De gewone doodgraver (Nicrophorus vespilloides) is een keversoort uit de familie aaskevers (Silphidae).
Uiterlijke kenmerken
De gewone doodgraver is twaalf tot zestien millimeter groot en daarmee een van de kleinste soorten van het geslacht doodgravers (Nicrophorus).[1] Hij is van andere doodgravers te onderscheiden door de geheel zwarte antennes en de vorm van de achterste oranje vlekken op de dekschilden. Deze lopen niet door tot aan het midden.
Verspreiding en leefwijze
De gewone doodgraver komt verspreid voor in het noorden van Eurazië, in Alaska, Canada en het noordwesten van de Verenigde Staten. In Noord-Amerika komt de kever uitsluitend in moerassen en andere drassige bosgebieden voor. In Europa leeft hij voornamelijk in droge naaldbossen.[1]
De gewone doodgraver jaagt voornamelijk op maden van vliegen die zich op kadavers ontwikkelen. De kever is vaak bedekt met liftende mijten, die op zoek zijn naar kadavers om zich voort te planten.[a] Soms is er sprake van mutualisme.[3] De mijtlarven consumeren op de kadavers vliegeneieren en maden; potentiële voedselconcurrenten van de keverlarven.[4]
↑De mijten Pelzneria crenulata, Macrocheles merderius, Uroobovella novasimilis en Poecilochirus carabi komen uitsluitend op de gewone doodgraver voor.[2]
Bronnen
Nederlands Soortenregister: Gewone doodgraver Nicrophorus vespilloides
(en) D.S. Sikes (2016). Cryptic diversity in the New World burying beetle fauna: Nicrophorus hebes Kirby, 1837; new status as a resurrected name (Coleoptera: Silphidae: Nicrophorinae) (pdf). Arthropod Systematics & Phylogeny74 (3): 299–309. Gearchiveerd van origineel op 18 mei 2018. Geraadpleegd op 21 augustus 2019.
↑ ab(en) BugGuide.net: Species Nicrophorus vespilloides - Boreal Carrion Beetle. Gearchiveerd op 16 juli 2023.
↑Deze zin of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Nicrophorus vespilloides op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
↑(en) David Sloan Wilson (1983). The effect of population structure on the evolution of mutualism: a field test involving burying beetles and their phoretic mites. The American Naturalist121 (6): 851–870. DOI: 10.1086/284108. (en) David Sloan Wilson (1987). Adaptive indirect effects: the fitness of burying beetles with and without their phoretic mites. Evolutionary Ecology1 (2): 139–159. DOI: 10.1007/BF02067397.
↑(en) B. P. Springett (1968). Aspects of the relationship between burying beetles, Necrophorus spp., and the mite, Poecilochirus necrophori Vitz.. Journal of Animal Ecology37 (2): 417–424.
Wikimedia Commons 
Wikispecies 
