Holteschelpje

Holteschelpje
Taxonomische indeling
Rijk: Animalia (Dieren) Stam: Mollusca (Weekdieren) Klasse: Bivalvia (Tweekleppigen) Orde: Galeommatida Familie: Lasaeidae Geslacht: Kellia
Soort
Kellia suborbicularis (Montagu, 1803) Originele combinatie Mya suborbicularis
Synoniemen
Lijst Oronthea montaguana Leach, 1852 Montacuta gouldi J. H. Thompson, 1867 Erycina proxima de Folin, 1867 Erycina biocculta de Folin, 1867 Kellia rotundata Carpenter, 1864 Bornia inflata Philippi, 1836 Tellimya lactea T. Brown, 1827 Tellimya tenuis T. Brown, 1826 Erycina pisum Scacchi, 1836 Kellia cailliaudii Récluz, 1857 Tellina sinuosa Gmelin, 1791 sensu Brusina, 1870 Tellimya suborbicularis (Montagu, 1803) Erycina (Kellia) biocculta de Folin, 1867 Erycina (Kellia) proxima de Folin, 1867
Afbeeldingen op Wikimedia Commons
(en) World Register of Marine Species
Portaal    Biologie

Het holteschelpje (Kellia suborbicularis) is een tweekleppigensoort uit de familie van de Kelliidae.^[1] De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1803 voor het eerst geldig gepubliceerd door George Montagu.^[2]

Beschrijving

Het holteschelpje is kleine, tot 9 mm grote tweekleppige die glanzend wit is met een geelbruine opperhuid. Het oppervlak van de dunschalige, bolle schelp is voorzien van concentrische groeilijnen.

De lichaamskleur van het dier zelf is bijna transparant. De mantel strekt zich aanzienlijk buiten de schaalrand uit en zijn randen zijn rondom verenigd. Aan de onderkant is een grote opening aanwezig om de riemvormige voet door te laten. Aan de voorzijde ligt de instroomopening, een kleine opening erachter dient als een uitstroomopening. Het dier kan vrij bewegen door middel van zijn voet, en hecht zich vast met een bijna onzichtbare byssusdraad.^[3]

Verspreiding

Het verspreidingsgebied van het holteschelpje is de noordoostelijke Atlantische Oceaan, vanaf IJsland en de Lofoten tot de Canarische Eilanden en in de Middellandse Zee. Deze soort wordt sporadisch in Nederland aangetroffen. In het verleden is deze soort meerdere keren autochtoon aangetroffen in het sublitoraal, onder andere op de zeedijk bij Den Helder (laatste waarneming uit 1950) en op de havenpieren van Vlissingen (laatste waarneming uit 1959).^[4]