Meranoplus
| Meranoplus | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | |||||||||||||||||||
| Meranoplus bicolor | |||||||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Geslacht | |||||||||||||||||||
| Meranoplus F. Smith, 1853 | |||||||||||||||||||
| Typesoort | |||||||||||||||||||
| Cryptocerus bicolor Guérin-Méneville, 1844 | |||||||||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons | |||||||||||||||||||
Meranoplus op  Wikispecies | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Meranoplus is een geslacht van mieren uit de onderfamilie van de Myrmicinae. De wetenschappelijke naam van het geslacht is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1853 door Frederick Smith.[1]
Dit geslacht is verspreid over het Afrotropisch, Oriëntaals en Australaziatisch gebied. In Australië komen de meeste soorten voor. Er zijn meer dan tachtig Meranoplus-soorten beschreven, maar Alan N. Andersen schat dat in Australië alleen ongeveer 400 soorten moeten voorkomen.[2]
De soorten maken overwegend nesten in de bodem en foerageren ook op de bodem. De meeste soorten zijn omnivoor; een aantal soorten zijn uitsluitend granivoor met een dieet van plantenzaden. Ze bewegen vrij traag en wanneer sommige soorten verstoord worden doen ze alsof ze dood zijn: ze trekken hun voelsprieten en poten in en blijven roerloos liggen.
Soorten
- M. ajax Forel, 1915
- M. angustinodis Schödl, 2007
- M. arcuatus Schödl, 2007
- M. armatus Smith, F., 1862
- M. astericus Donisthorpe, 1947
- M. aureolus Crawley, 1921
- M. barretti Santschi, 1928
- M. beatoni Taylor, 2006
- M. bellii Forel, 1902
- M. berrimah Schödl, 2007
- M. bicolor (Guérin-Méneville, 1844)
- M. biliran Schödl, 1998
- M. birmanus Schödl, 1999
- M. boltoni Schödl, 1998
- M. borneensis Schödl, 1998
- M. castaneus Smith, F., 1857
- M. clypeatus Bernard, 1953
- M. convexius Schödl, 2007
- M. crassispina Schödl, 2007
- M. cryptomys Boudinot & Fisher, 2013
- M. curvispina Forel, 1910
- M. christinae Schödl, 2007
- M. deserticola Schödl, 2007
- M. dichrous Forel, 1907
- M. digitatus Schödl, 2007
- M. dimidiatus Smith, F., 1867
- M. discalis Schödl, 2007
- M. diversoides Schödl, 2007
- M. diversus Smith, F., 1867
- M. doddi Santschi, 1928
- M. duyfkeni Forel, 1915
- M. excavatus Clark, 1938
- M. fenestratus Smith, F., 1867
- M. ferrugineus Crawley, 1922
- M. froggatti Forel, 1913
- M. glaber Arnold, 1926
- M. hilli Crawley, 1922
- M. hirsutus Mayr, 1876
- M. hoplites Taylor, 2006
- M. hospes Forel, 1910
- M. inermis Emery, 1895
- M. laeviventris Emery, 1889
- M. leveillei Emery, 1883
- M. levis Donisthorpe, 1942
- M. linae Santschi, 1928
- M. loebli Schödl, 1998
- M. magrettii André, 1884
- M. malaysianus Schödl, 1998
- M. mars Forel, 1902
- M. mayri Forel, 1910
- M. mcarthuri Schödl, 2007
- M. minimus Crawley, 1922
- M. minor Forel, 1902
- M. mjobergi Forel, 1915
- M. montanus Schödl, 1998
- M. mucronatus Smith, F., 1857
- M. naitsabes Schödl, 2007
- M. nanus André, 1892
- M. nepalensis Schödl, 1998
- M. niger Donisthorpe, 1949
- M. occidentalis Schödl, 2007
- M. oceanicus Smith, F., 1862
- M. orientalis Schödl, 2007
- M. oxleyi Forel, 1915
- M. peringueyi Emery, 1886
- M. pubescens (Smith, F., 1853)
- M. puryi Forel, 1902
- M. radamae Forel, 1891
- M. raripilis Donisthorpe, 1938
- M. rothneyi Forel, 1902
- M. rugosus Crawley, 1922
- M. sabronensis Donisthorpe, 1941
- M. schoedli Taylor, 2006
- M. similis Viehmeyer, 1922
- M. snellingi Schödl, 2007
- M. spininodis Arnold, 1917
- M. spinosus Smith, F., 1859
- M. sthenus Bolton, 1981
- M. sylvarius Boudinot & Fisher, 2013
- M. taurus Schödl, 2007
- M. testudineus McAreavey, 1956
- M. tricuspidatus Schödl, 2007
- M. unicolor Forel, 1902
- M. variabilis Schödl, 2007
- M. vestigator Smith, F., 1876
- M. wilsoni Schödl, 2007
Externe links
- Genus Meranoplus op AntWiki
- Meranoplus op AntWeb
Bronnen, noten en/of referenties
|
