Urohidrosis

Ooievaars in Israël. Hun poten zijn grotendeels bedekt met witte ontlasting.

Urohidrosis is de gewoonte van bepaalde vogelsoorten om hun poten te bedekken met hun eigen ontlasting. Een van de voornaamste redenen hiervoor is thermoregulatie. Wanneer het water in de ontlasting verdampt, worden de bloedvaten onder het huidoppervlak afgekoeld.[1]

Urohidrosis is waargenomen bij diverse soorten ooievaars en gieren. Oorrobben gebruiken een soortgelijke methode; zij urineren op de zwemvliezen van hun achterpoten tijdens het zonnebaden.[2] Voor veel gieren biedt urohidrosis nog een extra voordeel. Hun ontlasting bevat een bijtende urinezuur dat bacteriën doodt, zodat ze zonder gevaar over kadavers kunnen lopen.[3]

Etymologie

In zijn beschrijving van thermoregulatie bij kaalkopooievaars (Mycteria americana) introduceerde Marvin Phillip Kahl in 1963 de term 'urohidrosis': "Because of its apparent functional similarity to true sweating, I suggest the term urohidrosis for this phenomenon."[4] De term is samengesteld uit de Oudgriekse woorden οὖρον, ouron (urine) en ἱδρώς, hidrōs (zweet). 'Hidrosis' is ook de medische term voor zweten.

Bronnen, noten en/of referenties
  • (en) Zeev Arad (2 maart 1988). Temperature Regulation in Turkey Vultures. The Condor 90 (4): 913–919. DOI: 10.2307/1368848.
  1. ↑ (en) Snake River Birds of Prey National Conservation Area: Larry Ridenhou, NCA – Turkey Vulture (Bureau of Land Management)
  2. ↑ (en) Roger L. Gentry (1973). Thermoregulatory Behavior of Eared Seals. Behaviour 46 (1&2): 73–93. DOI: 10.1163/156853973x00175.
  3. ↑ (en) HowStuffWorks: Cristen Conger, Why is it a bad idea to scare a vulture?
  4. ↑ (en) Marvin Phillip Kahl (1963). Thermoregulation in the Wood Stork, with special reference to the role of the legs. Physiol. Zool. 36: 141–151.