Język martwy

Inskrypcja w wymarłym języku eteocypryjskim

Język martwy – język, który nie jest używany przez zwartą grupę etniczną lub taki, który ma obecnie rozproszoną społeczną bazę osób posługujących się nim. W pierwszym przypadku taki język jest nazywany wymarłym, w drugim zaś – nieżywym. Często przywoływanym przykładem języka martwego jest łacina używana w Kościele katolickim, która spełnia oba powyższe warunki[1]. Języki zasadniczo martwe mogą być w określonych warunkach przywrócone do życia[2]. Tak się stało z językiem hebrajskim[2].

Przypisy

Zobacz kolekcję cytatów o języku martwym w Wikicytatach
  1. ↑ Marian Susskin: Paninterlingwa: powszechny język międzynarodowy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1990, s. 19. ISBN 978-83-01-09271-9.
  2. ↑ a b Zbigniew Gołąb, Adam Heinz, Kazimierz Polański: Słownik terminologii językoznawczej. Warszawa: 1968, s. 333-334.
Kontrola autorytatywna (typ języka):
  • BnF: 120662371
  • NKC: ph254502
  • J9U: 987007562804605171
Encyklopedia internetowa:
  • Britannica: topic/dead-language
  • БРЭ: 2206186