Język oskijski

Przybliżone rozmieszczenie języków italskich w VI wieku p.n.e.

Język oskijski – wymarły język indoeuropejski, należący do podgrupy oskijsko-umbryjskiej języków italskich. Język ten był rozpowszechniony na terenach południowej Italii do początku naszej ery, kiedy to został wyparty przez blisko z nim spokrewnioną łacinę. Zachowało się ponad 800 inskrypcji w tym języku[1], zapisywanych w alfabetach: oskijskim (opartym na etruskim), greckim oraz łacińskim. Najstarsze inskrypcje pochodzą z IV wieku p.n.e., najmłodsze z I wieku p.n.e.

Zobacz też

  • tabliczka z Agnone

Przypisy

  1. KatherineK. McDonald KatherineK., Fragmentary ancient languages as “bad data”: towards a methodology for investigating multilingualism in epigraphic sources, „Sociolinguistica”, 31, 10 marca 2017, s. 4 .

Bibliografia

  • Małgorzata Członkowska-Naumiuk. Oskijski - starożytny język południowej Italii. „Mówią Wieki”. 5/2020, s. 29–33. Oficyna Wydawnicza "Mówią Wieki". ISSN 1230-4018. 
  • p
  • d
  • e
Kontrola autorytatywna (język martwy):
  • LCCN: sh2001007071
  • GND: 4172903-1
  • BnF: 11978585t
  • BNCF: 17683
  • J9U: 987007544519005171
Encyklopedia internetowa: