Język starofrancuski
 | Ten artykuł od 2021-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
Język starofrancuski – grupa poddialektów romańskich z rodziny langues d’oïl, używanych od ok. IX do XIV wieku n.e. na terytorium współczesnej północnej części Francji, a także części Szwajcarii i Belgii. Na rozwój języka starofrancuskiego główny wpływ miały ludowe dialekty łacińskie północnej Galii, oraz germański język frankijski. Od XIV w. na bazie dialektu Île-de-France zaczął wykształcać się język francuski.
Jednym z najstarszych zachowanych zabytków języka starofrancuskiego jest tekst przysięgi strasburskiej z połowy IX w.n.e.
 | Zobacz multimedia związane z tematem: Język starofrancuski |
- p
- d
- e
| wschodnioromańskie | |
|---|---|
| południoworomańskie |
|
| zachodnioromańskie |
|
- Łacina jest przodkiem wszystkich języków romańskich
Kontrola autorytatywna (język):
Encyklopedia internetowa:
- Britannica: topic/Old-French-language
