Miejscownik
 | Zobacz też: miejscownik (filatelistyka). |
Miejscownik (łac. locativus) – forma używana do opisu miejsca akcji[1]. W języku polskim nigdy nie występuje samodzielnie, do opisu miejsca zawsze używa się wyrażeń przyimkowych[2]: o bigosie, w Jaworzynie Śląskiej, przy torach.
Końcówki miejscownika
Rzeczowniki twardotematowe mają w miejscowniku najczęściej końcówkę -e – o kocie, miękkotematowe -u – w grudniu. Również rzeczowniki zakończone na k, g, ch przybierają końcówkę u: Bogu, roku, piachu[3].
Pozycja w zdaniu
Rzeczowniki w miejscowniku występują najczęściej jako okoliczniki miejsca[4]
- Twoje dzieci siedzą na drzewie.
- Tańczyła przy rurze wdzięcząc się do klientów.
- Następną stacją po Obornikach jest Osola.
Zobacz też
 | Zobacz hasło miejscownik w Wikisłowniku |
- deklinacja
- przypadek
- lista przypadków
Przypisy
- ↑ Milewski 1967 ↓, s. 112.
- ↑ Nagórko 2007 ↓.
- ↑ Nagórko 2007 ↓, s. 148.
- ↑ Nagórko 2007 ↓, s. 293.
Bibliografia
- Alicja Nagórko: Zarys gramatyki polskiej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2007. ISBN 978-83-01-15390-8.
- Tadeusz Milewski: Językoznawstwo. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1967.
