Sagriva

Sagriva – rodzaj pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny Dinidoridae. Obejmuje dwa opisane gatunki. Zamieszkują krainę orientalną.

Taksonomia

Takson ten wprowadzony został w 1850 roku przez Maximiliana Spinolę jako monotypowy, z Sagriva vittata jako jedynym gatunkiem^[1]. Opisu drugiego z uznawanych gatunków, Sagriva banna, oraz redeskrypcji gatunku typowego dokonał w 2017 roku Dávid Rédei^[2].

Morfologia

Pluskwiaki te osiągają od 10,8 do 16,7 mm długości i od 7,1 do 9,5 mm szerokości ciała w przypadku samców i od 14,2 do 19,2 mm długości i od 9,4 do 10,9 mm szerokości ciała w przypadku samic^[2]. Zarys ciała jest wydłużony, prawie jajowaty, wyraźnie zwężony w części przedniej. Strona grzbietowa jest wypukła słabo, spodnia zaś silniej^[3]. Ubarwienie u S. vittata jest kontrastowe, czarne z żółtymi i brązowymi łatami. U S. banna zdecydowanie dominuje czerń^[2].

Niewielkich rozmiarów głowa jest lekko wklęśnięta^[3]. Płytki żuwaczkowe sięgają daleko przed przedustek, stykając się ze sobą, ale na wierzchołku pozostawiając wcięcie. Boczna krawędź głowy jest sinusoidalna z kanciastym, skierowanym poprzecznie wyrostkiem przed okiem. Oczy złożone są prawie szypułkowate^[2][3]. Odległość między przyoczkami jest od 1,8 do 2,3 razy większa niż odległość między przyoczkiem a brzegiem oka złożonego^[2]. Czułki zbudowane są z czterech członów, z których pierwszy nie sięga do wierzchołka głowy^[3], a drugi i trzeci są w przekroju kanciaste z głębokimi bruzdami na wszystkich powierzchniach^[2]. Sięgająca w spoczynku do przedniej krawędzi zapiersia kłujka zbudowana jest z czterech członów, z których drugi jest najdłuższy. Bukule są w części przedniej wyniesione^[3].

Przedplecze jest prawie kwadratowe w zarysie^[2][3], o kątach przednich rozwartych, krawędziach bocznych zbieżnych ku przodowi i lekko do wewnątrz wygiętych, kątach tylnych ostrych i krawędzi tylnej niemal prostej^[3]. Przedni brzeg przedplecza jest znacznie szerszy od głowy^[2][3]. Niedochodząca do środka długości odwłoka tarczka ma faliste brzegi boczne i zaokrąglony wierzchołek^[3]. U rodzaju tego jako u jedynego wśród Dinidoridae i jednego z nielicznych w całej nadrodzinie tarczówek występuje wyraźny pterygopolimorfizm – obecne są formy długo- i krótkoskrzydłe^[2]. U form długoskrzydłych półpokrywy mają trochę dłuższe od tarczki przykrywki i dochodzące prawie do końca odwłoka zakrywki. U form krótkoskrzydłych półpokrywy nie sięgają poza trzeci tergit odwłoka^[2][3]. Środkiem śródpiersia biegnie głęboki, podłużny rowek. Odnóża zwieńczone są trójczłonowymi stopami^[3].

Odwłok ma odsłonięte listewki brzeżne^[3], pozbawione guzków w kątach tylno-bocznych. Przetchlinki na pierwszym z widocznych sternitów odwłoka bywają odsłonięte lub zasłonięte^[2].

Rozprzestrzenienie

Rodzaj orientalny. Rozmieszczony jest od wschodnich stoków Himalajów w indyjskim Sikkimie, Bangladeszu oraz Junnanu i Kuangsi-Czuang w południowych Chinach przez Tajlandię, Laos, Wietnam i Malezję po Sumatrę i indonezyjską część Borneo^[2].

Przypisy