Tartu

Tartu
Ilustracja
Widok ogólny Tartu
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Estonia

Prowincja

Tartu

Burmistrz

Urmas Klaas

Powierzchnia

38,8 km²

Populacja (2023)
• liczba ludności
• gęstość


97 524[1]
2396,2 os./km²

Kod pocztowy

50089 (Centrum)

Tablice rejestracyjne

T

Położenie na mapie Estonii
Mapa konturowa Estonii, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Tartu”
Ziemia58°23′N 26°43′E/58,383333 26,716667
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku
Informacje w Wikipodróżach
Strona internetowa

Tartu (hist. pol., niem. i szw. Dorpat, ros. Дерпт, Dierpt) – drugie co do wielkości miasto Estonii, uznawane za intelektualną i kulturalną stolicę kraju. Słynie z uniwersytetu, założonego w 1632 przez króla Szwecji Gustawa II Adolfa. Przez miasto przepływa rzeka Emajõgi, łącząca dwa największe jeziora Estonii (Võrtsjärv i Pejpus). Transport lotniczy obsługuje Port lotniczy Tartu. Tartu jest miastem, w którym znajduje się siedziba sądu najwyższego Estonii.

Tartu leży na trasie Europejskiego Szlaku Gotyku Ceglanego. Na południe od miasta leży Park Narodowy Karula.

Nazwa miasta

Pierwsza historyczna nazwa miasta pochodzi od twierdzy Tarbatu wzniesionej w V wieku przez Estów[2]. Od tej nazwy wzięła się nazwa nadana przez niemieckich krzyżowców, którzy nazwali miasto Dorpat, nazwa ta obowiązywała w czasie niemieckiego panowania w Estonii i m.in. w czasie polskiego panowania. Od nazwy niemieckiej wzięła się nazwa rosyjska. Pod panowaniem rosyjskim miasto nazywało się Дерпт (Derpt) oraz Юрьев (Jurjew), ta druga nazwa została miastu nadana przez Jarosława I Mądrego. Od czasu uzyskania niepodległości przez Estonię w 1917 miasto w języku estońskim nazywa się – Tartu[3].

Historia

Czasy najdawniejsze

Ślady archeologiczne wskazują, że pierwsza stała osada w miejscu, gdzie dziś jest miasto, istniała już w V wieku. W VII w. zbudowano drewniane fortyfikacje po wschodniej stronie wzgórza Toomemägi. Pierwsza wzmianka pisana o Tartu pochodzi z roku 1030, kiedy książę kijowski Jarosław I Mądry zdobył osadę i wzniósł własny fort, który nazwał Jurjew (Jurij było jego imieniem z chrztu).

Najeźdźcy nałożyli kontrybucję na lokalne ludy i pobierali ją aż do 1061, kiedy Jurjew został spalony przez jedno z lokalnych plemion. Odbudowany przez Rusinów, padł ofiarą ognia ponownie 1138. Po kolejnej odbudowie stał się największą ruską osadą w regionie.

Krucjaty

W okresie krucjat północnych Tarbatu kilkakrotnie było zdobywane przez kawalerów mieczowych i odbijane przez Estończyków. Dopiero w 1224 po długim oblężeniu bronione przez żołnierzy Wjaczka z Koknese miasto zostało ostatecznie zdobyte przez niemieckich krzyżowców. Od tej pory znane jako Dorpat, stało się ważnym ośrodkiem handlowym oraz siedzibą biskupa.

W 1262 Dymitr Aleksandrowicz, syn Aleksandra Newskiego, zdobył miasto, nie udało mu się jednak sforsować umocnień twierdzy biskupiej na Toomemägi. W latach osiemdziesiątych XIII wieku Dorpat dołączył do Hanzy, stając się ośrodkiem kultury niemieckiej aż do końca XIX wieku.

Czasy polskie i szwedzkie

XVI-wieczna panorama miasta

W 1558 roku od najazdu cara Iwana Groźnego rozpoczęły się wojny inflanckie. Dorpat poddał się bez walki, a biskup został uwięziony w Moskwie – był to koniec biskupstwa w Tartu. W 1582 roku, po pokoju w Jamie Zapolskim, miasto stało się częścią Wielkiego Księstwa Litewskiego, a później Rzeczypospolitej Obojga Narodów. W tym okresie (1583) w mieście ufundowana została szkoła jezuicka Gymnasium Dorpatense, a król polski Stefan Batory nadał miastu flagę w polskich barwach narodowych. W 1584 roku król nadał Dorpatowi prawo składu[4]. W 1586 powstało tutaj kolegium jezuickie[5]. Od 1598 roku miasto było stolicą województwa dorpackiego (do 1660).

Na przełomie 1600 i 1601 roku szwedzka armia księcia Karola Sudermańskiego obległa miasto. Polski garnizon składający się z trzech chorągwi rajtarii i oddziału hajduków, wraz z mieszczanami i chłopami, odpierał szwedzkie szturmy do czasu zranienia jednego z dowódców obrony, rotmistrza Henryka Ramela, i zdrady rotmistrza Hermana Wrangla, który zaatakował kasztelana zamku i wiernego polskiemu królowi rotmistrza Kaspra Tyzenhausa i otworzył bramy miasta Szwedom.

13 kwietnia 1603 roku wojska Rzeczypospolitej odzyskały miasto, gdy komendant szwedzkiego garnizonu poddał miasto hetmanowi Janowi Karolowi Chodkiewiczowi. Około 1000 Szwedów skapitulowało na honorowych warunkach i pozostawiając artylerię odeszło do Tallinna pod eskortą wojsk polskich, które zaopatrzyły ich także w podwody, aby mogli zabrać ze sobą rannych. 60 najemników opuściło szwedzkie szeregi i zaciągnęło się na służbę Rzeczypospolitej.

Uniwersytet w Tartu w XIX wieku

W roku 1625 Tartu ponownie zostało opanowane przez Szwedów i do Rzeczypospolitej już nie powróciło. W 1632 roku szwedzki król Gustaw II Adolf ufundował Academia Dorpatensis, czyli uniwersytet[6].

Czasy rosyjskie

W 1656 roku wojska rosyjskie zdobyły Dorpat, by utracić go w 1661. Jednak po traktacie w Nystad w 1721 miasto (znane od tej pory jako Derpt) zostało wcielone do Imperium Rosyjskiego. W wielkich pożarach w latach 1708, 1763 i 1775 spłonęła niemal cała średniowieczna zabudowa. Miasto odbudowano w stylu późnego baroku i klasycyzmu. W latach 1776–1783 w mieście wzniesiono klasycystyczny sobór prawosławny[7]. W 1869 w Derpcie odbył się pierwszy estoński festiwal muzyczny, w 1870 otworzono teatr narodowy, a w 1872 założono w mieście Stowarzyszenie Pisarzy Estońskich.

Miasto na początku XX wieku

Aż do I wojny światowej językiem wykładowym na słynnej dorpackiej uczelni był niemiecki. W roku 1893 zmieniono nazwę miasta na Jurjew i zaczęto je konsekwentnie rusyfikować, m.in. w 1895 język rosyjski stał się, obok niemieckiego, językiem wykładowym na uniwersytecie, wcześniej językiem wykładowym był na tym uniwersytecie tylko język niemiecki. Podczas zaborów w Polsce, szczególnie zaś po zamknięciu przez władze carskie Uniwersytetu Warszawskiego, kształcili się tu Polacy, nie chcący zdobywać wiedzy na uczelniach rosyjskojęzycznych w Królestwie Polskim oraz w innych częściach Imperium Rosyjskiego. W 1828 powstała tu najstarsza polska korporacja akademicka Konwent Polonia. Mimo oficjalnego panowania rosyjskiego miasto wciąż miało niemiecki charakter. Jeden z polskich studentów, Bolesław Limanowski, w swych Pamiętnikach 1835–1870 pisze, że ówczesne Tartu miało: „charakter zupełnie niemieckiego miasta. Język niemiecki panował wszędzie: w urzędach, na katedrach uniwersyteckich, w sklepach, na ulicy. Właściwe miasto było z prawej strony Embachu. Miało ono piękny staroniemiecki wygląd, zwłaszcza główna ulica Ritterstrasse (Rycerska) przedstawiała się wspaniale. Lecz największą ozdobą było wzgórze piętrzące się nad miastem i porosłe bujnym lasem, tak zwane Domberg, od dawnej katedry katolickiej, w której ongiś kazał Piotr Skarga.”[8]

W niepodległej Estonii

Plac Ratuszowy w czasach międzywojennej Estonii

Po wojnie estońsko-bolszewickiej i podpisaniu pokoju w Tartu 2 lutego 1920, potwierdzono przynależność miasta do niepodległej Republiki Estońskiej i miasto odzyskało swą estońską nazwę. W czasie II wojny światowej okupowane przez ZSRR od 1940. W 1941 i 1944 zostało w dużej części zniszczone. Druga wojna światowa zniszczyła dużą część centrum miasta, w czasie okupacji sowieckiej zostały wzniesione liczne nowe budynki – zwłaszcza nowy Vanemuine Theater.

Po wojnie, ze względu na utworzenie bazy lotniczej, ogłoszone miastem zamkniętym dla obcokrajowców. Dopiero od czasu odzyskania przez Estonię niepodległości w 1991 Tartu jest odbudowywane po zniszczeniach wojennych.

Ludność

Populacja Tartu w latach 1990–2003 (w tysiącach)

Liczba mieszkańców Tartu w poszczególnych latach[9][10][11]:

Rok Liczba mieszkańców
1550 6000
1721 21
1789 3421
1802 3500
1854 13 000
1881 29 974
1897 42 308
1922 50 342
1934 58 876
1959 74 263
1970 90 459
1979 104 381
1989 113 320
1995 104 874
2000 101 241
2005 101 483
2006 101 740
2007 101 965
2009 102 817
2020 92 974

Zabytki i atrakcje turystyczne

Plac Ratuszowy i ratusz
Gmach główny Uniwersytetu w Tartu
Katedra w Tartu
Hol w Centrum Nauki w Tartu
  • Fontanna Studenckiego Pocałunku w Tartu
  • Centrum Nauki – AHHAA Teaduskeskus
  • Muzeum Zabawek w Tartu – Tartu Mänguasjamuuseum
  • Luterański kościół św. Jana (estoński: Jaani Kirik, niemiecki: Johanneskirche) z XIV wieku
  • sobór Zaśnięcia Matki Bożej z XVIII wieku
  • cerkiew św. Jerzego
  • ogród botaniczny
  • Muzeum Sztuki
  • Most Anielski z 1814 roku i Most Diabelski z 1913 roku
  • Wzgórze Toome z XIX-wieczną biblioteką uniwersytecką (obecnie mieści się w niej Muzeum Historyczne Uniwersytetu) oraz dwa mniejsze budynki, będące pierwotnie wydziałami uczelni. Są to: pochodzące z 1805 r. Vana Anatoomikum (Muzeum Anatomii) i zbudowane pięć lat później Tahetorn (obserwatorium).
  • Pomnik Michaiła Barclaya de Tolly
  • Estońskie Muzeum Narodowe
  • Estońskie Muzeum Literatury (Vanemuise 42)
  • Muzeum Natury (Vanemuise 46)
  • Tigutorn Tower, najwyższy budynek w Tartu, za Centrum Emajõe, druga co do wysokości wieża w mieście

Gospodarka

W mieście rozwinął się przemysł maszynowy, metalowy, chemiczny, skórzany, włókienniczy oraz spożywczy[12].

Ludzie związani z miastem

  • Na tamtejszym cmentarzu Raadi pochowano Augusta Sabbego – ostatniego partyzanta podziemia antykomunistycznego i niepodległościowego, poległego 28 sierpnia 1978 w walce z KGB
  • w roku 1704 urodził się Jacob von Eggers, szwedzki wojskowy, komendant Gdańska
  • w roku 1862 urodził się Gabriel Korbut, autor Literatury polskiej,
  • w roku 1885 urodziła się Cezaria Baudouin de Courtenay Ehrenkreutz Jędrzejewiczowa – etnolog, pierwsza polska przedstawicielka fenomenologii w badaniach nad kulturą ludową, pierwsza rektor w historii polskiej akademii,
  • w roku 1906 urodził się Bronisław Wojciech Linke, znany polski malarz, rysownik i grafik, tworzący kompozycje o tematyce politycznej i społecznej,
  • w roku 1908 urodził się Jerzy Hryniewiecki – polski architekt, urbanista, projektant licznych obiektów przemysłowych, sportowych, użyteczności publicznej, projektant wystaw i grafik, poseł na Sejm.

Miasta partnerskie

Przypisy

  1. RV0240: POPULATION BY SEX, AGE AND PLACE OF RESIDENCE AFTER THE 2017 ADMINISTRATIVE REFORM, 1 JANUARY [online], PxWeb [dostęp 2023-08-02]  (ang.).
  2. Alan Henry Batten Resolute and Undertaking Characters.
  3. Krzysztof J. (Krzysztof Jan)K.J.(K.J.) Wojciechowski Krzysztof J. (Krzysztof Jan)K.J.(K.J.), Kwiaty dla Anny: Warszawa, Dorpat, Kresy, 1886-1920, wyd. 1, Warszawa: Wyd. Comandor, 2003, ISBN 83-88329-72-3, OCLC 54891033 .
  4. Stan Lewicki, Historja handlu w Polsce na tle przywilejów handlowych: (prawo składu), Warszawa 1920, s. 148.
  5. StanisławS. Załęski StanisławS., Jezuici w Polsce. t. IV. Dzieje 153 kolegiów i domów jezuitów w Polsce, Kraków 1905, s. 275–280 .
  6. Edward.E. Walewander Edward.E., Polacy w Estonii, Lublin: Tow. Nauk. Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1998, ISBN 83-86668-90-3, OCLC 40820657 .
  7. Собор успения пресвятой Богородицы. dorpat.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-03)]..
  8. Onet.pl Przewodnik.
  9. Statistics Estonia: General Data for 1881, 1897, 1922, 1934, 1959, 1970, 1979, 1989 Censuses. [dostęp 2009-03-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-08)].
  10. Statistics Estonia: Population by Gender, Age Group and County.
  11. A brief history.
  12. Tartu, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2021-08-22] .
  13. Så arbetar vi med: Internationella relationer [online], Uppsala kommun [dostęp 2020-10-28]  (szw.).

Linki zewnętrzne

Zobacz w indeksie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego hasło Dorpat
  • Historia Dorpatu
  • Tartu w serwisie www.eesti.pl
  • Portal edukacyjny o Tartu w języku rosyjskim
  • Spotkać się i porozmawiać w Tartu. love.dorpat.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-06)].
  • Webcams
  • Dorpat, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 125 .
  • Dorpat, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 432 .
  • p
  • d
  • e
  • p
  • d
  • e
Gminy prowincji Tartu
Gminy miejskie
  • Tartu
Gminy wiejskie

Herb prowincji Tartu

  • p
  • d
  • e
  • Wykaz miast hanzeatyckich
Region nadreński
(RenMoza)
Region IJssel i Zuiderzee
Wybrzeże Morza Północnego
Między Renem i Wezerą
(Westfalia)
Między Wezerą i Łabą
(Dolna Saksonia)
Niemcy środkowe
(na południe do Harzu
między górną Wezerą i Soławą)
Brandenburgia
Południowe wybrzeże Bałtyku
w granicach cesarstwa
Prusy, Polska
Inflanty
Szwecja

Proporzec hanzeatycki

Główny szlak Ligi Hanzeatyckiej

Lubeka – Stolica Ligi Hanzeatyckiej

  1. a b c d e f miasto-przywódca rejonu lub okręgu
  2. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t miasto odegrało poważną rolę w Hanzie
Kontrola autorytatywna (miasto w Estonii):
Encyklopedia internetowa:
  • PWN: 3985575
  • Britannica: place/Tartu
  • Treccani: tartu
  • БРЭ: 4183092
  • NE.se: dorpat
  • SNL: Tartu_-_by
  • Catalana: 0067407
  • DSDE: Tartu
  • identyfikator w Hrvatska enciklopedija: 60498