Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1994

Wikipedia:Weryfikowalność
Ten artykuł od 2021-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
XVII Zimowe Igrzyska Olimpijskie
ilustracja
IO 1992

IO 1998

Stolica igrzysk

Lillehammer
 Norwegia

Liczba ekip

67

Liczba sportowców

1737 (1215 mężczyzn i 522 kobiet)

Liczba konkurencji

61 w 6 dyscyplinach

Otwarcie

12 lutego 1994

Oficjalne otwarcie

król Norwegii Harald V

Zamknięcie

27 lutego 1994

Przysięga olimpijska

Vegard Ulvang (sportowcy)
Kari Karing (sędziowie)

Znicz olimpijski

książę Norwegii Haakon Magnus Glücksburg

Stadion

Lysgårdsbakken

Multimedia w Wikimedia Commons

XVII Zimowe Igrzyska Olimpijskie odbyły się w norweskiej miejscowości Lillehammer w 1994 roku. Startowało 1737 zawodników (520 kobiet) z 67 krajów. Po raz pierwszy igrzyska zimowe odbyły się w nowym terminie, aby uzyskać przemienność igrzysk letnich i zimowych (co dwa lata). Inicjatorem zmiany terminu rozgrywania największej zimowej sportowej imprezy na świecie był przewodniczący MKOl, Juan Antonio Samaranch. Głównym powodem była próba wyjścia zimowych igrzysk z cienia, rozgrywanej w tym samym roku, większej i popularniejszej letniej edycji olimpijskich zmagań. Pomysłodawcą przesunięcia terminu ZIO był ówczesny szef działu sportowego amerykańskiej stacji ABC, Denis Swanson, który widział w tej zmianie możliwość zwiększenia zysków ze sprzedaży praw telewizyjnych. Samaranch wskazywał jednak inne powody – dla wielu państw przygotowanie dwóch reprezentacji olimpijskich na obie imprezy w jednym roku nie było proste. Najczęściej zimowe igrzyska były traktowane jak młodszy, skromniejszy brat letnich zawodów. Oddzielenie od siebie tych imprez miało wyjść z pożytkiem dla wszystkim. Szef MKOl przeforsował swój projekt w Komitecie, a po latach stwierdził, iż była to jedna z najlepszych decyzji, jaką podjął w czasie swojej prezydentury.

Igrzyska otworzył król Norwegii Harald V. O organizację pierwszych igrzysk w nowym terminie, zaplanowanych na 1994 rok, ubiegały się cztery miasta – amerykańskie Anchorage, norweskie Lillehammer, szwedzkie Oestersund i bułgarska Sofia. Początkowo chęć goszczenia XVII ZIO u siebie wyraził także Sankt Petersburg, ale Rosjanie ostatecznie wycofali swoją kandydaturę. Wybory organizatora miały miejsce podczas sesji MKOl w Seulu w 1988 roku. Głosowanie przebiegło po myśli Norwegów. Lillehammer prowadziło od pierwszej w tury, a w ostatniej, trzeciej rundzie pokonało stosunkiem głosów 45:39 ofertę Oestersund. Po 42 latach zimowe igrzyska miały powrócić do kraju będącego kolebką narciarstwa. Na przygotowanie miasta do imprezy oraz budowę i modernizację obiektów, na których miała zostać rozegrana walka o olimpijskie medale, przeznaczono ponad 1 miliard dolarów. Większość tej kwoty pochodziła od rządu, albowiem w kasie komitetu organizacyjnego znajdowało się niecałe 300 milionów dolarów. Kraj Fiordów z rozmachem przygotował sportowe areny, o których pisał cały świat. Szczególną uwagę zwracały zwłaszcza hala łyżwiarska Vikingskipet w Hamar, mająca kształt odwróconej łodzi wikingów, a także hala hokejowa w Gjoevik, którą wybudowano w... jaskini.

Ceremonia otwarcia XVII Zimowych Igrzysk Olimpijskich odbyła się 12 lutego 1994 roku pod skoczniami Lysgaardsbakken w Lillehammer. Do Norwegii stawiło się 1737 sportowców z 67 państw. Po sześciu latach przerwy na zimowe olimpijskie areny powróciły Fidżi i Portugalia, zaś po trzydziestu czterech – RPA. W Lillehammer nastąpił także debiut piętnastu reprezentacji narodowych na ZIO, z których większość powstała w wyniku rozpadu Czechosłowacji, Jugosławii i ZSRR. Po raz pierwszy w zimowych igrzyskach wzięły udział zespoły Armenii, Białorusi, Bośni i Hercegowiny, Czech, Gruzji, Izraela, Kazachstanu, Kirgistanu, Mołdawii, Rosji, Samoa Amerykańskiego, Słowacji, Trynidadu i Tobago, Ukrainy i Uzbekistanu. W porównaniu z zawodami w Albertville, do Norwegii nie przybyły ekipy Algierii, Antyli Holenderskich, Boliwii, Filipin, Hondurasu, Indii, Irlandii, Korei Północnej, Kostaryki, Libii, Maroka i Suazi. ZIO w Lillehammer odbywały się w momencie, kiedy w ramach wojny na Bałkanach nasiliły się starcia w oblężonym przez Serbów Sarajewie, mieście zimowych igrzysk sprzed dziesięciu lat. O zaprzestanie walk apelował szef MKOl, Juan Antonio Samaranch, który w trakcie wystąpienia wypowiedział słowa nie znajdujące się we wcześniej przygotowanym protokole: „Proszę, przestańcie walczyć, przestańcie zabijać! Rzućcie broń!”. Do ostatniego etapu wędrówki ognia olimpijskiego wykorzystano skocznię narciarską. Stein Gruben oddał skok, trzymając w ręku zapaloną pochodnię. Początkowo tego wyczynu miał dokonać bardziej utytułowany Ole Gunnar Fidjestoel, który doznał upadku podczas próby generalnej na dwa dni przed ceremonią. Sam znicz zapalił następca norweskiego tronu, książę Haakon.

Dyscypliny olimpijskie

Państwa uczestniczące

14 państw debiutowało na Igrzyskach Olimpijskich: Armenia, Białoruś, Czechy, Gruzja, Kazachstan, Kirgistan, Mołdawia, Słowacja, Ukraina, Uzbekistan, Bośnia i Hercegowina, Rosja, Samoa Amerykańskie, Izrael i Trynidad i Tobago. Reprezentacja Wspólnoty Niepodległych Państw, która reprezentowała zawodników byłego ZSRR rozpadła się i 9 byłych sowieckich republik Armenii, Białorusi, Gruzji, Kazachstanu, Kirgistanu, Mołdawii, Rosji, Ukrainy i Uzbekistanu wystartowało jako osobne kraje. Rozpad Czechosłowacji spowodował debiut Czech i Słowacji jako oddzielne państwa. Bośnia i Hercegowina zadebiutowała na Igrzyskach po odzyskaniu niepodległości w 1992 roku doprowadzając do rozpadu Jugosławii. W skład reprezentacji bobsleistów Bośni i Hercegowiny wchodziło 4 zawodników: dwóch Bośniaków, Chorwat i Serb, co odzwierciedla różnorodność etniczną kraju.

Wyniki

Klasyfikacja medalowa

Klasyfikacja medalowa
Lp. Państwo złoto srebro brąz razem
1  Rosja 11 8 4 23
2  Norwegia 10 11 5 26
3  Niemcy 9 7 8 24
4  Włochy 7 5 8 20
5  Stany Zjednoczone 6 5 2 13
6  Korea Południowa 4 1 1 6
7  Kanada 3 6 4 13
8  Szwajcaria 3 4 2 9
9  Austria 2 3 4 9
10  Szwecja 2 1 0 3

Osiągnięcia Reprezentacji Polski

Osiągnięcia Reprezentacji Polski
dyscyplina konkurencja reprezentant miejsce
łyżwiarstwo szybkie 10 000 m Jaromir Radke 5.
łyżwiarstwo szybkie 5000 m Jaromir Radke 7.
biathlon 4x7,5 km sztafeta męska 8.
biegi narciarskie 4x5 km sztafeta żeńska 8.
łyżwiarstwo figurowe jazda indywidualna kobiet Anna Rechnio 10.
  • p
  • d
  • e
Letnie igrzyska olimpijskie
Zimowe igrzyska olimpijskie
Alternatywne

Flaga olimpijska

  • Wikimedia Commons
  • Wikicytaty
  1. Odbyły się w 2021
Kontrola autorytatywna (Zimowe igrzyska olimpijskie):
Encyklopedia internetowa:
  • Britannica: event/Lillehammer-1994-Olympic-Winter-Games
  • Universalis: lillehammer-jeux-olympiques-de-1994-contexte-organisation-bilan, 1994-17es-jeux-olympiques-d-hiver