Rebutia
| Rebutia | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | |||||||||||||
Biyolojik sınıflandırma  | |||||||||||||
| |||||||||||||
Rebutia, Bolivya ve Arjantin'e özgü Cactaceae familyasındaki çiçekli bitki cinsidir. Genellikle küçük, renkli kaktüslerdir, küresel formdadırlar ve vücuda göre nispeten büyük çiçekleri serbestçe üretirler. Belirgin kaburgaları yoktur ancak düzenli olarak küçük tüberküller düzenlenmiştir. Büyümeleri oldukça kolay görülür ve ana bitkinin etrafında serbestçe filizlenen büyük miktarlarda tohum üretebilirler.
Cinsin sınırları şu anda belirsidir- özellikle daha önce veya halen Aylostera, Cintia, Sulcorebutia ve Weingartia cinslerinde yer alan türleri içerip içermediği belirsizdir. Dahil edilen türlerin sayısı kaynaktan kaynağa büyük ölçüde değişir. Yetiştirmede Rebutia türü olarak işlem gören çok sayıda bitki, artık genel olarak çok daha az sayıda türün çeşitleri, formları veya eşanlamlıları olarak kabul edilmektedir.
Sistematik
Cins, 1895 yılında Karl Moritz Schumann[1] tarafından belirlenmiş ve bir Fransız kaktüs fidanlık bahçıvanı olan Pierre Rebut'un (1828-1902) adını almıştır. Tip türü R. minuscula, 1887'den beri yetiştirilmektedir.[2][3]
Cinsin sınırları
Cinsin kapsamı hakkında önemli tartışmalar olmuştur. Yirminci yüzyılın ortalarında, Rebutia'daki bitki gruplarını yeni cins olarak ayırma eğilimi vardı. Mediolobivia iken, yüzyılın sonlarına doğru, daha önce ayrı olarak kabul edilen Weingartia gibi cinslerin Rebutia içinde yer almasıyla ters eğilim baskındı. Kew'in Vasküler Bitki Aileleri ve Cinsler listesinde yansıtıldığı gibi aşağıdaki cinsler Rebutia'nın eş anlamlıları olarak kabul edilmesi gerektiği hakkında yirmi birinci yüzyılın başında geniş bir konsensüs vardı:[4]
(Bridgesia, Spegazzinia, Echinorebutia, Eurebutia, Mediorebutia, Neogymnantha ve Setirebutia genel isimler de geçersizdir, ilk ikisi Bridgesia Bert. Ex Cambess. ve Spegazzinia Saccardo'nun homonimleri oldukları için geçersizdir. Bunlardan bazıları yine de cinsin alt bölümleri için geçerli isimlerdir.[kaynak belirtilmeli] )
Rebutia, Aylostera, Weingartia, Sulcorebutia ve Cintia cinslerinin taksonomik işlem geçmişi aşağıda özetlenmiştir.[5]
| K. Schumann | Britton & Rose | Spegazzini | A. V. Frič | |
|---|---|---|---|---|
| 1895 | 1896 - 1921 | 1922 | 1923 | 1932 - 1938 |
| Rebutia cins novum | Echinocactus Echinopsis | Rebutia renovation | Rebutia | Rebutia |
| Rebutia | Rebutia | Aylostera cins novum | Digitorebutia, Cylindrorebutia, Echinorebutia, Setirebutia, Hymenorebutia, Scopaerebutia | |
| C. Backeberg | Donald | ICSG Anderson | Rowley | Mosti & Papini[5] |
| 1966 | 1975 | 2001 | 2009 | 2011 |
| Rebutia K. Schum. | Rebutia sectio Rebutia | Rebutia | Rebutia subg. Rebutia | Rebutia |
| Aylostera Speg. | Rebutia sectio Aylostera | Rebutia | Aylostera subg. Aylostera | Aylostera subg. Aylostera |
| Mediolobivia Backeb. | Rebutia sectio Setirebutia, Digitorebutia, Cylindrorebutia | Rebutia | Aylostera subg. Mediolobivia | Aylostera subg. Mediolobivia |
| Weingartia Werderm. sin.Spegazzinia Backeb. | Weingartia | Rebutia | Rebutia subg. Weingartia | Weingartia |
| Sulcorebutia Backeb. | Sulcorebutia | Rebutia | Rebutia subg. Sulcorebutia | Weingartia Cintia dahil |
Cinsin işlemindeki değişim, 2011 yılında Aylostera ve Weingartia'yı (Cintia ve Sulcorebutia dahil) Rebutia'dan[5] arasındaki farkıyla işleyen Mosti et al. ve mart 2013 itibarıyla de BitkiPlant List'de de Cintia, Sulcorebutia ve Weingartia'yı Rebutia'dan ayırılıp ancak Aylostera'yı birleştirilerek gösterildi.[6]
Türler
Hem cinsi neyin oluşturduğu hem de bir türü neyin oluşturduğu konusundaki anlaşmazlık nedeniyle tür sayısı da benzer şekilde tartışmalıdır. Rebutia türleri olarak dolaşan çok sayıda bitki artık genellikle diğerlerinin çeşitleri, formları veya eşanlamlıları olarak kabul edilmektedir.[7] EF Anderson, 2001 yılında kırk bir türü tanımıştır.[8] Şu türler halen kabul edilir:[9]
Filogeni
Recent research has indicated that the genus Rebutia as currently defined is polyphyletic. Sulcorebutia and Weingartia were kept as separate genera in the study; a summary cladogram for those species studied is shown below.[10]
| |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
Önceden Weingartia, Sulcorebutia ve Cintia olarak sınıflandırılan türler, R. minuscula türü dahil olmak üzere birbirleriyle ve çıplak perikarpellerle (Rebutia II), Rebutia türleriyle yakın bir ilişki gösterir. Rebutia'nın incelenen daha büyük tür grubu, tüylü veya kıllı perikarpellere sahip olanlar, ayrı, daha uzaktan ilişkili bir grup oluşturur (Rebutia I). Bunların cinsin dışında bırakılması önerilir.
Galeri
Rebutia II
-
Rebutia fiebrigii (sin. R. fabrisii) -
Rebutia kariusiana (çözümlenmemiş isim) -
Rebutia margarethae (eşanlamlı R. padcayensis) -
Rebutia marsoneri (eşanlamlı R. Krainziana) -
Rebutia marsoneri - sarı çiçekli ilk bilinen türler -
Rebutia minuscula - ilk keşfedilen Rebutia -
Rebutia minuscula f. grandiflora - en büyük çiçekli form -
Rebutia minuscula (eşanlamlı R. senilis) - turuncu kırmızı çiçekli form -
Rebutia minuscula (eşanlamlı R. senilis) - gül çiçeği ile form -
Rebutia minuscula (eşanlamlı R. chrysacantha) - sarı çiçekli form -
Rebutia minuscula (eşanlamlı R. violaciflora) - menekşe çiçeği ile form
Rebutia I - Aylostera, Mediolobivia
-
Rebutia albiflora Beyaz çiçekli en küçük tür. Aylostera . -
Rebutia narvaecensis pembe çiçekler için popülerdir. Aylostera . -
Rebutia muscula beyaz dikenli. -
Rebutia heliosa . Aylostera . -
Rebutia einsteinii 5000 m yüksekliğe kadar büyür. Mediolobivia . -
Rebutia pygmaea en eski türlerden biridir. Mediolobivia . -
Rebutia knizei'nin yeşil stomalı sarı çiçekleri vardır. Mediolobivia . -
Radyal dikenli Rebutia torquata. Mediolobivia . -
Rebutia pauciareolata -
Pencerede mini koleksiyon. -
Büyük eski bitki kümeleri. Rebutia perplexa . -
Rebutia heliosa var. Cajasensis
Dış bağlantılar
- Rebutia - İsimler ve Tanımlama 17 Ocak 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- Cactiguide.com: Rebutia 11 Ocak 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
Wikimedia Commons'ta Rebutia ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur.
Vikitür'de Rebutia ile ilgili ayrıntılı taksonomik bilgiler bulunur.
Kaynakça
- ^ Monatsschrift für Kakteenkunde, 5: 102, 1895
- ^ N. L. Britton, J. N. Rose, The Cactaceae, Washington, 1920, vol.III, p.45.
- ^ Archives départementales du Rhône. death record. Chazay-d'Azergues. 14 March 1902.
- ^ "List of genera in family Cactaceae", Vascular Plant Families and Genera, Royal Botanic Gardens, Kew, 19 Mart 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 10 Mart 2013
- ^ a b c "Further insights and new combinations in Aylostera (Cactaceae) based on molecular and morphological data", Pakistan Journal of Botany, 43 (6), 2011, ss. 2769-2785, 16 Ekim 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 19 Mart 2013 Mosti, Stefano; Bandara, Nadeesha Lewke & Papini, Alessio (2011), "Further insights and new combinations in Aylostera (Cactaceae) based on molecular and morphological data" 16 Ekim 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Pakistan Journal of Botany, 43 (6): 2769–2785, retrieved 2013-03-19
- ^ "Search results for Aylostera, Cintia, Sulcorebutia and Weingartia", The Plant List
|başlık=dış bağlantı (yardım) - ^ Cf. the list of approximately two hundred names under Rebutia (not to mention those given under other genera) provided in B. Fearn and L. Pearcy, The Genus Rebutia, 1895-1981, Matlock: Abbey Brook, 1981, pp.60-71.
- ^ Edward F. Anderson, The Cactus Family, Portland, Oregon: Timber Press, 2001, pp.599-611.
- ^ "Rebutia K.Schum". Plants of the World Online. Board of Trustees of the Royal Botanic Gardens, Kew. 2017. 8 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Kasım 2020.
- ^ Ritz, Christiane M.; Martins, Ludwig; Mecklenburg, Rainer; Goremykin, Vadim; Hellwig, Frank H. (2007), "The molecular phylogeny of Rebutia (Cactaceae) and its allies demonstrates the influence of paleogeography on the evolution of South American mountain cacti", American Journal of Botany, 94 (8), ss. 1321-1332, doi:10.3732/ajb.94.8.1321, PMID 21636499 . Summary cladogram based on Fig. 2.
