Śpiąca Ariadna
 Śpiąca Ariadna | |||
| Autor | nieznany | ||
|---|---|---|---|
| Data powstania | I/II wiek | ||
| Medium | marmur | ||
| Wymiary | 1,61 m | ||
| Miejsce przechowywania | |||
| Lokalizacja | |||
| |||
Śpiąca Ariadna – rzymska rzeźba pochodząca z I/II wieku, będąca kopią greckiego oryginału z okresu hellenistycznego[1], wykonanego w kręgu szkoły pergameńskiej[2]. Znajduje się w Muzeach Watykańskich (Museo Pio-Clementino)[1].
Historia
Na początku XVI wieku rzeźba stanowiła własność Angelo Maffei. Zakupiona w 1512 roku przez papieża Juliusza II, została umieszczona na dziedzińcu watykańskiego Belwederu jako część dekoracji fontanny[3]. Ponieważ postać ma owiniętą wokół ręki bransoletę przedstawiającą węża, przez długi czas uważano ją za wizerunek umierającej Kleopatry. Dopiero w XVIII wieku Ennio Quirino Visconti zidentyfikował ją jako mityczną Ariadnę[2]. W 1779 roku rzeźbę przeniesiono do Muzeów Watykańskich[2]. W 1798 roku wywieziona przez Francuzów do Paryża jako zdobycz wojenna, wróciła do Rzymu po upadku Napoleona[4].
Wykonana z marmuru rzeźba ma 161 cm wysokości[1]. Nawiązuje do mitu o Ariadnie, która porzucona przez Tezeusza podczas snu na wyspie Naksos została zbudzona przez Dionizosa, który pojął ją za żonę[2]. Uzupełnienia konserwatorskie, wykonane przez Gaspara Sibillę[5], obejmują skalne łoże, prawą rękę i część twarzy[1]. Obecnie ustawiona jest na odkrytym w 1748 roku rzymskim sarkofagu, ozdobionym scenami przedstawiającymi gigantomachię[4]. Rzeźba przypuszczalnie stanowiła inspirację dla Michała Anioła przy skręconych pozach Nocy i Dnia[1].
Przypisy
- ↑ a b c d e Muzea Watykanu. Warszawa: Arkady, 1983, s. 27. ISBN 83-213-3144-0.
- ↑ a b c d Ariadne. mv.vatican.va. [dostęp 2015-03-13]. (ang.).
- ↑ Brian A. Curran: Teaching (and Thinking About) the High Renaissance: With Some Observations on its Relationship to Classical Antiquity. W: Rethinking the High Renaissance. The Culture of the Visual Arts in Early Sixteenth-Century Rome. edited by Jill Burke. Farnham: Ashgate Publishing, 2012, s. 45. ISBN 978-1-4094-2558-8.
- ↑ a b Encyclopedia of the History of Classical Archaeology. Edited by Nancy Thomson de Grummond. London: Routledge, 1996, s. 292-293. ISBN 1-884964-80-X.
- ↑ Maria Barbara Guerrieri Borsoi: Gaspare Sibilla «scultore pontificio». W: Le sculture del Settecento a Roma, II. Elisa Debenedetti (pod red.). T. 18. Rzym: Bonsignori Editore, 2002, s. 161, seria: Studi sul Settecento Romano. ISBN 88-7597-309-1. [dostęp 2022-08-13]. (wł.).
