Święto sił zbrojnych : Historia polskiego święta wojska Wikipedia, wolna encyklopedia

Święto sił zbrojnych

Święto wojska (święto armii) obchodzone jest w wielu krajach. Przeważnie wybierano dzień związany z powstaniem armii narodowej, z głośnym sukcesem odniesionym na polu bitwy albo zwycięskim zakończeniem wojny.

Historia polskiego święta wojska

Osobny artykuł: Święta wojskowe w Polsce.

Księstwo Warszawskie
- Szczególnie uroczyście obchodzone przez Armię Księstwa Warszawskiego urodziny cesarza Napoleona Bonaparte (15 sierpnia) były nieformalnym świętem polskiej armii.
II Rzeczpospolita
- od 1919 - 6 sierpnia - w rocznicę wyruszenia w 1914 do walki Pierwszej Kompanii Kadrowej, pod dowództwem Komendanta Józefa Piłsudskiego,
- od 1923 - 15 sierpnia - Święto Żołnierza - obchodzone w rocznicę Bitwy Warszawskiej w 1920. Wprowadzone rozkazem ministra spraw wojskowych nr 126 z dnia 4 sierpnia 1923, pozostało do 1947.

W okresie II Rzeczypospolitej szczególnie wysoką rangę nadawano świętom pułkowym, a awanse wręczano 19 marca (imieniny Józefa Piłsudskiego) i 11 listopada (Dzień Niepodległości).

PRL
- od 1947 - 9 maja - Narodowe Święto Zwycięstwa i Wolności - rocznica zakończenia II wojny światowej w Europie w 1945 (według chronologii radzieckiej),
- od 1950 - 12 października - Dzień Wojska Polskiego obchodzony w rocznicę bitwy pod Lenino, ustanowiony dekretem Rady Ministrów z 7 października 1950 (Dz.U. nr 45, poz. 411), a zatwierdzony przez Radę Państwa. Dekret podpisali: Prezydent Rzeczypospolitej Bolesław Bierut i Prezes Rady Ministrów Józef Cyrankiewicz.
III Rzeczpospolita
- od 1992 - 15 sierpnia - Święto Wojska Polskiego, w rocznicę Bitwy Warszawskiej w 1920 (wprowadzone ustawą Sejmu z 30 lipca 1992, obowiązującą od 13 sierpnia 1992),
- od 2015 - 8 maja - Narodowy Dzień Zwycięstwa - rocznica zakończenia II wojny światowej w Europie w 1945 (według chronologii zachodniej).