57 mm działo bezodrzutowe M18

M18

Działo bezodrzutowe M18
Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Rodzaj	działo bezodrzutowe
Historia
Produkcja seryjna	1944 – ?
Dane taktyczno-techniczne
Kaliber	57 mm
Donośność	4460 m
Prędkość pocz. pocisku	366 m/s
Długość	1560 mm
Masa	20,1 kg pocisk: 1,25 kg
Multimedia w Wikimedia Commons

M18 – amerykańskie działo bezodrzutowe kalibru 57 mm opracowane w latach 1943–1944, wykorzystywane w końcowej fazie II wojny światowej oraz podczas wojny koreańskiej^[1][2].

Działo przystosowane jest do strzelania pociskami burzącymi (HE) M306 i M306A1, kumulacyjnymi (HEAT) M307 i M307A1, zapalająco-dymnymi (WP, z białym fosforem) M308 i M308A1 i przeciwpiechotnymi (APERS) T25E4. Długość broni wynosi 1,56 m, a masa 20,1 kg (masa pocisku – około 1,25 kg, masa naboju - około 2,4 kg). Broń odpalana może być z ramienia, bądź z ziemi z wykorzystaniem dwójnogu (wbudowanego) lub trójnogu dla karabinu maszynowego. Donośność wynosi do 4,5 km, zasięg skuteczny około 400 m, a przebijalność pancerza do 75 mm^[1].

Broń przyjęta została do uzbrojenia pod koniec 1944 roku, a pierwsze egzemplarze trafiły na front na początku 1945 roku. Wykorzystane były m.in. podczas bitwy o Okinawę. Działo cechowało się znacząco większym zasięgiem i celnością niż używana wówczas wyrzutnia M1/M9 Bazooka, od której było jednak cięższe i droższe w produkcji. Podczas wojny koreańskiej przebijalność pocisku działa okazała się niewystarczająca do penetracji pancerza czołgów T-34-85. Z powodzeniem stosowano je jednak do niszczenia fortyfikacji. Ostatecznie zastąpiona została przez wyrzutnię M20 Super Bazooka^[1][2].

Poza Stanami Zjednoczonymi broń znalazła zastosowanie w siłach zbrojnych Austrii, Brazylii, Chin, Francji, Grecji, Japonii, Korei Południowej i Włoch^[1].

Przypisy