Aktinidia pstrolistna : Morfologia, Zastosowanie, Uprawa, Przypisy Wikipedia, wolna encyklopedia

Aktinidia pstrolistna

Systematyka^[1]^[2]

Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

Nadgromada

Gromada

Podgromada

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

wrzosowce

Rodzina

aktinidiowate

Rodzaj

aktinidia

Gatunek

aktinidia pstrolistna

Nazwa systematyczna

Actinidia kolomicta (Maxim. & Rupr.) Maxim.
Mém. Acad. Imp. Sci. St.-Pétersbourg Divers Savans 9:63. 1859

Synonimy

Actinidia leptophylla C. Y. Wu
Actinidia maloides H. L. Li.
Kalomikta mandshurica Regel ex Maxim.
Prunus kolomikta Maxim. & Rupr.
Trochostigma kolomikta^[3]

Multimedia w Wikimedia Commons

Aktinidia pstrolistna (Actinidia kolomikta) – gatunek rośliny z rodziny aktinidiowatych (Actinidiaceae). Występowanie: rosyjski Daleki Wschód, Syberia, Korea, północ Chin i Japonia; nadaje się do uprawy w warunkach polskiego klimatu i jest tam spotykana.

Morfologia

Pokrój: Dwupienne pnącze o pędach, których długość może wynosić nawet 15 metrów.
Pień: Cienki, rozgałęziony. Kora brunatna z żółtymi przetchlinkami.
Liście: Odwrotnie jajowate, o drobno piłkowanych brzegach i zaostrzonych końcach. Na nerwach z wierzchu rdzawo owłosione.
Kwiaty: Białe, kremowe. Wydzielają dość miłą woń. Mają do 2 cm średnicy, żeńskie wyrastają pojedynczo, męskie po 3 w kątach liści na zwisających, cienkich, owłosionych szypułkach. Mają pięciodziałkowy kielich, pięciopłatkową koronę, jeden słupek i liczne pręciki.
Owoce: Żółtozielonkawe, nagie, eliptyczne jagody z licznymi nasionami. Po dojrzeniu osiągają wagę do 5 gramów. Soczyste, o słodkokwaskowatym smaku. Dojrzewają w końcu sierpnia.

Zastosowanie

Owoce są jadalne. Zawierają cukry, kwasy organiczne (do 2,5%) i witaminy C, której zawartość sięga 1400 mg%.
Działanie i zastosowanie: Spożywanie świeżych, surowych owoców zaleca się w leczeniu szkorbutu, paradentozy, tzw. osłabienia wiosennego oraz grypy i przeziębienia.
Roślina ozdobna. Uprawiane są zwłaszcza okazy męskie, u których jesienią liście przebarwiają się na bardzo ładny kolor.

Uprawa

Najlepiej na glebach próchniczych, dostatecznie wilgotnych i lekko kwaśnych. Dobrze znosi miejsca półcieniste i mróz. Owocuje w 3-5 lat po zasadzeniu. Strefy mrozoodporności 5-9^[4].

Przypisy

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-03-12] (ang.).
↑ Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-07-20].
↑ GeoffreyG. Burnie GeoffreyG. i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC 271991134 .

Bibliografia

Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.
Zdzisław Kawecki, Romuald Łojko, Bolesław Pilarek: Mało znane rośliny sadownicze. Olsztyn: Wydawnictwo Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, 2007. ISBN 978-83-7299-512-4.

Identyfikatory zewnętrzne (takson):