Alaksandr Tamkowicz

Alaksandr Tamkowicz
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

9 listopada 1963
Oszmiana

Data i miejsce śmierci

4 marca 2022
Mińsk

Dziedzina sztuki

literatura

Epoka

literatura faktu

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Alaksandr Leanidawicz Tamkowicz (biał. Аляксандр Леанідавіч Тамковіч[a]; ros. Александр Леонидович Томкович, Aleksandr Leonidowicz Tomkowicz; ur. 9 listopada 1963 w Oszmianie, zm. 4 marca 2022 w Mińsku) – białoruski dziennikarz i autor książek; od 1998 roku był wiceprezesem Białoruskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy.

Życiorys

Alaksandr Tamkowicz podpisuje książki w Białoruskim Domu w Warszawie, 25 stycznia 2012 roku
Alaksandr Tamkowicz i Ina Kulej podczas prezentacji książki w Białoruskim Domu w Warszawie, 16 października 2012 roku
Podpis Alaksandra Tamkowicza

Urodził się 9 listopada 1963 roku w Oszmianie, w obwodzie grodzieńskim Białoruskiej SRR, ZSRR. W 1987 roku ukończył studia na Wydziale Dziennikarstwa Lwowskiej Wyższej Szkoły Wojskowo-Politycznej. W latach 1987–1991 pracował w gazecie „Wo Sławu Rodiny”, a w 1991 – „Zwiazda”. W tym samym roku został zastępcą redaktora naczelnego tygodnika „Swobodnyje Nowosti”[1]. Przez wiele lat publikował na łamach „Nowego Czasu”[2]. Od 1998 roku pełnił funkcję wiceprezesa Białoruskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy. W czasie wyborów prezydenckich w 1999 roku był aktywistą w kampanii wyborczej Michaiła Czyhira. Drugi kandydat w tych wyborach, Zianon Pazniak, oskarżył go o przekupienie dziennikarzy w celu poparcia Czyhira[1].

Alaksandr Tamkowicz zmarł 4 marca 2022 roku w Szpitalu Nr 3 w Mińsku, po długiej chorobie nowotworowej[3][2].

Twórczość

Alaksandr Tamkowicz był autorem książek o tematyce politycznej i społecznej[4]:

  • Żenszcziny (2006) – o białoruskich kobietach;
  • Asoby (Petersburg, 2008) – zbiór biografii;
  • Budzicieli (2008) – zbiór biografii;
  • Interwju, jakich nie było (Petersburg, 2009) – zbiór wywiadów;
  • Losy (2010) – zbiór biografii;
  • Z czaho paczynajecca swaboda (Mińsk, 2010) – zbiór artykułów o działaczach białoruskiej opozycji;
  • Biez palityki (Mińsk, 2011) – o życiu prywatnym wybranych działaczy białoruskiej opozycji;
  • Suprać płyni (Mińsk, 2011) – o reakcjach społecznych na Białorusi na represje po wyborach prezydenckich w 2010 roku;
  • Prieodolenije (2012) – o ludziach, którzy przezwyciężyli poważne trudności życiowe;
  • Arytmija, albo Kod supraciwu (Smoleńsk, 2012) – zbiór szkiców biograficznych o białoruskich działaczach społecznych.

Narodowość i język

Alaksandr Tamkowicz w jednej z książek określił swoją narodowość następująco:

Nie tak dawno mój dobry przyjaciel (…) spytał, kim czuję się bardziej – Białorusinem czy Polakiem. Dzisiaj na takie pytanie odpowiedziałbym od razu – Litwinem, bo to słowo, moim zdaniem, jednoczy i pierwszych, i drugich. Mocno jednoczy.

Pisząc to użył słowa, które w języku białoruskim oznacza Litwina w znaczeniu historycznym – człowieka uznającego za swoją ojczyznę Wielkie Księstwo Litewskie (nie mylić z Litwinem w znaczeniu współczesnym)[5]. W młodości posługiwał się językiem rosyjskim. Język białoruski biegle opanował dopiero w dorosłym życiu, w czasie dziennikarskiej pracy zawodowej, gdy współpracował z gazetą „Nowy Czas”[6].

Życie prywatne

Alaksandr Tamkowicz był żonaty, miał córkę[1].

Uwagi

  1. ↑ Zapis według oficjalnego wariantu języka białoruskiego. Alternatywna forma zapisu, według tzw. wariantu klasycznego (taraszkiewicy): Аляксандар Леанідавіч Тамковіч (czyt. Alaksandar Leanidawicz Tamkowicz).

Przypisy

  1. ↑ a b c Kto… ↓, s. 270
  2. ↑ a b Памёр пісьменнік і журналіст Аляксандр Тамковіч. Nowy Czas, 2022-03-04. [dostęp 2022-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-03-04)]. (biał.).
  3. ↑ Патрэбныя донары. Журналіст Аляксандр Тамковіч у шпіталі. Дачка просіць здаць кроў для пералівання. Nasza Niwa, 2022-02-24. [dostęp 2022-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-03-04)]. (biał.).
  4. ↑ Wyszukiwanie/ Katalog. kamunikat.org. [dostęp 2017-03-24]. (biał. • pol.).
  5. ↑ Тамковіч 2012 ↓, s. 91
  6. ↑ Валянціна Аксак: Незнаёмыя знаёмцы Аляксандра Тамковіча. Radio Swaboda, 2011-11-15 18:59. [dostęp 2017-03-24]. (biał.).

Bibliografia

  • Аляксандр Тамковіч: Арытмiя, альбо Код супрацiву. Smoleńsk: Rodina, 2012, s. 278. ISBN 978-5887-73562-7. (biał.).
  • Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.
Kontrola autorytatywna (osoba):