Aleksander Olchowicz
| Data i miejsce urodzenia | 9 sierpnia 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 3 września 1954 |
| Zawód, zajęcie | dziennikarz, polityk |
| Stanowisko | poseł do Krajowej Rady Narodowej i na Sejm Ustawodawczy (1946–1952) |
| Partia | SP (1945–1950) |
| Odznaczenia | |
      | |
Aleksander Olchowicz (ur. 9 sierpnia 1898 w Warszawie, zm. 3 września 1954 w Krakowie) – polski dziennikarz, polityk, poseł do Krajowej Rady Narodowej (1946–1947) i do Sejmu Ustawodawczego (1947–1952), działacz wojskowy i sportowy.
Życiorys
Syn Konrada (1858–1924) i Heleny z Szymanowskich (1868–1946). W 1912 został uwięziony za udział w demonstracjach antyrosyjskich. W 1915 ukończył gimnazjum E.Konopczyńskiego w Warszawie, po czym wstąpił do Legionów Polskich. W 1918 został oficerem zawodowym Wojska Polskiego. W dwudziestoleciu międzywojennym był działaczem sportowym, pracował w Wydziale Prasowym MSZ oraz jako sekretarz redakcji „Kuriera Warszawskiego”. Wiceprezes Polskiego Związku Lawn Tenisowego (PZLT), wiceprezes i członek honorowy sekcji tenisa W.K.S. Legia[1].
Podczas II wojny światowej współtworzył organizacje ruchu oporu „Związek Czynu Zbrojnego”, której był wicekomendantem (1939–1941). Pełnił obowiązki wiceprezesa i szefa Wydziału Politycznego Polskiego Związku Wolności. Wziął udział w powstaniu warszawskim jako porucznik – dowódca oddziałów PZW, ps. Leliwa, Sawicki. Był delegatem do Powstańczego Porozumienia Demokratycznego jako przedstawiciel „Centralizacji”.
W 1945 wstąpił do Stronnictwa Pracy, w którym był wiceprezesem, a później prezesem Zarządu Wojewódzkiego w Krakowie. Zasiadał w Zarządzie Głównym SP. Od 1946 sprawował mandat posła do Krajowej Rady Narodowej. W 1947 wszedł w skład Sejmu Ustawodawczego. Po rozwiązaniu Stronnictwa w 1950 został członkiem Stronnictwa Demokratycznego i posłem z jego ramienia. Był członkiem Centralnego Komitetu SD i wiceprzewodniczącym Wojewódzkiego Komitetu partii w Krakowie. W okresie od 11 sierpnia 1945 do 9 lutego 1947 był prezesem Polskiego Związku Tenisowego, a następnie do 11 lutego 1951 był prezesem honorowym związku[2].
Zmarł w Krakowie. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera U-2-4,5,6)[3].
Ordery i odznaczenia
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy (6 września 1946)[4]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie, 6 września 1954)[5]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[1]
- Medal Niepodległości (2 maja 1933)[6]
- Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[7]
- Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi[1]
Przypisy
- ↑ a b c Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 534.
- ↑ Prezesi [online], Historia Polskiego Tenisa [dostęp 2021-12-29] .
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: KONRAD OLCHOWICZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-07-28] .
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 27, poz. 232 („za zasługi położone w walce z okupantem i udział w pracach konspiracyjnych w okresie okupacji”).
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 110, poz. 1538 („za zasługi w pracy społecznej i zawodowej”).
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 102, poz. 123 („za pracę w dziele odzyskania niepodległości”).
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 74, poz. 120 („za zasługi na polu rozwoju sportu”).
Bibliografia
- Henryk Wosiński, Stronnictwo Demokratyczne w Polsce Ludowej. Cz. 3: Udział Stronnictwa w pracach parlamentu PRL w latach 1944–1968 (red. Wiktoria Beczek), Warszawa 1969.
- Andrzej Andrusiewicz, Stronnictwo Pracy: 1937–1950: ze studiów nad dziejami najnowszymi chadecji w Polsce, Warszawa 1988.
- Sejm Ustawodawczy Rzeczypospolitej Polskiej: 1947–1952, IPiP PAN, Wrocław 1977.
- W czterdziestą rocznicę powstania Krajowej Rady Narodowej: materiały i dokumenty, Kancelaria Sejmu, Warszawa 1984.
Kontrola autorytatywna (osoba):
