Antigonon cienkoogonkowy

Antigonon cienkoogonkowy

Systematyka[1][2]
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	goździkopodobne
Rząd	goździkowce
Rodzina	rdestowate
Rodzaj	antigonon
Gatunek	antigonon cienkoogonkowy
Nazwa systematyczna
Antigonon leptopus Hook. & Arn. Bot. Beechey Voy. 308 1838[3]
Synonimy
Antigonon amabie K.Koch Antigonon cinerascens M.Martens & Galeotti Antigonon cordatum M.Martens & Galeotti Antigonon platypus Hook. & Arn. Corculum leptopus Stuntz[3]
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Antigonon cienkoogonkowy^[4] (Antigonon leptopus Hook. & Arn.) – gatunek rośliny z rodziny rdestowatych (Polygonaceae Juss.). Występuje naturalnie w Meksyku i Ameryce Centralnej, jednak został naturalizowany na całym świecie w strefach tropikalnej i podzwrotnikowej^[5][6]. Sadzony jest jako roślina ozdobna i jadalna, łatwo dziczeje z upraw^[4].

Morfologia

Pokrój

Bylina dorastająca do 15 m wysokości. Pędy są owłosione, pnące, nieco drewniejące od dołu^[6].

Liście

Blaszka liściowa ma kształt od owalnego do owalnie trójkątnego. Mierzy 5–14 cm długości oraz 4–10 cm szerokości, ma sercowatą nasadę i wierzchołek od ostrego do długo spiczastego. Ogonek liściowy jest owłosiony i osiąga 10–25 mm długości^[6].

Kwiaty

Zebrane w grona dorastające do 4–20 cm długości, rozwijają się w kątach pędów lub na ich szczytach. Listki okwiatu mają kształt od owalnego do eliptycznego i różową barwę, mierzą do 4–8 mm długości^[6]. Pręcików jest 8 i do połowy są zrośnięte^[4].

Owoce

Niełupki o kształcie trójkątnie stożkowatym^[4], osiągają 8–12 mm długości^[6]. Zamknięte są w trwałym, rozrastającym się w czasie owocowania okwiecie^[4].

Biologia i ekologia

Rośnie w lasach, na stokach oraz brzegach rzek^[6]. Rozwija się szybko i plątaniną pędów w krótkim czasie pokrywa podporę. Kwitnie przez cały rok^[4].

Zastosowanie

Roślina ma zastosowanie w ogrodnictwie. Bulwy osiągające do 4 kg wagi zawierają dużo skrobi i są jadalne^[6]. W Tajlandii spożywa się także panierowane i smażone młode liście i kwiaty^[4]. Kwiaty są bardzo aromatyczne – uzyskuje się z nich miód o ciemnej barwie^[6].

Przypisy