Armand Lunel

Armand Lunel

Armand Lunel w 1920 r.
Data i miejsce urodzenia	9 czerwca 1892 Aix-en-Provence
Data i miejsce śmierci	3 listopada 1977 Monako
Język	francuski oraz szuadit
Ważne dzieła
Nicolo-Peccavi ou l’affaire Dreyfus à Carpentras
Nagrody
Nagroda Renaudot (1926)

Armand Lunel (ur. 9 czerwca 1892 w Aix-en-Provence, zm. 3 listopada 1977 w Monako) – francuski pisarz, był ostatnią znaną osobą posługującą się językiem szuadit^[1]. W 1926 r. za swoją powieść Nicolo-Peccavi ou l’affaire Dreyfus à Carpentras otrzymał Nagrodę Renaudot.

Życiorys

Lunel urodził się w 1892 r. w żydowskiej rodzinie. Uczęszczał do lokalnego liceum, gdzie zaprzyjaźnił się z kompozytorem Dariusem Milhaud oraz poetą Léo Latilem. Studiował w Paryżu, ukończył studia z zakresu filozofii. W czasie wojny służył w wojsku, następnie został nauczycielem w szkole średniej w Monako.

W 1924 r. opublikował swoją pierwszą powieść – L’Imagiere du cordier, a w 1926 r. otrzymał Nagrodę Renaudot za powieść Nicolo-Peccavi ou l’affaire Dreyfus à Carpentras. Przez okres tych dwóch lat Lunel napisał wiele innych utworów, m.in. Noire et Grise, Le Balai de sorcière czy Jerusalem à Carpentas. We współpracy z Dariusem Milhaudem i Henrim Sauguetem stworzył operę libretto pt. Esther de Carpentas.

Po II wojnie światowej napisał m.in. Par d’éntranges chemins, Les Amandes d’Aix czy La Belle à la fontaine.

Zmarł w listopadzie 1977 r. w Monako.

Przypisy

Bibliografia

• Hebrew Union College Annual Volume 89 (2018); Tekst Davida A. Jessuli o Armandzie Lunelu (tłum. Samuel N. Rosenberg)