Bałałajka : Wielkości bałałajek, Strój, Sposób gry, Historia Wikipedia, wolna encyklopedia

Bałałajka

Ten artykuł od 2014-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Bałałajka

ros. балалайка

Klasyfikacja naukowa

321.322

Chordofon złożony

Klasyfikacja popularna

Strunowy, szarpany

Skala instrumentu

Podobne instrumenty

Domra

Multimedia w Wikimedia Commons

Bałałajka (bałabajka, z ros. балалайка) – rodzaj instrumentu muzycznego należącego do rodziny gitar, ludowy instrument rosyjski. Posiada trójkątny korpus rezonansowy i trzy struny. Współcześnie można spotkać, zwłaszcza na Ukrainie, czterostrunowe i sześciostrunowe bałałajki.

Wielkości bałałajek

Bałałajka występuje w sześciu rozmiarach:

piccolo (rzadko)
prima (najczęściej)
secunda
alt
bas
kontrabas

Strój

Bałałajka prima, najczęściej używana jako instrument solowy, strojona jest na E-E-A (dwie niższe struny są strojone na tę samą wysokość)

Sposób gry

Przy grze na primie struny wprawiane są w drganie przez wyprostowany palec wskazujący, natomiast na większych instrumentach używa się kostki do gry. Ze względu na grubość strun w bałałajce kontrabasowej kostki do gry na niej wykonywane są najczęściej z podeszwy buta lub innej grubej skóry.

Skracanie strun przy grze następuje podobnie jak na gitarze, ale dodatkowo do skracania jednej lub dwóch niższych strun używany jest kciuk.

Historia

Bałałajka jako instrument ludowy, pojawiła się w Rosji w XVII w., prawdopodobnie przejęta od Mongołów. Początkowo miała tylko dwie struny, trzecią dodano w XVIII w.

Pod koniec XIX wieku rosyjski szlachcic Wasilij Andriejew rozpoczął ujednolicanie bałałajki do użytku orkiestrowego. Ustalił on wielkości i stroje instrumentów używane do dzisiaj. W tym czasie bałałajki zaczęły być wykonywane przez lutników. Andrejew wskrzesił również dwa inne rosyjskie instrumenty ludowe: gusli i domrę.