Barbara Szacka

Nie mylić z: Barbara Szacka (1898–1998).

Barbara Szacka (ur. 1930) – polska socjolog.

Zajmuje się problematyką pamięci zbiorowej, biologicznych podstaw życia społecznego i socjologią ogólną. Autorka podręcznika Wprowadzenie do socjologii (Warszawa 2003). Przez wiele lat wykładała w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego oraz w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie.

Doktorat o myśli społecznej Stanisława Staszica obroniła w roku 1961 (Teoria społeczna i społeczna utopia. Analiza poglądów Stanisława Staszica). Jej promotorką była Nina Assorodobraj. W latach 60. prowadziła pionierskie na skalę światową badania empiryczne nad pamięcią zbiorową. Badania te miały charakter ankietowy i były kilkakrotnie powtarzane (m.in. 1965, 1988, 2003). 20 sierpnia 1980 roku podpisała apel 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami^[1].

W 1990 roku otrzymała tytuł profesora.

Członkini Komitet Etyki w Nauce Polskiej Akademii Nauk oraz Polskiego Towarzystwa Socjologicznego.

Jej mężem był socjolog Jerzy Szacki.

Wybrane prace

• Stanisław Staszic: portret mieszczanina, Warszawa (1962)
• Stanisław Staszic, Warszawa (1966)
• Przeszłość w świadomości inteligencji polskiej, Warszawa (1983)
• (red.), Polska dziecięca, Warszawa (1987, 2005)
• Czas przeszły i pamięć społeczna, wspólnie z Anną Sawisz, Warszawa (1990)
• Wprowadzenie do socjologii, Warszawa (2003, 2008)
• Czas przeszły, pamięć, mit, Warszawa (2006)
• Między codziennością a wielką historią. Druga wojna światowa w pamięci zbiorowej społeczeństwa polskiego, Warszawa (2010) współautorzy: Piotr T. Kwiatkowski, Lech M. Nijakowski, Andrzej Szpociński

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Prof. zw. dr hab. Barbara Szacka, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2009-02-10] .