Barry Tuckwell : Życiorys, Przypisy Wikipedia, wolna encyklopedia

Barry Tuckwell

Barry Tuckwell, 2008

Imię i nazwisko

Barry Emmanuel Tuckwell

Data i miejsce urodzenia

5 marca 1931
Melbourne

Pochodzenie

australijskie

Data i miejsce śmierci

16 stycznia 2020
Melbourne

Instrumenty

róg

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

waltornista

Odznaczenia

Multimedia w Wikimedia Commons

Barry Emmanuel Tuckwell^[1]^[2]^[3] (ur. 5 marca 1931 w Melbourne^[1]^[2], zm. 16 stycznia 2020 tamże^[4]^[5]) – australijski waltornista.

Życiorys

Nauką gry na rogu zainteresował się w wieku 13 lat^[1]. Jego siostra, Patricia, była skrzypaczką Sydney Symphony Orchestra i umożliwiła bratu uczestnictwo w próbach tego zespołu^[1]. Uczył się u Alana Manna^[2], następnie w latach 1947–1950 występował wspólnie z Sydney Symphony Orchestra^[2]^[3]. Od 1950 roku działał w Wielkiej Brytanii^[1]. Grał razem z Hallé Orchestra w Manchesterze (1951–1953) i Scottish National Orchestra w Glasgow (1953–1954)^[2]. Był pierwszym waltornistą Bournemouth Symphony Orchestra (1954–1955) i London Symphony Orchestra (1955–1968)^[2]. Od 1963 do 1974 roku uczył gry na rogu w Królewskiej Akademii Muzycznej w Londynie^[2]^[3]. Od 1980 do 1983 roku pełnił funkcję dyrygenta Tasmanian Symphony Orchestra^[1]^[2]^[3]. W 1982 roku założył w Hagerstown w stanie Maryland własną Maryland Symphony Orchestra^[1]^[2]. W 1996 roku otrzymał amerykańskie obywatelstwo^[1]^[2]. W tym samym roku wycofał się z działalności koncertowej^[1].

Występował jako solista i kameralista^[1]. Koncertował i nagrywał płyty m.in. z Academy of St. Martin in the Fields, London Symphony Orchestra, Royal Symphony Orchestra i pianistą Władimirem Aszkenazim^[1]. Wykonywał zarówno klasyczne utwory na róg, jak i kompozycje pisane specjalnie dla niego przez takich twórców jak Thea Musgrave, Richard Rodney Bennett, Iain Hamilton, Alun Hoddinott i Don Banks^[2]. Opublikował podręcznik Horn (Londyn 1983, 2. wydanie 2002)^[1].

Odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego w stopniu oficera (1965)^[1]^[2]^[3] oraz Orderem Australii (1992)^[3].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 11. Część biograficzna t–v. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2009, s. 159. ISBN 978-83-224-0905-3.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3690. ISBN 0-02-865571-0.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Irma H. Collins: Dictionary of Music Education. Lanham: Scarecrow Press, 2013, s. 271. ISBN 978-0-8108-8651-3.
↑ Mairi Nicolson: Barry Tuckwell, Australian horn player and conductor, has died aged 88. abc.net.au, 2020-01-17. [dostęp 2021-09-23]. (ang.).
↑ Barney Zwartz: Australia loses one of its classical greats, Barry Tuckwell. smh.com.au, 2020-01-18. [dostęp 2021-09-23]. (ang.).