Betamax : Zobacz też, Linki zewnętrzne Wikipedia, wolna encyklopedia

Betamax

Ten artykuł od 2020-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Betamax

Typ nośnika

taśma magnetyczna

Data premiery

10 maja 1975

Pojemność

do 5 godzin

Metoda odczytu

skanowanie spiralne

Metoda zapisu

skanowanie spiralne

Standard

przeplot

Opracowany przez

Sony

Wykorzystanie

zapis filmu

Wymiary nośnika

156 × 96 × 255 mm

Multimedia w Wikimedia Commons

Betamax (Beta, Betacord) – jeden z pierwszych amatorskich formatów kaset wideo do magnetowidów, powstały w 1975 r., w którym zastosowano zapis ścieżek bez odstępów (japońskie oznaczenie beta) firmy Sony. System Beta (Betamax – oznaczenie Sony, Betacord – oznaczenie Sanyo) konkurował przez lata z gorszym technologicznie VHS; ostatecznie wysoka cena BETY i brak promocji ze strony Sony zdecydowały o klęsce tego formatu.

Dane techniczne: rozdzielczość pozioma – 270 linii, taśma szerokości 1/2", przesuw taśmy 1,87 cm/s, wymiary kasety w mm 156 × 96 × 25, maks. czas zapisu 225 min na taśmie L-830.

W roku 1980 pojawia się odmiana SuperBeta, która przy tych samym parametrach taśm osiąga rozdzielczość 290 linii poziomych (analogicznie do VHS-HQ).

W niektórych modelach format BETA umożliwił zapis dźwięku hi-fi. W systemie NTSC dźwięk hi-fi Bety zapisywany jest razem z obrazem analogowo FM, lub przy użyciu dodatkowego dekodera cyfrowo w formacie PCM. HiFi Fonia PCM zapisywana razem z wizją i hi-fi FM nieznacznie pogarsza parametry obrazu, acz w praktyce było to niezauważalne. W systemie PAL zapis taki jak VHS-hi-fi, tzn. fonia hi-fi, zapisywana jest w głębszej warstwie taśmy przez dwie dodatkowe głowice (tzw. multipleks głębokościowy).

W niektórych studiach nagrań Beta hi-fi PCM służyła jako wysokiej klasy magnetofon edycyjny.

W latach 90. XX wieku Sony wprowadziła nową odmianę tego formatu o nazwie ED-BETA, będąca analogiem systemu S-VHS. Pomimo przeznaczenia na rynek amatorski, ED-BETA ma parametry profesjonalne: 500 linii i fonia analogowa z dynamiką powyżej 100 dB. Format ten przyjął się tylko w USA i Japonii.

Profesjonalna wersja systemu Beta tzw. BETACAM oraz ulepszona BETACAM SP była w latach 90. najbardziej rozpowszechnionym systemem reporterskim i studyjnym. BETACAM SP przestał być wspierany przez SONY w 2001 roku. Kolejne systemy cyfrowe: BETACAM SX oraz DIGITAL BETACAM – są już też wycofywane z użytku telewizyjnego. Powodem jest wprowadzenie telewizji cyfrowej wysokiej rozdzielczości.