Bonawentura Lenart
 Bonawentura Lenart w latach 60. | |||
| Data i miejsce urodzenia | 8 lipca 1881 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 9 kwietnia 1973 | ||
| Profesor | |||
| Specjalność: konserwacja zabytków | |||
| Uczelnia | |||
| Odznaczenia | |||
       | |||
| |||
Bonawentura Lenart (ur. 8 lipca 1881 w Oświęcimiu, zm. 9 kwietnia 1973 w Warszawie) – polski grafik, introligator, liternik, konserwator, profesor warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych.
Życiorys
Ukończył studia przemysłowo-artystyczne w Zurychu i Londynie. W latach 1909–1915 pracował jako kierownik wzorcowej pracowni konserwatorskiej w Krakowie. W 1913 był współzałożycielem z grupą innych artystów pracowni artystycznej Warsztaty Krakowskie zajmującej się projektowaniem, ale także wykonywaniem wzornictwa przemysłowego. Pracownia ta wzorowała się na Wiener Werkstätte. W 1914 wstąpił do Legionów Polskich (pseudonim Wyklejka), zaszeregowany do intendentury 1 pułku piechoty Legionów I Brygady Legionów, a następnie przeniesiony do grupy prowiantowej tego pułku. Przeniesiony do rezerwy w 1919 w stopniu podporucznika.
Później zajmował się introligatorstwem i konserwacją książek, a także rękopisów. W latach 1919–1929 kierownik pracowni doświadczalnej liternictwa, drukarstwa i introligatorstwa przy Wydziale Sztuk Pięknych uniwersytecie w Wilnie. W 1929 założył w Bibliotece Narodowej Pracownię Konserwatorską. W latach 1929–1939 konserwator Biblioteki Narodowej. W 1936 utworzył Biuro Introligatorskie.
Po II wojnie światowej, zorganizował w Warszawie Pracownię Konserwacji Zabytków Grafiki i wykładał w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych od 1951 roku. W latach 1945–1955 kierownik pracowni konserwatorskiej Naczelnej Dyrekcji Muzeów i Ochrony Zabytków.
Sławę zyskał jako wynalazca szeregu ulepszeń w technice oprawy książki i stemplowych wyklejanek. Wykonał oprawy: Teka od Narodu Polskiego dla Ameryki (1926) i Połączenie Krakowa z Pogórzem (Magistrat krakowski Marchott, Muzeum techniczno-przemysłowe w Krakowie). Autor szeregu rozpraw z dziedziny drukarstwa i grafiki. Wydał: Konserwacja książki zabytkowej i jej oprawy (1926), Liternictwo (1928), Piękna książka (1928).
Pochowany wraz z żoną Pauliną z Dederków (1888–1955), obok kwater żołnierzy batalionu „Zośka”, na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A 20-2-30)[1]. Tuż przy nich pochowani są ich synowie: phm. ppor. Jan i ppor. Wojciech, żołnierze baonu „Zośka”, którzy zginęli w powstaniu warszawskim.
Ordery i odznaczenia
- Order Sztandaru Pracy II klasy (22 lipca 1949)[2]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (11 lipca 1955)[3]
- Krzyż Niepodległości (16 marca 1933)[4]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (29 października 1947)[5]
- Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1934)[6]
- Srebrny Wawrzyn Akademicki (7 listopada 1936)[7]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)[8]
Przypisy
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2020-06-07] .
- ↑ M.P. z 1950 r. nr 6, poz. 58 „za zasługi położone dla Narodu i Państwa w dziedzinie (...), oświaty, nauki, kultury i sztuki”
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 91, poz. 1144 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 149, poz. 894 „za zasługi położone w zabezpieczeniu arcydzieł kultury polskiej”.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 338 „za zasługi na polu pracy artystycznej”.
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 261, poz. 461 „za wybitną działalność wydawniczą w dziedzinie literatury pięknej i zasługi na polu księgarstwa”.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.
Bibliografia
- M. Wallis, 1974: Secesja. Wydanie II. Wydawnictwo Arkady, Warszawa.
- Wielka Encyklopedia Powszechna PWN (1962–1969).
- Grażyna i Przemysław Witekowie, Artyści w strzeleckim zbrojnym ruchu niepodległościowym I wojny światowej, Oleandry nr. 16 (maj 2005). jozwa22.republika.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-11-25)].
