Carlo Francesco Caselli
Kardynał prezbiter | |||
Data i miejsce urodzenia | 20 października 1740 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 20 kwietnia 1828 | ||
Arcybiskup ad personam Parmy | |||
Okres sprawowania | 1804–1828 | ||
Wyznanie | katolicyzm | ||
Kościół | |||
Inkardynacja | serwici | ||
Śluby zakonne | 1756 | ||
Prezbiterat | 24 listopada 1763 | ||
Sakra biskupia | 4 kwietnia 1802 | ||
Kreacja kardynalska | 23 lutego 1801 | ||
Kościół tytularny | San Marcello | ||
|
Data konsekracji | 4 kwietnia 1802 | ||||
---|---|---|---|---|---|
Konsekrator | Giuseppe Spina | ||||
Współkonsekratorzy | Benedetto Fenaja | ||||
|
Carlo Francesco Caselli OSM (ur. 20 października 1740 w Castellazzo Bormida albo w Gamondii, zm. 20 kwietnia 1828 w Parmie) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 20 października 1740 roku w Castellazzo Bormida albo w Gamondii, jako syn Domenica Caselliego i Cateriny Negrone[1]. W 1755 roku wstąpił do zakonu serwitów, a rok później złożył profesję wieczystą[1]. 24 listopada 1763 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. Następnie został wykładowcą filozofii, a w latach 1792–1798 był przełożonym generalnym zakonu[1]. W 1800 roku został wytypowany jako negocjator konkordatu pomiędzy Repuliką Francuską a Stolicą Apostolską[1]. 23 lutego 1801 roku został kreowany kardynałem in pectore[2]. Jego nominacja na kardynała prezbitera została ogłoszona na konsystorzu 9 sierpnia 1802 roku i nadano mu kościół tytularny San Marcello[2]. 29 marca 1802 roku został tytularnym arcybiskupem Side, a sześć dni później przyjął sakrę[2]. Dwa lata później został arcybiskupem ad personam Parmy[2]. W 1810 roku wziął udział w ślubie Napoleona z Marią Ludwiką, przez co był zaliczany do tzw. „czerwonych kardynałów”[1]. Rok później usiłował wynegocjować uwolnienie Piusa VII z Savony, przez co został uznany przez cesarza za zdrajcę[1]. Zmarł 20 kwietnia 1828 roku w Parmie[1].
Przypisy
- Treccani: carlo-francesco-caselli