Charles Eugène Gabriel de La Croix de Castries

Charles Eugène Gabriel de La Croix de Castries

Marszałek Francji
Data i miejsce urodzenia	25 lutego 1727 Paryż
Data i miejsce śmierci	11 stycznia 1801 Wolfenbüttel
Przebieg służby
Lata służby	1739–1789 (Francuskie Siły Zbrojne) 1789–1792 (Armia monarchistyczna księcia Prowansji)
Siły zbrojne	Armée française Armia monarchistyczna księcia Prowansji
Stanowiska	Generalny Komendant Kawalerii Gubernator Flandrii i Hainaut Gubernatorem Montpellier i Sète Sekretarz księcia-króla Prowansji
Główne wojny i bitwy	wojna siedmioletnia: bitwa pod Rossbach bitwa pod Clostercamp
Późniejsza praca	minister Floty Francuskich Sił Zbrojnych
Odznaczenia

Charles Eugène Gabriel de La Croix de Castries, markiz de Castries, hrabia de Charlus, baron de Castelnau i de Montjouvent, seigneur de Puylaurens et de Lézignan (ur. 25 lutego 1727 w Paryżu, zm. 11 stycznia 1801 w Wolfenbüttel) – marszałek Francji.

Jego ojcem był Joseph François de La Croix de Castries, markiz de Castries, a matka druga żona markiza Marie-Françoise de Lévis de Charlus.

1739–1756

W maju 1739 roku wstąpił do regimentu Roi-Infanterie. Dnia 23 VIII 1742 został porucznikiem. W tym samym czasie był też „porucznikiem królewskim”, (lieutenant du Roi) w Langwedocji i gubernatorem Montpellier i Sète (od 1 grudnia roku 1743). Wyróżnił się w walkach i kampaniach wojny siedmioletniej (1756–1763). 26 marca 1744 roku został marszałkiem polnym (maréchal de camp) i generalnym komendantem kawalerii od roku 1748.

1756–1780

W 1756 walczył na Korsyce, na której do dziś jedno z miejsc zwie się Castries. Brał udział w bitwie pod Rossbach (5 XI 1757), w której został dwukrotnie ranny. Walczył jako oficer kawalerii. Wykazał zimna krew w bitwie pod Clostercamp (16 X 1760). 30 maja 1762 otrzymał za to Order Świętego Ducha. Tuż po zawarciu pokoju w 1763, został gubernatorem Flandrii i Hainaut, następnie capitaine lieutenant kompanii żandarmerii szkockiej (Garde Écossaise) i kapitanem żandarmerii w 1770 roku (do emerytury w 1788).

1780–1788

13 października 1780 został ministrem floty, na które to stanowisko promował go jego przyjaciel Jacques Necker. Pełnił tę funkcję do dnia 24 sierpnia 1787. W 1783 został Marszałkiem Francji. Zreformował flotę, przekonując Wielka Radę Królestwa (Grand Conseil) by liniowce francuskie stale były w morzu i blokowały Royal Navy, zapobiegając opuszczenie przez brytyjskie statki wojenne portów. Strategia ta zaowocowała sukcesami podczas amerykańskiej wojny o niepodległość. De Castriesand uprościł też hierarchię stopni wojskowych w marynarce i zreorganizował rekrutację. Miał opinię człowieka energicznego i nie tracącego czasu; mawiał „Chciałbym spać szybciej” (Je voudrais dormir plus vite).

W polityce raczej konserwatysta. Jego Réflexions sur l'esprit public, zaadresowane do króla w roku 1785 stwierdzał, że kłopoty Francji wynikają przede wszystkim z braku dyscypliny. Jego zdaniem „należało okazać zdecydowanie i siłę, a wszystko wróci do normy”.

W roku 1787 brał udział w Zgromadzeniu Notabli. 13 lipca 1789 odmówił ponownego objęcia przezeń ministerstwa floty. Wyemigrował 20 października i gościł u Jacques Neckera w Coppet. W roku 1792 on i książę de Broglie dowodzili w armii monarchistycznej księcia Prowansji (później Ludwik XVIII) u boku wojska pruskiego najeżdżającego Szampanię. Następnie był sekretarzem księcia-króla do swej śmierci w roku 1801, która spotkała go w domu swego dawniej wroga, a potem przyjaciela Karla Wilhelma Ferdinanda von Braunschweig-Wolfenbüttel-Bevern w Wolfenbüttel.

De Castriesand posiadał majątek w Antony, gdzie teraz jest Parc Heller, a także zamek w Ollainville, który kazał rozbudować w 1782. Jego paryski dom to hôtel de Castries przy dzisiejszej rue de Varenne 72. Zamieszkał tam po raz pierwszy w roku 1743, a w 1761 ozdobił go za pieniądze, które zapisał mu w testamencie jego wuj marszałek Charles Louis Auguste Fouquet, książę de Belle-Isle.