Chris Farlowe

Chris Farlowe

Chris Farlowe (2010)
Imię i nazwisko	John Henry Deighton
Data i miejsce urodzenia	13 października 1940 Londyn
Instrumenty	głos
Gatunki	rhythm and blues, jazz-rock, soul
Zawód	wokalista, kompozytor, tekściarz
Aktywność	od 1957
Wydawnictwo	Immediate, Odeon, Regal, Polydor
Powiązania	The Rolling Stones, Colosseum, Atomic Rooster
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Chris Farlowe, właśc. John Henry Deighton (ur. 13 października 1940 w Londynie) – brytyjski wokalista, kompozytor i autor tekstów. Znany z przeboju „Out of Time” (z repertuaru The Rolling Stones) oraz ze współpracy z zespołem Colosseum (1970–1971).

Życiorys

Początki

John Henry Deighton jako nastolatek słuchał piosenek Doris Day. Jego matka była pianistką, słuchała nagrań takich wokalistek jak Sarah Vaughn i Ella Fitzgerald. Gdy nastał rock and roll, John Henry Deighton zainteresował dokonaniami takich jego przedstawicieli jak: Jerry Lee Lewis i Johnny Burnette. Słuchając później takich artystów jak Bobby Blue Bland i John Lee Hooker zainteresował się bluesesem i soulem^[1]. Pod wpływem skifflowej muzyki, wykonywanej przez Lonniego Donegana złożył własny zespół John Henry Skiffle Group, z którym w 1957 roku odniósł sukces podczas londyńskiego przeglądu zespołów amatorskich^[2][3].

W nawiązaniu do nazwiska amerykańskiego gitarzysty jazzowego Tala Farlowa przyjął pseudonim artystyczny Chris Farlowe^[2]. Pod koniec lat 50. stanął na czele zespołu Chris Farlowe and the Thunderbirds, w którym występowali tacy muzycy jak: Albert Lee – gitara, Dave Greenslade i Peter Solley – instrumenty klawiszowe, Rick Charman i Bugs Waddell – gitara basowa, Johnny Wise, Ian Hague, Carl Palmer – perkusja i Gerry Temple – kongi. Dał się poznać jako charakterystyczny wykonawca, obdarzony potężnym, dynamicznym głosem^[4].

Lata 60.

I połowa dekady

Na początku lat 60. zespół koncertował w Wielkiej Brytanii i Niemczech Zachodnich przechodząc stopniowo od rock and rolla do rhythm and bluesa. W 1962 roku ukazał się jego debiutancki singiel, „Air Travel”, ale nie odniósł on sukcesu. W roku następnym zespół podpisał kontrakt nagraniowy z wytwórnią fonograficzną Columbia Records, nagrywając dla niej do 1966 roku szereg singli, które, choć spotkały się z entuzjastycznym przyjęciem krytyki, nie odniosły sukcesu komercyjnego^[2].

Rok 1966

Przełomowy okazał się w karierze Chrisa Farlowe’a rok 1966. Wówczas to, z inicjatywy Andrew Loog Oldhama, od 1963 roku menedżera i producenta zespołu The Rolling Stones, przeniósł się do jego wytworni Immediate. Nagrał dla niej singiel „Think”, spółki Jagger/Richards, który wszedł na listę The Official Chart zajmując miejsce 37. Latem natomiast nagrał największy, jak się później okazało, przebój w swojej karierze, „Out of Time”, również z repertuaru The Rolling Stones, który zajął pierwsze miejsce na wspomnianej liście^[5]. 16 września tego samego roku Chris Farlowe pojawił się w programie Ready, Steady, Go!, w którym wykonał przebój Otisa Reddinga „Mr. Pitiful”^[2]. W tym samym roku wydał również swój debiutancki album, 14 Things to Think About, na którym znalazły się jego wersje znanych przebojów, takich jak: wspomniany już „Think”, „Summertime” George’a Gershwina, „It's All Over Now, Baby Blue” Boba Dylana, „I Just Don't Know What to Do with Myself” spółki Burt Bacharach/Hal David i „Yesterday” spółki Lennon/McCartney^[6].

Koniec dekady

W 1968 roku zespół Chrisa Farlowe’a rozpadł się^[4].

Lata 70.

Latem 1970 roku artysta znalazł się w składzie zespołu Colosseum. Nagrał z nim 1 album studyjny i 1 koncertowy, będący największym osiągnięciem artystycznym tej formacji. W październiku 1971 roku Jon Hiseman rozwiązał zespół^[7].

Chris Farlowe wstąpił do zespołu Atomic Rooster^[2], z którym nagrał albumy Made In England (1972)^[8] i Nice & Greasy (1973)^[9].

Na skutek wypadku samochodowego musiał opuścić scenę muzyczną na okres 2 lat. W połowie lat 70. podjął próbę reaktywowania zespołu Thunderbirds. Nagrał ponownie w kilku wersjach swój stary przebój „Out of Time”, ale nie odniósł spodziewanego sukcesu^[2].

Lata 80.

W latach 80. Chris Farlowe przypomniał o sobie uczestnicząc w nagraniu solowych albumów Jimmy’ego Page’a^[2]: Death Wish II (1982, wokal w utworach: „Who's To Blame” i „Hypnotizing Ways (Oh Mamma)”^[10]) i Outrider (1988, wokal w utworach: „Hummingbird”, „Prison Blues” i „Blues Anthem”^[11]).

Wydał poza tym kilka albumów nagranych z innymi muzykami: Olympic Rock & Blues Circus (1981, z Brianem Augerem i Pete’em Yorkiem^[12]) oraz Extremely Live at Birmingham Town Hall (1988, z udziałem takich muzyków jak: Spencer Davis, Pete York, Colin Hodgkinson, Zoot Money i Miller Anderson^[13]).

Lata 90. i późniejsze

W kolejnych dekadach Chris Farlowe kontynuował nagrywanie nowych płyt i koncertowanie z różnymi, reaktywowanymi zespołami lat 60. i 70.^[2]. Kilkakrotnie gościł w Polsce: w 2004 roku w Teatrze im. Ludwika Solskiego w Tarnowie (z zespołem Norman Beaker Band), w 2011 na Festiwalu Legend Rocka w Dolinie Charlotty na Festiwalu Legend Rocka (z zespołem Colosseum)^[14] oraz w 2015 na VIII Suwałki Blues Festival^[15].

Przypisy

Bibliografia

• Wiesław Weiss: Rock Encyklopedia. Warszawa: Iskry, 1991. ISBN 83-207-1374-9.
• Don Hale: Sounds of the 60s. Don Hale, 2011. ISBN 978-1-907163-22-7. (ang.).

Linki zewnętrzne

• Chris Farlowe w bazie IMDb (ang.)
• Chris Farlowe na Discogs (ang.)