Christin Cooper

Christin Cooper
Data i miejsce urodzenia

8 października 1959
Los Angeles

Klub

Sun Valley SC

Debiut w PŚ

18.01 1977, Schruns
(14. miejsce – slalom)

Pierwsze punkty w PŚ

26.01 1977, Crans-Montana (10. miejsce – slalom)

Pierwsze podium w PŚ

21.01 1981, Crans-Montana (3. miejsce – kombinacja)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone
Igrzyska olimpijskie
srebro Sarajewo 1984 Gigant
Mistrzostwa świata
srebro Schladming 1982 Slalom
srebro Schladming 1982 Gigant
brąz Schladming 1982 Kombinacja
Puchar Świata
3. miejsce
1981/1982
Puchar Świata (Slalom)
2. miejsce
1980/1981
3. miejsce
1981/1982
Puchar Świata (Gigant)
2. miejsce
1983/1984

Christin Elizabeth Cooper (ur. 8 października 1959 w Los Angeles) – amerykańska narciarka alpejska, wicemistrzyni olimpijska i trzykrotna medalistka mistrzostw świata.

Kariera

Na arenie międzynarodowej Christin Cooper po raz pierwszy pojawiła się w sezonie 1976/1977. W zawodach Pucharu Świata zadebiutowała 18 stycznia 1977 roku w Schruns, gdzie zajęła czternaste miejsce w slalomie[1]. Już osiem dni później w Crans-Montana zdobyła pierwsze pucharowe punkty, zajmując w tej samej konkurencji dziesiąte miejsce.

Przełom w jej karierze nastąpił w sezonie 1980/1981, kiedy po raz pierwszy stanęła na podium zawodów pucharowych. Dokonała tego 21 stycznia 1981 roku w Crans-Montana, gdzie była druga w kombinacji, ulegając tylko Erice Hess ze Szwajcarii. W kolejnych startach jeszcze siedmiokrotnie stawała na podium, co dało jej czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej. Była także szósta w klasyfikacji giganta oraz druga w klasyfikacji slalomu, przegrywając tylko z Hess. Rok wcześniej brała udział w igrzyskach olimpijskich w Lake Placid, gdzie byłą siódma w gigancie oraz ósma w slalomie.

Sezon 1981/1982 był najlepszym w jej karierze. W Pucharze Świata sześć razy stawała na podium, odnosząc przy tym trzy zwycięstwa: 21 grudnia w Saint-Gervais-les-Bains wygrała kombinację, a 23 stycznia w Berchtesgaden oraz 27 marca 1982 roku w Montgenèvre była najlepsza w slalomie. W klasyfikacji generalnej była trzecia, plasując się za Eriką Hess oraz Irene Epple z RFN. Trzecie miejsce zajęła także w klasyfikacji slalomu, a w klasyfikacjach giganta i kombinacji była piąta. Na przełomie stycznia i lutego 1982 roku wzięła udział w mistrzostwach świata w Schladming, gdzie zdobyła trzy medale. Najpierw zajęła trzecie miejsce w kombinacji, w której lepsze był tylko Erika Hess oraz Francuzka Perrine Pelen. Dwa dni później wywalczyła srebrny medal w gigancie, rozdzielając na podium Hess oraz Ursulę Konzett z Liechtensteinu. Na koniec zajęła także drugie miejsce w slalomie, plasując się 0,33 sekundy za Hess i 0,03 sekundy przed Włoszką Danielą Zini.

Kolejne zwycięstwo odniosła 17 grudnia 1982 roku w Piancavallo, gdzie była najlepsza w kombinacji. Tego samego dnia była też trzecia w slalomie, a 23 stycznia 1983 roku w Saint-Gervais-les-Bains była druga w gigancie. Jednak pod koniec stycznia, podczas treningów w Les Diablerets Cooper wypadła z trasy i złamała kość piszczelową, co wykluczyło ją z reszty startów w sezonie 1982/1983[2]. W klasyfikacji generalnej zajęła ostatecznie dwunaste miejsce.

Do startów wróciła w sezonie 1983/1984. Na podium stawała dziewięciokrotnie, w tym 7 marca 1984 roku w Lake Placid odniosła swoje ostatnie zwycięstw, wygrywając giganta. Dziesięć dni później w Jasnej po raz ostatni stanęła na podium zawodów pucharowych, zajmując trzecie miejsce w slalomie. W klasyfikacji generalnej była tym razem szósta, a w gigancie zajęła drugie miejsce za Hess. W lutym 1984 roku wystartowała na igrzyskach olimpijskich w Sarajewie, gdzie była druga w gigancie. Po pierwszym przejeździe Cooper zajmowała pierwsze miejsce, z przewagą 0,10 sekundy nad swą rodaczką, Debbie Armstrong. W drugim przejeździe osiągnęła siódmy czas, co dało jej jednak drugi łączny wynik i srebrny medal. Ostatecznie o 0,40 sekundy przegrała z Armstrong, a o 0,02 sekundy pokonała brązową medalistkę, Perrine Pelen z Francji. Na tej samej imprezie wystartowała także w slalomie, jednak nie ukończyła pierwszego przejazdu i nie była klasyfikowana.

Po zakończeniu kariery sportowej pracowała jako komentatorka zawodów narciarstwa alpejskiego dla stacji CBS i NBC. W trakcie igrzysk olimpijskich w Soczi w 2014 roku Cooper spowodowała kontrowersje, przeprowadzając wywiad ze zdobywcą brązowego medalu w supergigancie, Bode Millerem. Cooper wypytywała Millera o jego zmarłego brata, przez co zawodnik popłakał się przed kamerą[3].

Osiągnięcia

Igrzyska olimpijskie

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
7. 21 lutego 1980 Stany Zjednoczone Lake Placid Gigant 2:41,66 +3,05 Liechtenstein Hanni Wenzel
8. 23 lutego 1980 Stany Zjednoczone Lake Placid Slalom 1:25,09 +4,19 Liechtenstein Hanni Wenzel
2. 13 lutego 1984 Sarajewo Gigant 2:20,98 +0,40 Stany Zjednoczone Debbie Armstrong
DNF1 13 lutego 1984 Sarajewo Slalom 1:36,47 - Włochy Paoletta Magoni

Mistrzostwa świata

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
DNF2[4] 3 lutego 1978 Garmisch-Partenkirchen Slalom 1:24,85 - Austria Lea Sölkner
23.[5] 4 lutego 1978 Garmisch-Partenkirchen Gigant 2:41,15 +6,65 Maria Epple
7. 21 lutego 1980 Stany Zjednoczone Lake Placid Gigant 2:41,66 +3,05 Liechtenstein Hanni Wenzel
8. 23 lutego 1980 Stany Zjednoczone Lake Placid Slalom 1:25,09 +4,19 Liechtenstein Hanni Wenzel
3. 31 stycznia 1982 Austria Schladming Kombinacja 8,99 pkt +11,97 pkt Szwajcaria Erika Hess
2. 2 lutego 1982 Austria Schladming Gigant 2:37,17 +0,78 Szwajcaria Erika Hess
2. 6 lutego 1982 Austria Schladming Slalom 1:41,60 +0,33 Szwajcaria Erika Hess

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Miejsca na podium

  1. Szwajcaria Crans-Montana – 21 stycznia 1981 (kombinacja) – 3. miejsce
  2. Szwajcaria Crans-Montana – 21 stycznia 1981 (slalom) – 2. miejsce
  3. Szwajcaria Les Diablerets – 31 stycznia 1981 (slalom) – 2. miejsce
  4. Zwiesel – 3 lutego 1981 (slalom) – 3. miejsce
  5. Zwiesel – 8 lutego 1981 (kombinacja) – 3. miejsce
  6. Japonia Furano – 13 marca 1981 (gigant) – 3. miejsce
  7. Japonia Furano – 15 marca 1981 (slalom) – 2. miejsce
  8. Szwajcaria Wangs-Pizol – 25 marca 1981 (gigant) – 2. miejsce
  9. Oberstaufen – 9 lutego 1982 (gigant) – 2. miejsce
  10. Francja Saint-Gervais – 21 grudnia 1981 (kombinacja) – 1. miejsce
  11. Berchtesgaden – 23 stycznia 1982 (slalom) – 1. miejsce
  12. Francja L’Alpe d’Huez – 21 marca 1982 (gigant) – 3. miejsce
  13. Francja Montgenèvre – 27 marca 1982 (slalom) – 1. miejsce
  14. Włochy San Sicario – 25 marca 1982 (gigant) – 3. miejsce
  15. Włochy Piancavallo – 17 grudnia 1982 (kombinacja) – 1. miejsce
  16. Włochy Piancavallo – 17 grudnia 1982 (slalom) – 3. miejsce
  17. Francja Saint-Gervais – 23 stycznia 1983 (gigant) – 2. miejsce
  18. Włochy Sestriere – 14 grudnia 1983 (kombinacja) – 3. miejsce
  19. Austria Haus – 22 grudnia 1983 (gigant) – 3. miejsce
  20. Maribor – 15 stycznia 1984 (slalom) – 3. miejsce
  21. Włochy Limone Piemonte – 23 stycznia 1984 (slalom) – 3. miejsce
  22. Francja Saint-Gervais – 29 stycznia 1984 (gigant) – 2. miejsce
  23. Kanada Mont-Sainte-Anne – 4 marca 1984 (supergigant) – 3. miejsce
  24. Stany Zjednoczone Lake Placid – 7 marca 1984 (gigant) – 1. miejsce
  25. Stany Zjednoczone Waterville Valley – 11 marca 1984 (gigant) – 3. miejsce
  26. Czechosłowacja Jasná – 17 marca 1984 (gigant) – 3. miejsce

Bibliografia

  • Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
  • Profil na Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-07)]. (ang.)

Przypisy

  1. ↑ Spokesman-Review: Lise-Marie wins slalom, Associated Press, 20 stycznia 20 1977, str. 39 (ang.)
  2. ↑ Lewiston Morning Tribune: Cooper's crash rated as one of the best, Associated Press, 23 lutego 1983, str. 4C (ang.)
  3. ↑ NBC reporter badgers Bode Miller about dead brother till he cries (Video) (ang.)
  4. ↑ alpineskiworld.net: 03.02.1978. Garmisch Slalom, women (ang.)
  5. ↑ alpineskiworld.net: 04.02.1978. Garmisch Giant Slalom, women (ang.)