Długi Henryk
 Długi Henryk, rok 2019, Rostock | |||
| Bandera |
| ||
|---|---|---|---|
| Właściciel | Schifffahrtsmuseum Rostock | ||
| Dane podstawowe | |||
| Typ | |||
| Historia | |||
| Stocznia | Schichau Werft Danzig | ||
| Data budowy | 1905 | ||
| Data wycofania ze służby | 1978 | ||
| Dane techniczne | |||
| Nośność (DWT) | 100 t (duży hak) | ||
| Liczebność załogi | 14 | ||
| Długość całkowita (L) | 29,55 m | ||
| Szerokość (B) | 20,45 m | ||
| Zanurzenie (D) | 2,96 m | ||
| Wysokość (H) | 50 m | ||
| Masa całkowita | 900 t | ||
| Napęd mechaniczny | |||
| Silnik | dwa silniki parowe | ||
| Moc silnika | 134 kW | ||
| |||
Długi Henryk (niem. Langer Heinrich) – niemiecki żuraw pływający zbudowany w roku 1905 przez firmę Bechem & Keetman z Duisburga, który do 1945 znajdował się w gdańskiej stoczni Schichaua[1]. Nazwa żurawia pochodzi od Heinricha Sahma – ostatniego nadburmistrza Gdańska i pierwszego prezydenta senatu Wolnego Miasta Gdańska, który mierzył około 2 metrów wzrostu[2].
Opis techniczny
Długi Henryk o nitowanej kratownicowej konstrukcji i wysokości 50 metrów miał charakterystyczne, mocno zakrzywione ramię, którego wysięg wynosił około 20 metrów. Żuraw ważył około 900 ton, a jego obsługa liczyła 14 osób. Mobilność zapewniały mu dwa parowe silniki o mocy 134 kW każdy. Pływający na pontonie żuraw mógł podnieść na tak zwanym dużym haku ładunek do 100 ton, a na tak zwanym małym haku do 20 ton[3].
Eksploatacja
Długi Henryk umożliwiał znaczne przyśpieszenie budowy okrętów, bo można było montować elementy kadłuba czy jego wyposażenia również od strony akwenu, a nie tylko stoczniowego nabrzeża. Żurawia użyto między innymi podczas akcji podnoszenia z dna polskiego torpedowca ORP „Kaszub”, który zatonął w Gdańsku w lipcu 1925 oraz podczas odbudowy mostów kolejowego i drogowego w Tczewie, wysadzonych w czasie kampanii wrześniowej w 1939, będącej pierwszym etapem II wojny światowej[2].
Długi Henryk po zdobyciu Gdańska w marcu 1945 przez Sowietów został przez nich odholowany do Rostocku w radzieckiej strefie okupacyjnej w Niemczech (od 1949 NRD). Tamtejsza stocznia Neptun Werft miała produkować wyposażenie dla radzieckiej floty – aby jak najszybciej wznowić produkcję przetransportowano tam w pełni sprawnego Długiego Henryka[2].
W 1950 żuraw uległ poważnej awarii podczas podnoszenia z dna zatopionego statku – ramię doznało poważnego pęknięcia, ale szybko je naprawiono. W 1978 Długi Henryk został wycofany z eksploatacji i trafił do Muzeum Okrętownictwa i Żeglugi w Rostocku[2]. W latach 2010–2012 dokonano jego remontu[1].
