Datowanie faunistyczne

Datowanie faunistyczne – metoda biostratygraficznego[1] datowania względnego opierająca się na analizie ewolucji gatunków zwierząt[2], powstała na podstawie badań Williama Smitha[3].

Datowanie faunistyczne polega na tworzeniu sekwencji z wykresów, na które naniesione zostają zmiany zachodzące w danym gatunku. Tę samą datę względną przypisuje się stanowiskom, na których odnalezione zostają te same sekwencja[2]. Datowanie faunistyczne jest metodą niedokładną ze względu na niepewność fosylizacji, zmiany facji warstw[3], a także dlatego, iż gatunki wymarłe na pewnym obszarze mogły nadal występować na innym terenie. Mimo to, stosowana jest ona w odniesieniu do epoki plejstocenu, gdzie datowanie nawet z tak małą dokładnością jest pożądane[4].

Datowanie faunistyczne wykorzystano m.in. przy sprawdzeniu wyników datowań i korelacji stanowisk w Afryce Wschodniej i Południowej, w związku z badaniem teorii wyjścia z Afryki[5].

Przypisy

  1. Renfrew i Bahn 2002 ↓, s. 143.
  2. a b Renfrew i Bahn 2002 ↓, s. 120.
  3. a b Simon Winchester: The Map That Changed the World: William Smith and the Birth of Modern. New York: HarperCollins, 2001, s. 59-91.
  4. Renfrew i Bahn 2002 ↓, s. 121.
  5. Renfrew i Bahn 2002 ↓, s. 142.

Bibliografia

  • Dorota Ławecka: Wstęp do archeologii. Warszawa-Kraków: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2003. ISBN 83-01-13966-8.
  • KIEDY? Metody datowania i chronologia. W: Colin Renfrew, Paul Bahn: Archeologia: teorie, metody, praktyka. tł. Marzenna Kasprzycka. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2002. ISBN 83-7255-031-X.