David Morse
 David Morse (2015) | |||
| Imię i nazwisko | David Bowditch Morse | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 11 października 1953 | ||
| Zawód | aktor, reżyser telewizyjny, scenarzysta | ||
| Lata aktywności | od 1980 | ||
| |||
| Strona internetowa | |||
David Bowditch Morse[1] (ur. 11 października 1953 w Beverly) – amerykański aktor, reżyser telewizyjny i scenarzysta.
Życiorys
Wczesne lata
Urodził się w Beverly[2] w Massachusetts jako pierwsze z czworga dzieci Jacquelyn Morse, nauczycielki, i Charlesa Morse, kierownika sprzedaży[3]. Jego drugie imię, Bowditch, pochodzi od matematyka Nathaniela Bowditcha[4]. Jego rodzina miała pochodzenie angielskie, a także korzenie szkockie i holenderskie[5]. Wychowywał się z trzema młodszymi siostrami[6] w Essex i Hamilton. Był uczulony na większą ilość cukru[6]. Po ukończeniu szkoły średniej, w 1971 studiował aktorstwo w William Esper Studio[7].
Kariera
W latach 1971–1977 występował w ponad 30 produkcjach z Boston Repertory Theater Company[8]. Pod koniec lat 70. Morse kontynuował karierę sceniczną w Circle Repertory Company w Nowym Jorku. W 1981 trafił na Off-Broadway w roli Nuba Clyde’a w spektaklu Wątki[9]. W 1997 za rolę Becka[10] w sztuce Pauli Vogel How I Learned to Drive, uhonorowanej Nagrodą Pulitzera[11], otrzymał nagrody Lucille Lortel, Drama Desk i Obie Award[12]. Był nominowany do Tony Award za dwa występy na Broadwayu: w 2018 jako Larry Slade w przedstawieniu Eugene’a O’Neilla Zimna śmierć nadchodzi i w 2022 za rolę wujka Pecka w spektaklu How I Learned to Drive[13].
W 1980 zadebiutował na kinowym ekranie, grając Jerry’ego Maxwella, wesołego barmana i koszykarza w melodramacie Richarda Donnera Inside Moves na podstawie scenariusza Barry’ego Levinsona u boku Johna Savage’a i Diany Scarwid. Był wymieniony jako jeden z dwunastu „Obiecujących nowych aktorów roku 1980” w Screen World Johna Willisa, tom. 32[6]. Przełomem w karierze była rola doktora Jacka „Boomera” Morrisona, młodego lekarza, który zmaga się jako samotny rodzic po śmierci żony, w serialu medycznym NBC St. Elsewhere (1982–1988)[14]. W dramacie kryminalnym Michaela Cimino Godziny rozpaczy (Desperate Hours, 1990) wystąpił w roli kryminalisty Alberta. Rola Johna Bootha, pijanego kierowcy i sprawcy wypadku, który zabił 10-latkę i skazany zostaje na kilka lat więzienia w dramacie psychologicznym Seana Penna Obsesja (The Crossing Guard, 1995) przyniosła mu nominację do Independent Spirit Awards w kategorii najlepsza drugoplanowa rola męska[15]. Wystąpił w dramacie fantasy Franka Darabonta Zielona mila (The Green Mile, 1999) jego strażnik więzienny Brutus „Brutal” Howell, dramacie sensacyjnym Taylora Hackforda Dowód życia (Proof of Life, 2000) w roli porwanego męża Meg Ryan i dramacie sportowym The Slaughter Rule (2001) jako twardy trener piłki nożnej Gedeon „Gid” Ferguson.
Za rolę detektywa Michaela Trittera z toporem do grindowania w kilku odcinkach serialu Fox Dr House (House M.D., 2004–2007) otrzymał nominację do nagrody Emmy[16]. Złamał kilka palców podczas sceny walki jako Robert Turner, sąsiad głównego bohatera (Shia LaBeouf), którego trójka nastolatków podejrzewa o morderstwa w dreszczowcu D.J. Caruso Niepokój (Disturbia, 2007), ale pozostał na planie i dokończył ujęcie[6]. Po raz drugi zdobył nagrodę Emmy, grając George’a Washingtona w miniserialu HBO John Adams (2008)[16].
Życie prywatne
19 czerwca 1982 poślubił pisarkę Susan Wheeler Duff von Moschzisker[17], z którą ma troje dzieci – córkę Elizę oraz bliźniaki, Benjamina i Samuela[18]. W 1994 przeprowadził się z rodziną do Filadelfii po trzęsieniu ziemi w Kalifornii, aby być blisko rodziny żony[6].
Filmografia
- St. Elsewhere (1982–1988)
- Powrót Maxa Dugana (Max Dugan Returns, 1983)
- Prorocze sny (When Dreams Come True, 1985)
- Morderstwo płatne z góry (Downpayment on Murder, 1987)
- Braterstwo Róży (Brotherhood of the Rose, 1989)
- Płonący krzyż (Cross of Fire, 1989)
- Godziny rozpaczy (Desperate Hours, 1990)
- Indiański biegacz (The Indian Runner, 1991)
- Męskie opowieści (Two-Fisted Tales, 1991)
- Krzyk na pustkowiu (Cry in the Wild: The Taking of Peggy Ann, 1991)
- Katastrofa na Alasce (Dead Ahead: The Exxon Valdez Disaster, 1992)
- Cud na autostradzie (Miracle on Interstate 880, 1993)
- Synalek (The Good Son, 1993)
- Niesamowite dzieciaki II (Magic Kid II, 1994)
- Ucieczka gangstera (The Getaway, 1994)
- Pożeracze czasu (The Langoliers, 1995)
- 12 małp (Twelve Monkeys, 1995)
- Obsesja (The Crossing Guard, 1995)
- Tecumseh - ostatni wojownik (Tecumseh: The Last Warrior, 1995)
- Krytyczna terapia (Extreme Measures, 1996)
- Twierdza (The Rock, 1996)
- Długi pocałunek na dobranoc (The Long Kiss Goodnight, 1996)
- Kontakt (Contact, 1997)
- George B (George B., 1997)
- Negocjator (The Negotiator, 1998)
- Zielona mila (The Green Mile, 1999)
- Wariatka z Alabamy (Crazy in Alabama, 1999)
- A.W.O.L. (1999)
- Przynęta (Bait, 2000)
- Tańcząc w ciemnościach (Dancer in the Dark, 2000)
- Dowód życia (Proof of Life, 2000)
- Kraina wiecznego szczęścia (Hearts in Atlantis, 2001)
- Z dziennika księdza (Diary of a City Priest, 2001)
- Podwójna wizja (Shuang tong, 2002)
- Nocny kurs (Hack, 2002–2004)
- The Slaughter Rule (2002)
- Down in the Valley (2005)
- Nearing Grace (2005)
- Dreamer: Inspired by a True Story (2005)
- 16 przecznic (16 Blocks) (2006)
- Dr House (House) (2006)
- A.W.O.L (2007)
- Hounddog (2007)
- Niepokój (Disturbia) (2007)
- Ocaleni (Passengers) (2008)
- The Hurt Locker. W pułapce wojny (2008)
- John Adams (2008)
- World War Z (2013)
- The Boy (2015)
- Wstrząs (Concussion) (2015)
Przypisy
- ↑ David Morse. Listal. [dostęp 2021-11-21]. (ang.).
- ↑ David Morse Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
- ↑ David Morse Biography (1953–). Filmreference. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
- ↑ Patricia Sheridan: Patricia Sheridan's Breakfast With ... David Morse. Pittsburgh Post-Gazette, 2008-06-23. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
- ↑ David Morse What Nationality. Ethnicity of Celebs. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
- ↑ a b c d e David Morse Trivia. FamousFix. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
- ↑ William Esper Studio for Acting. NYCastings. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
- ↑ Lucia Bozzola: David Morse Biography. AllMovie. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
- ↑ Frank Rich: Jonathan Bolt’s „Threads”, at the Circle Repertory Company. „The New York Times”, 1981-10-26. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
- ↑ David Morse. lortel.org. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
- ↑ Maya Phillips: ‘How I Learned to Drive’ Review: Many Miles to Go Before a Reckoning. „The New York Times”, 2022-04-19. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
- ↑ David Morse. Internet Off-Broadway Database. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
- ↑ David Morse. Internet Broadway Database. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
- ↑ David Morse. Rotten Tomatoes. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
- ↑ David Morse Awards. AllMovie. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
- ↑ a b David Morse Awards. FamousFix. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
- ↑ David Morse Relationships. FamousFix. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
- ↑ David Morse Biography. Unofficial David Morse websit. [dostęp 2022-05-26]. (ang.).
