Dibenzoksazepina

Dibenzoksazepina
Nazewnictwo
Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
dibenzo[b,f][1,4]oksazepina
Inne nazwy i oznaczenia
CR
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C13H9NO

Masa molowa

195,22 g/mol

Wygląd

żółte kryształy lub brązowy proszek piekącym zapachu[1]

Identyfikacja
Numer CAS

257-07-8

PubChem

9213

SMILES
C1(C=CC=C2)=C2OC(C=CC=C3)=C3N=C1
InChI
InChI=1S/C13H9NO/c1-3-7-12-10(5-1)9-14-11-6-2-4-8-13(11)15-12/h1-9H
InChIKey
NPUACKRELIJTFM-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
Gęstość
1,56 g/cm³[2]; ciało stałe
Rozpuszczalność w wodzie
praktycznie nierozpuszczalny[2]
w innych rozpuszczalnikach
rozpuszczalny w glikolu polipropylenowym, benzenie, chloroformie i CCl4
Temperatura topnienia

72 °C[2]

Temperatura wrzenia

335 °C[2]

Prężność pary

0,00059 mmHg (20 °C)[2]

Niebezpieczeństwa
Globalnie zharmonizowany system
klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji
według kryteriów GHS są niedostępne.
Temperatura zapłonu

188 °C[2]

Numer RTECS

HQ3950000

Dawka śmiertelna

LD50 26 mg/kg (szczur, dożylnie)

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Multimedia w Wikimedia Commons

Dibenzoksazepina (CR) – organiczny związek chemiczny, silnie drażniący bojowy środek trujący, lakrymator.

Po raz pierwszy otrzymali go Higginbottom i Suchitzsky w Salford College of Technology w 1962[3]. W 1973 r. został wprowadzony do uzbrojenia brytyjskiej armii. Był stosowany w Irlandii Północnej w okresie wojny domowej.

Jest substancją o wystarczającej odporności termicznej do zastosowania w mieszaninach pirotechnicznych. CR wykazuje bardzo silne działanie na błony śluzowe oczu, dróg oddechowych oraz skórę. W postaci aerozolu wywołuje silne łzawienie, kaszel, kichanie i okresową ślepotę (15–30 minut[3]). Naskórna dawka rzędu kilku miligramów powoduje, oprócz podrażnienia, powstawania drobnych pęcherzy. Silne podrażnienie skóry (występuje przy dawkach ok. 20 mg) powoduje niezwykle dotkliwy piekący ból. CR działa około 6 razy silniej niż CS i 30 razy silniej, niż CN[3].

Przypisy

  1. ↑ D. HankD.H. Ellison D. HankD.H., Handbook of Chemical and Biological Warfare Agents, wyd. 2, Boca Raton: CRC Press, 2008, s. 417, ISBN 978-0-8493-1434-6  (ang.).
  2. ↑ a b c d e f Steven L.S.L. Hoenig Steven L.S.L., Compendium of Chemical Warfare Agents, New York: Springer, 2007, s. 150, ISBN 978-0-387-34626-7  (ang.).
  3. ↑ a b c OMEGA Foundation, Manchester, UK: Crowd Control Technologies: An Assessment Of Crowd Control Technology Options For The European Union. Luksemburg: Parlament Europejski, 2000.

Bibliografia

  • 1000 słów o chemii i broni chemicznej, ZygfrydZ. Witkiewicz (red.), Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987, ISBN 83-11-07396-1, OCLC 19360683 .