Dmitrij Sitkowiecki
| Data i miejsce urodzenia | 27 września 1954 |
|---|---|
| Pochodzenie | rosyjskie |
| Instrumenty | skrzypce |
| Gatunki | |
| Zawód | skrzypek, dyrygent |
Dmitrij Sitkowiecki, ang. Dmitry Sitkovetsky (ur. 27 września 1954 w Baku[1][2]) – amerykański skrzypek i dyrygent pochodzenia rosyjskiego.
Życiorys
Syn Juliana Sitkowieckiego i Belli Dawidowicz[1][2]. W latach 1961–1972 kształcił się w Centralnej Szkole Muzycznej w Moskwie[2]. W 1966 roku zajął I pierwsze w konkursie muzycznym Concertino w Pradze[2]. Od 1972 do 1977 roku kształcił się w Konserwatorium Moskiewskim u Jurija Jankielewicza i Igora Biezrodnego[1][2]. W latach 1977–1979 był uczniem Ivana Galamiana w Juilliard School of Music w Nowym Jorku[1][2]. W 1979 roku został laureatem I nagrody międzynarodowego konkursu skrzypcowego im. Fritza Kreislera w Wiedniu[1][2]. W 1980 roku debiutował z zespołem Berliner Philharmoniker[1][2]. W 1983 roku po raz pierwszy wystąpił w Stanach Zjednoczonych, grając z Chicago Symphony Orchestra[1][2]. W tym samym roku otrzymał Avery Fisher Career Grant[2].
W 1985 roku wystąpił na festiwalu w Salzburgu oraz jako solista z Polską Orkiestrą Kameralną[2]. W 1986 roku zagrał na koncercie The Proms w Londynie[2]. Od 1992 do 1998 roku pełnił funkcję doradcy artystycznego międzynarodowego festiwalu muzycznego w Seattle[2]. W latach 1996–2001 był głównym dyrygentem Ulster Orchestra[1].
W 1990 roku założył orkiestrę New European Strings, z którą koncertował w Europie i Stanach Zjednoczonych[1]. Występował w ducie z matką[1][2] oraz w trio z Gerhardem Oppitzem i Davidem Geringasem[1]. W 1993 roku grał razem z Pawłem Giliłowem w Filharmonii Narodowej w Warszawie[1]. Wykonywał szeroki repertuar, od utworów J.S. Bacha, Ludwiga van Beethovena i Johannesa Brahmsa, po dzieła współczesne (Alfred Schnittke, Rodion Szczedrin, Krzysztof Penderecki, Krzysztof Meyer)[1]. Dokonał transkrypcji Wariacji Goldbergowskich na trio smyczkowe (1984) i orkiestrę smyczkową (1994)[2]. Dokonał licznych nagrań płytowych dla firm Orfeo, Virgin Records, Hyperion Records i Deutsche Grammophon[1].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 278. ISBN 978-83-224-0865-0.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3353. ISBN 0-02-865530-3.
