Domingo Terradellas

Imię i nazwisko

Domingo Miguel Bernabé Terradellas

Data i miejsce urodzenia

13 lutego 1713 (data chrztu)
Barcelona

Pochodzenie

hiszpańskie

Data i miejsce śmierci

20 maja 1751
Rzym

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor

Multimedia w Wikimedia Commons

Domingo Miguel Bernabé Terradellas^[1]^[2]^[3]^[4], także Domènec, Domènech lub Domenico Terradeglias^[1] (ochrzczony 13 lutego 1713 w Barcelonie, zm. 20 maja 1751 w Rzymie^[1]^[2]^[3]) – hiszpański kompozytor działający we Włoszech.

Życiorys

Przypuszczalnie kształcił się w Barcelonie u Francisco Vallsa^[1]. W 1732 roku wyjechał do Neapolu, gdzie do 1738 roku studiował w Conservatorio dei Poveri di Gesù Cristo u Francesco Durantego^[1]^[2]^[3]^[4]. Jeszcze w czasie studiów wystawił w 1736 roku swoje oratorium Giuseppe riconosciuto^[1]^[2]^[3]. W 1743 roku odniósł sukces wystawioną w Rzymie operą Merope^[1]^[2]^[3]^[4]. Od 1743 do 1745 roku pełnił funkcję kapelmistrza w rzymskim kościele San Giacomo degli Spagnoli^[1]^[2]^[3]. W sezonie 1746–1747 przebywał w Londynie, gdzie był dyrektorem muzycznym King’s Theatre^[1]^[2]. Podczas podróży powrotnej na kontynent spotkał się z Jeanem-Jacques’em Rousseau, który wspomniał o tym spotkaniu w Lettre sur la musique françoise z 1753 roku^[1]. Brak udokumentowanych informacji na jego temat po 1747 roku, zmarł po powrocie do Włoch w nieznanych okolicznościach^[1]. Według uważanej współcześnie za niewiarygodną plotki miał zostać zamordowany na zlecenie zazdrosnego o jego sukcesy Niccolò Jommellego, a jego ciało wrzucono do Tybru^[4].

Twórczość

Twórczość operowa Terradellasa reprezentuje okres przedklasyczny w operze włoskiej, związana jest z kręgiem szkoły neapolitańskiej^[1]. Na pierwszy plan wysuwa się w niej dbałość o zachowanie dramaturgicznego wyrazu muzyki, podstawą schematu konstrukcyjnego są recytatyw i aria, typowe dla muzyki barokowej ornamenty zostają natomiast usunięte^[1]. Środki muzyczne w operach Terradellasa służą spotęgowaniu ekspresji, ostre zmiany metrum, tempa i trybu podkreślają muzyczne kontrasty między częściami^[1].

Wybrane kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych)^[1]^[2]

Opery

Astarto (wyst. Rzym 1739)
Gli intrighi delle cantarine (wyst. Neapol 1740)
Issipile (wyst. Florencja 1741 lub 1742)
Merope (wyst. Rzym 1743)
Artaserse (wyst. Wenecja 1744)
Semiramide riconosciuta (wyst. Florencja 1746)
Mitridate (wyst. Londyn 1746)
Bellerofonte (wyst. Londyn 1747)
Didone abbandonata (wyst. Turyn 1750)
Imeneo in Atene (wyst. Wenecja 1750)
Sesostri re d’Egiito (wyst. Rzym 1751)

Oratoria

Giuseppe riconosciuto (wyst. Neapol 1736)
Ermenegildo martire (wyst. Neapol 1739)

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 11. Część biograficzna t–v. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2009, s. 62. ISBN 978-83-224-0905-3.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3615. ISBN 0-02-865571-0.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 911. ISBN 0-674-37299-9.
↑ ^a ^b ^c ^d Bertil van Boer: Historical Dictionary of Music of the Classical Period. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 553–554. ISBN 978-0-8108-7183-0.