Driakiew lśniąca : Morfologia, Biologia i ekologia, Przypisy, Bibliografia Wikipedia, wolna encyklopedia

Driakiew lśniąca

Systematyka^[1]^[2]

Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

Nadgromada

Gromada

Podgromada

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

szczeciowce

Rodzina

przewiertniowate

Rodzaj

driakiew

Gatunek

driakiew lśniąca

Nazwa systematyczna

Scabiosa lucida Vill.
Prosp. Hist. pl. Dauphiné 18. 1779

Synonimy

Scabiosa columbaria L.

Multimedia w Wikimedia Commons

Driakiew lśniąca (Scabiosa lucida L.) – gatunek rośliny należący do rodziny przewiertniowate (Caprifoliaceae). Występuje tylko w środkowej, wschodniej i południowej Europie^[3]. Roślina górska, w Polsce występująca wyłącznie w Sudetach, Tatrach, Karpatach Wschodnich i w Pieninach. Status gatunku w polskiej florze: gatunek rodzimy.

Morfologia

Łodyga: Wzniesiona, naga, lub nieco tylko omszona. Nie rozgałęzia się, lub niewiele, tylko w górnej części. Roślina ma wysokość 5–60 cm.

Liście: O zróżnicowanym kształcie. Odziomkowe, oraz najniższe łodygowe mają jajowaty lub równowąski kształt i są karbowane. Wyższe liści są 1–2 razy pierzastosieczne, złożone z lancetowatych lub równowąskich, czasami ząbkowanych odcinków, przy czym szczytowy odcinek jest często większy od pozostałych. Liście łodygowe wyrastają w okółku po dwa. Wszystkie liście są nagie, lub orzęsione tylko po brzegach. Są mniej lub więcej lśniące (stąd nazwa gatunkowa rośliny).

Kwiaty: Bezwonne kwiaty zebrane są w główkę wyrastającą na długiej szypułce na szczycie łodygi. Główka o średnicy 2–4 cm otoczona jest okrywą z lancetowatych listków. W główce dwojakiego rodzaju kwiaty; większe, znajdujące się na zewnątrz i mniejsze, wewnątrz główki. Kielich złożony z 5 ostek, w dolnej części nieco rozszerzonych, z cienkimi brzeżkami po bokach środkowego nerwu. Ostki te są 3,5–5 razy dłuższe od kieliszka. Korona kwiatu grzbiecista, purpurowofioletowa. Wewnątrz niej jeden słupek z dwudzielnym znamieniem i 4 pręciki.

Owoc: Z pojedynczym nasionem, otoczony na szczycie błonkowatym kieliszkiem.

Biologia i ekologia

Bylina. Kwitnie od sierpnia do października. Roślina wiatrosiewna (kieliszek stanowi aparat lotny). Siedlisko: hale górskie, naskalne murawy, suche stoki, szczeliny i półki skalne. Występuje głównie na podłożu wapiennym. W Tatrach dochodzi do piętra alpejskiego. Najwyższe zanotowane jej stanowiska znajdują się w Tatrach Bielskich (2150 m n.p.m.). Gatunek charakterystyczny dla klasy (Cl.) Seslerietea variae^[4].

Przypisy

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-04-29] (ang.).
↑ Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-02-05].
↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.

Bibliografia

Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Kwiaty Tatr. Przewodnik kieszonkowy. Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd., 2003. ISBN 83-7073-385-9.
Zofia Radwańska-Paryska: Rośliny tatrzańskie. WSiP, 1988. ISBN 83-02-00872-9.
Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.