Eduard von Bauernfeld

Eduard von Bauernfeld

Data i miejsce urodzenia	13 stycznia 1802 Wiedeń
Data i miejsce śmierci	9 sierpnia 1890 Wiedeń
Zawód, zajęcie	urzędnik, pisarz, tłumacz
Multimedia w Wikimedia Commons

Eduard von Bauernfeld, pseud. Rusticocampius^[1] (ur. 13 stycznia 1802 w Wiedniu, zm. 9 sierpnia 1890 tamże^[2][3]) – austriacki dramatopisarz, poeta, gawędziarz, satyryk.

Życiorys

W latach 1813-1818 uczęszczał do wiedeńskiego Schottengymnasium^[4], a następnie studiował w latach 1819-25 prawo i filozofię^[1] na Uniwersytecie Wiedeńskim^[5]. Przez 21 lat (1827-1848) zatrudniony był jako urzędnik państwowy^[1]. W 1845 udał się podróż do Niemiec, Francji i Anglii^[5]. Od roku 1849 oddał się wyłącznie twórczości literackiej^[1]. Dzieła tworzone przez niego obejmował duch klasycyzmu, romantyzmu oraz charakterystyczny dla kultury niemieckiej biedermeier^[3]. Literatura austriackiego pisarza należała do najchętniej inscenizowanej twórczości w Wiedniu w drugiej połowie XIX wieku. Połączenie krytyki z humorem wzbudzała sympatię widzów do Rusticocampiusa. Utwory ceniono także ze względu na kreowany w nich obraz dziewiętnastowiecznej kultury wiedeńskiej^[1]. Przedmiotem satyry było mieszczaństwo austriackiej stolicy, arystokracja oraz środowisko artystów. Bauernfeld był jednym z pierwszych dramatopisarzy wprowadzających postać bankiera z jego charakterystycznymi cechami^[6]. Wydano 43 sztuki teatralne, które doczekały się ponad 1000 wystawień^[2]. Twórca przekładał także utwory Szekspira. Eduard von Bauernfeld został laureatem licznych nagród. W 1872 roku cesarz nadał mu tytuł szlachecki^[5]. W 1882 literat otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Wiedeńskiego^[1].

Wybrane dzieła

Źródło^[7]

• 1831: Lekkomyślność z miłości
• 1831: Protokół miłości
• 1835: Po mieszczańsku i romantycznie
• 1846: Pełnoletni
• 1847: Przemysł i serce
• 1851: Imperatyw kategoryczny
• 1867: Z towarzystwa

Jego utwory ukazały się w języku polskim m.in. w zbiorze Bajki oryginalne i tłumaczone wydanym przez Teofila Stanisława Nowosielskiego w 1884^[8].

Przypisy