Edward Kaczor
 | |
 podporucznik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 17 lutego 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 15 września 1948 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | 51 pułk piechoty Strzelców Kresowych |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 | |
Edward Kaczor (ur. 17 lutego 1898 w Krakowie, zm. 15 września 1948 w Mysłowicach) – żołnierz armii austriackiej, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Michała i Marianny z Zalasów. Student krakowskiej Wyższej Szkoły Przemysłowej. W 1917 powołany do armii austriackiej. Walcząc na froncie włoskim, dostał się do niewoli[1].
W styczniu 1919 wstąpił do Armii Polskiej we Francji, a w maju w szeregach 9 pułku strzelców powrócił do kraju. W czerwcu został wyznaczony na stanowisko dowódcy plutonu w 51 pułku piechoty Strzelców Kresowych i mianowany podporucznikiem. Walczył na frontach wojny polsko-bolszewickiej. Podczas walk pod Bucniami podszedł w pobliże pozycji bolszewickich i granatami zlikwidował gniazdo oporu wroga. W czasie działań został ciężko ranny. Za czyn ten odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[1].
Po zdemobilizowaniu pracował w Borysławiu przemyśle naftowym. Po zakończeniu II wojny światowej zamieszkał na Górnym Śląsku. Zmarł w Mysłowicach i tam został pochowany[1].
Życie prywatne
Żonaty z Anną Matkowską, miał córkę Bożenę (ur. 1945)[1].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 5788)
Przypisy
- ↑ a b c d Polak (red.) 1991 ↓, s. 60.
Bibliografia
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
