Eparchia grodzieńska i wołkowyska

Eparchia grodzieńska i wołkowyska
Гродзенская і Ваўкавыская епархія
Ilustracja
Sobór katedralny
Państwo

 Białoruś

Siedziba

Grodno

Data powołania

1900

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Egzarchat

Białoruski

Sobór

Opieki Matki Bożej w Grodnie

Biskup diecezjalny

arcybiskup grodzieński i wołkowyski Antoni (Doronin)

Dane statystyczne (2022)
Liczba kapłanów

135

Liczba dekanatów

9

Liczba parafii

108

Położenie na mapie Grodna
Mapa konturowa Grodna, w centrum znajduje się punkt z opisem „Grodno”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, blisko lewej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Grodno”
Położenie na mapie obwodu grodzieńskiego
Mapa konturowa obwodu grodzieńskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Grodno”
Ziemia53°41′04,2″N 23°50′29,0″E/53,684500 23,841389
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Eparchia grodzieńska i wołkowyska na tle podziału administracyjnego Egzarchatu Białoruskiego

Eparchia grodzieńska i wołkowyska – jedna z eparchii Egzarchatu Białoruskiego, z siedzibą w Grodnie. Jej obecnym ordynariuszem jest arcybiskup grodzieński i wołkowyski Antoni (Doronin)[1][2], zaś funkcję katedry pełni sobór Opieki Matki Bożej w Grodnie.

Obejmuje terytorium ośmiu rejonów obwodu grodzieńskiego: grodzieńskiego, brzostowickiego, mostowskiego, świsłockiego, szczuczyńskiego, wołkowyskiego, zelwieńskiego oraz część rejonu werenowskiego[2].

Historia

W Imperium Rosyjskim

Eparchia powstała w 1900[2] poprzez wydzielenie z eparchii wileńskiej i litewskiej, pod nazwą eparchia grodzieńska i brzeska. W momencie powstania nowa administratura liczyła 26 dekanatów z 654 cerkwiami i kaplicami obsługiwanymi przez 365 kapłanów. W jej granicach działało pięć klasztorów: monaster Zaśnięcia Matki Bożej w Żyrowiczach, monaster Świętych Borysa i Gleba w Grodnie, monaster Narodzenia Matki Bożej w Grodnie, monaster Narodzenia Matki Bożej w Krasnymstoku, monaster Zwiastowania Przenajświętszej Bogurodzicy w Supraślu[3].

W czasie I wojny światowej większość prawosławnej ludności guberni grodzieńskiej, razem z duchowieństwem, udała się na bieżeństwo. Z powodu wyjazdu arcybiskupa grodzieńskiego Michała do Moskwy w lutym 1915, w 1918 do Grodna przybył dotychczasowy wikariusz eparchii, biskup białostocki Włodzimierz i tymczasowo zaczął zarządzać całą administraturą[3].

W II Rzeczypospolitej

Na mocy postanowień traktatu ryskiego obszar podlegający eparchii znalazł się w granicach niepodległej Polski. W 1921 w jej granicach przebywało 484 tys. prawosławnych, którzy dysponowali ok. 250 świątyniami. Działalność po I wojnie światowej wznowiły dwa monastery (Narodzenia Matki Bożej w Grodnie i Zaśnięcia Matki Bożej w Żyrowiczach)[3]. W 1923 terytorium eparchii grodzieńskiej ustalono w granicach powiatów augustowskiego, białostockiego, bielskiego, grodzieńskiego, sokólskiego, suwalskiego i wołkowyskiego (województwo białostockie) oraz powiatu słonimskiego (województwo nowogródzkie), zaś w 1928 dołączono do niej także powiaty baranowicki i nieświeski[3]. W 1925 administratura weszła w skład Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego pod nazwą diecezji grodzieńsko-nowogródzkiej[3].

W ZSRR

Po agresji radzieckiej na Polskę we wrześniu 1939 i zajęciu Grodna przez Armię Czerwoną diecezja grodzieńska została na krótko zlikwidowana; jej obszar wszedł w skład eparchii pińskiej i nowogródzkiej Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. W 1940 locum tenens Patriarchatu Moskiewskiego metropolita moskiewski i kołomieński Sergiusz ogłosił jej ponowne powstanie. W jej ramach działało 307 parafii[3].

Po zajęciu ziem białoruskich przez hitlerowskie Niemcy, w 1942 niekanonicznie proklamowana została autokefalia Białoruskiego Kościoła Prawosławnego, w którego skład miała wchodzić także eparchia grodzieńska[3]. W 1944 jej obszar ponownie zajęła Armia Czerwona; w kolejnych latach wiernych i duchowieństwo poddano represjom. W 1946 w eparchii działały jedynie 73 placówki duszpasterskie[3]. W 1951 wskutek nacisków władz eparchia grodzieńska została zlikwidowana, a jej terytorium włączone do eparchii mińskiej i białoruskiej[3].

Na Białorusi

Eparchia wznowiła swoją działalność na mocy decyzji Świętego Synodu Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego z 18 lutego 1992, pod nazwą eparchia grodzieńska i wołkowyska. W 1994 czynne były 84 parafie[3].

Według danych z 2022 r. pracę duszpasterską w eparchii prowadziło 135 kapłanów i 9 diakonów, którzy obsługiwali 108 parafii zgrupowanych w 9 dekanatach. Administratura posiadała 123 świątynie[4].

Eparchia dzieli się na dekanaty:

Biskupi grodzieńscy[3]

Jurysdykcja Patriarchatu Moskiewskiego

  • Joachim (Lewicki), 1900–1903
  • Nikanor (Kamienski), 1903–1905
  • Michał (Jermakow), 1905–1915
  • Włodzimierz (Tichonicki), 1918–1922, locum tenens
  • Aleksy (Hromadśkyj), 1923, locum tenens

Jurysdykcja PAKP

  • Aleksy (Hromadśkyj), 1923–1934
  • Antoni (Marcenko), 1934–1937
  • Sawa (Sowietow), 1937–1939

Jurysdykcja Patriarchatu Moskiewskiego

  • Pantelejmon (Rożnowski), 1940–1942
  • Benedykt (Bobkowski), 1942–1944
  • Warsonofiusz (Griniewicz), 1945–1948
  • Paisjusz (Obrazcow), 1948–1949
  • Sergiusz (Łarin), 1950–1951
  • Walenty (Miszczuk), 1992–1994
  • Filaret (Wachromiejew), 1994–1996, locum tenens
  • Artemiusz (Kiszczanka)[a], 1996–2021
  • Antoni (Doronin), od 2021

Uwagi

  1. ↑ W wersji rosyjskiej Artemiusz (Kiszczenko).

Przypisy

  1. ↑ ЖУРНАЛ Священного Синода от 9 июня 2021 года. patriarchia.ru, 9 czerwca 2021. [dostęp 2021-06-09]. (ros.).
  2. ↑ a b c Гродненская и Волковысская епархия
  3. ↑ a b c d e f g h i j k ГРОДНЕНСКАЯ И ВОЛКОВЫССКАЯ ЕПАРХИЯ
  4. ↑ Гродненская епархия Белорусской Православной Церкви (Белорусского Экзархата Московского Патриархата). orthos.org. [dostęp 2022-03-23]. (ros.).