Eparchia ufijska

Eparchia ufimska

Уфимская епархия

Sobór Narodzenia Matki Bożej w Ufie
Państwo	Rosja
Republika	Baszkortostan
Siedziba	Ufa ul. Kommunisticzeskaja 50/2 450077 Ufa
Data powołania	1859
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Metropolia	baszkortostańska
Sobór	Narodzenia Matki Bożej
Biskup diecezjalny	metropolita ufijski i sterlitamacki Nikon (Wasiukow)
Dane statystyczne (2016)
Liczba dekanatów	14
Liczba parafii	127
Liczba klasztorów	3
Położenie na mapie Ufy Ufa
Położenie na mapie Rosji Ufa
Położenie na mapie Baszkortostanu Ufa
54°43′36,4″N 55°56′24,7″E/54,726778 55,940194
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Eparchia ufijska – jedna z eparchii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, obejmująca część Republiki Baszkortostanu. Jej ordynariuszem jest metropolita ufijski Nikon (Wasiukow), zaś funkcje katedry pełni sobór Narodzenia Matki Bożej w Ufie. Administratura wchodzi w skład metropolii baszkortostańskiej^[1].

Historia

Prawosławie pojawiło się na terenach Baszkortostanu po przyłączeniu tych ziem do państwa moskiewskiego. Pierwszą świątynię prawosławną Świętej Trójcy zbudowano w Ufie w 1574^[2].

Eparchia została erygowana w 1859 poprzez wydzielenie z eparchii orenburskiej, pod nazwą eparchii ufijskiej i mienzielińskiej. Od 1865 obejmowała granice nowo utworzonej guberni ufijskiej^[1]. W 1912 w jej jurysdykcji czynnych było trzynaście monasterów (pięć męskich i osiem żeńskich) oraz 526 cerkwi, w tym 432 parafialne, 7 świątyń o statusie soboru, 21 cerkwi domowych, 6 świątyń cmentarnych i 22 filialne. Na początku lat 20. XX wieku eparchia prowadziła ponad 700 świątyń o różnym statusie i 16 monasterów. W Ufie działało seminarium duchowne i szkoły duchowne męska i żeńska^[2]. Administratura została zlikwidowana podczas stalinowskich represji wymierzonych w Cerkiew, a zarząd nad ostatnimi czynnymi cerkwiami w jej granicach przekazano biskupowi kujbyszewskiemu^[1]. W 1937 wszyscy duchowni służący w katedralnym soborze św. Sergiusza z Radoneża w Ufie zostali aresztowani, a ordynariusz eparchii, biskup Grzegorz, rozstrzelany^[3]. W 1939 sobór św. Sergiusza z Radoneża był jedyną czynną świątynią prawosławną na dawnym terenie eparchii^[2]. Eparchię restytuowano w 1942^[1]. Do 1956 ponownie otwarto 41 świątyń, jednak wskutek kolejnych prześladowań do 1965 ich liczba spadła do 17. W 1990 czynnych parafii w eparchii było 30^[2].

W 2011 Święty Synod Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego wydzielił z terytorium eparchii ufijskiej nowe administratury: eparchie saławacką i nieftiekamską^[1]. W momencie podziału eparchia liczyła 287 parafii, prowadziła również cerkwie domowe i więzienne, czynnych było 8 klasztorów^[2].

W 2016 eparchia składała się z 14 dekanatów, w których działało 127 parafii. Ponadto podlegały jej trzy monastery:

• monaster Zaśnięcia Matki Bożej i św. Jerzego w Usie-Stiepanowce, męski
• monaster Zwiastowania w Stierlitamaku, żeński
• monaster Tabyńskiej Ikony Matki Bożej w Kurorcie, żeński^[1].

Postanowieniem Świętego Synodu, w 2017 r. z części terytoriów eparchii ufijskiej, nieftiekamskiej i saławackiej wydzielono nową administraturę – eparchię birską^[4].

Biskupi ufijscy^[5]

• Porfiry (Sokołowski), 1859–1860
• Filaret (Małyszewski), 1860–1869
• Piotr (Jekatierinowski), 1869–1876
• Nikanor (Browkowicz), 1876–1883
• Dionizy (Chitrow), 1883–1896
• Justyn (Polański), 1896–1900
• Antoni (Chrapowicki), 1900–1902
• Klemens (Wiernikowski), 1902–1903
• Krzysztof (Smirnow), 1903–1908
• Nataniel (Troicki), 1908–1912
• Micheasz (Aleksiejew), 1912–1913
• Andrzej (Uchtomski), 1913–1918
• Szymon (Szlejow), 1918–1920
• Andrzej Uchtomski, po raz drugi, 1920–1921
• Borys (Szypulin), 1921–1927
• Pitirim (Ładygin), 1927–1928
• Hiob (Wiesiełow), 1928
• Jan (Pojarkow), 1928–1933
• Sofroniusz (Ariefjew), 1933–1934
• Dionizy (Prozorowski), 1934–1936
• Grzegorz (Kozłow), 1936–1937
• Aleksy (Siergiejew), 1942
• Stefan (Procenko), 1942–1944
• Jan (Bratolubow), 1945–1948
• Nifont (Sapożkow), 1948–1950
• Arseniusz (Kryłow), 1950–1953
• Hilarion (Prochorow), 1953–1958
• Nikon (Łysenko), 1959–1963 i ponownie 1963–1967
• Michał (Woskriesienski), 1967
• Hiob (Kresowycz), 1967–1973
• Teodozjusz (Pogorski), 1973–1975
• Ireneusz (Seredni), 1975–1976
• Walenty (Miszczuk), 1976–1979
• Anatol (Kuzniecow), 1979–1990
• Nikon (Wasiukow), od 1990

Przypisy