Eryk Pfann

Eryk Pfann
Ilustracja
major kawalerii major kawalerii
Data i miejsce urodzenia

15 listopada 1889
Wiedeń

Data i miejsce śmierci

13–14 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

2 Pułk Szwoleżerów

Stanowiska

dowódca szwadronu zapasowego

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Krzyż Zasługi Wojskowej z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Krzyż Wojskowy Karola Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Eryk Wilhelm August Alfred Pfann (ur. 15 listopada 1889 w Wiedniu, zm. 13–14 kwietnia 1940 w Katyniu) – major kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 15 listopada 1889 w Wiedniu, w rodzinie Maksymiliana i Rozalii[1].

Po odbyciu jednorocznej ochotniczej służby wojskowej w cesarskiej i królewskiej Armii został mianowany chorążym rezerwy ze starszeństwem z 1 stycznia 1912 i wcielony do 16 Pułku Huzarów w Mariborze[2]. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. W 1913 został powołany do służby zawodowej, mianowany porucznikiem ze starszeństwem z 1 listopada 1913 w korpusie oficerów kawalerii i wcielony do 3 Pułku Ułanów w Krakowie[3]. W szeregach tego oddziału wziął udział w I wojnie światowej. Awansował na nadporucznika ze starszeństwem z 1 lipca 1915[4][5][6].

W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach 6 Pułku Ułanów Kaniowskich[7]. 27 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu rotmistrza, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[8].

W 1922 został przeniesiony do 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich w Bielsku (od czerwca 1926 w Starogardzie). 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 43. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)[9]. W 1923 pełnił obowiązki dowódcy I dywizjonu[10], a w 1924 pełni obowiązki kwatermistrza[11]. Szkolił się w Centralnej Szkole Kawalerii i w Centrum Wyszkolenia w Rembertowie[1]. 3 maja 1926 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 2. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[12]. W kwietniu 1928 został przesunięty ze stanowiska kwatermistrza na stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego 2 pszwol. w Toruniu[13][14]. W lipcu 1929 został zwolniony ze stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII[15], a z dniem 30 listopada tego roku przeniesiony w stan spoczynku[16].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Kozielsku. 11 lub 12 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego[17]. 13 lub 14 kwietnia 1940 zamordowany w Katyniu i tam pogrzebany[17]. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

Major Pfann był żonaty z Heleną Iżykowską[1].

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. 2007-11-09: Pierwszy dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[18]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[19].

Ordery i odznaczenia

W czasie służby w c. i k. Armii otrzymał:

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 474.
  2. ↑ Schematismus 1913 ↓, s. 794, 859.
  3. ↑ Schematismus 1914 ↓, s. 649, 730.
  4. ↑ Ranglisten 1916 ↓, s. 550, 620.
  5. ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 724, 804.
  6. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 917, 1009.
  7. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 249.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 1 września 1920 roku, s. 792.
  9. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 159.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 597, 678.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 539, 601.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 126.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 174.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 288, 341.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 187.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 18 października 1929 roku, s. 331.
  17. ↑ a b Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 615.
  18. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  19. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 597.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 288.
  22. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 1009.

Bibliografia

  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1913. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1912. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, luty 1914. (niem.).
  • Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1916. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1916. (niem.).
  • Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1917. (niem.).
  • Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
  • Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
  • Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.