Ewa Drescher-Krasicka

Ewa Drescher-Krasicka

Ewa Białous

fotografia z 1973
Data i miejsce urodzenia	24 grudnia 1939 Horodenka
Data i miejsce śmierci	16 grudnia 1998 Bonn
Zawód, zajęcie	poetka, fizyk
Alma Mater	Uniwersytet Wrocławski fizyka doświadczalna, 1961
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Ewa Drescher-Krasicka z domu Białous (ur. 24 grudnia 1939 w Horodence, zm. 16 grudnia 1998 w Bonn)^[1] – polska poetka, fizyk i naukowiec.

Życiorys

Była córką Franciszka (1901–1980)^[2] i Marii Sanetra (1910–1994)^[1]. Była uczennicą pierwszego szczecińskiego gimnazjum Janiny Szczerskiej, a w ostatnim roku przed maturą, którą uzyskała w 1956, przeniosła się do II Liceum Ogólnokształcącego im. Mieszka I w Szczecinie^[3][4]. Studia fizyki doświadczalnej w Uniwersytecie Wrocławskim ukończyła w 1961^[5].

Przez rok była asystentem w Zakładzie Fizyki Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu^[4]. Od 1962 była powiązana z Instytutem Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, gdzie pracowała w Zakładzie Akustyki Fizycznej^[6]. Była miłośniczką gór i uprawiała taternictwo^[7]. W 1968 otrzymała stopień doktora na podstawie pracy Eksperymentalna analiza dynamicznego zniszczenia elementów o złożonym kształcie (promotor: prof. Wojciech Szczepiński)^[8]. W roku 1980 wyjechała do Stanów Zjednoczonych, gdzie kontynuowała pracę naukową^[4].

Przewieziona do Niemiec dla leczenia choroby nowotworowej zmarła w 1998 w szpitalu w Bonn^[9]. Została pochowana na cmentarzu Centralnym w Szczecinie w grobowcu rodzinnym (kwatera 4B, rząd 12, grób 5)^[10][11].

Działalność naukowa

Zajmowała się ultradźwiękowymi metodami badania własności wytrzymałości materiałów^[12][13]. Po przyjeździe do Stanów Zjednoczonych była pracownikiem naukowym przez pięć lat w Johns Hopkins University w Baltimore (Maryland), później w National Institute of Standards and Technology w Gaithersburg (Maryland) koło Waszyngtonu^[9]. Współpracowała z brytyjskim Uniwersytetem Cambridge^[14]. Kontynuowała zainteresowania metodami ultradźwiękowymi^[15]. Była autorką ponad 50 artykułów naukowych, w tym publikacji w czasopiśmie „Nature”^[16]. Była także autorką trzech patentów amerykańskich przydatnych do kontroli jakości mikroprocesorów^[17][18]. W 1997 przedstawiła trzy publikacje na międzynarodowej konferencji technologii kompozytów na Hawajach, której była współorganizatorką^[19]. Była członkiem amerykańskiego Towarzystwa Badań Naukowych Sigma Xi^[20].

Twórczość literacka

Jako pisarka i poetka debiutowała w 1957 w prasie wrocławskiej, także pisząc teksty dla studenckiego Teatru Kalambur we Wrocławiu. W 1961 telewizja katowicka przedstawiła jej jednoaktówkę Blaszany kot^[21]. W 1970 Radio Szczecin nadało audycję jej autorstwa „Poezja o lesie”^[22]. Pisała teksty^[23] i liczne wiersze o tematyce górskiej^[24][25]. W latach 1978 i 1979 korespondowała z tłumaczem Karlem Dedeciusem – jej listy są przechowywane w archiwach Uniwersytetu we Frankurcie nad Odrą^[26]. Była autorką dwóch tomów poezji i jednej powieści^[27][28] oraz licznych wierszy drukowanych w periodykach i antologiach^[29]. Jednym z tematów było macierzyństwo^[30]. Jej wiersze są nadal publikowane^[31][32][33] i w 2007 zostały wybrane do antologii Tatry i poeci^[34][35]. Przełożyła na język angielski wiersze Anny Świrszczyńskiej^[4]. Piotr Kuncewicz określił ją jako poetkę „sławnego pokolenia” lat 60. XX wieku^[36].

Życie prywatne

Zawarła związki małżeńskie z Andrzejem Drescherem^[7], Maciejem Krasickim (1940-1999)^[1] i Charlesem Williamsem. Dwa pierwsze zakończyły się rozwodami, a trzeci separacją^[9]. Z pierwszego małżeństwa miała syna Patryka i wnuczkę Sabrinę^[4][37]. Do sygnowania publikacji używała nazwisk Białous, Białous-Drescher i Drescher-Krasicka.

Upamiętnienie

Kondolencje synowi Patrykowi złożył pisemnie 20 stycznia 1999 prezydent Stanów Zjednoczonych Bill Clinton^[4]. W lipcu 2015 doroczne spotkanie mieszkańców i przyjaciół ulicy Marii Skłodowskiej-Curie w Szczecinie było poświęcone dawnej mieszkance – Ewie Drescher-Krasickiej i jej twórczości^[37].

Bibliografia

• Jabłko (poezje, 1971) – nagroda miesięcznika „Poezja”^[21][38]
• Lustro (powieść, 1973) – wyróżnienie za debiut prozatorski^[21][39]
• Niebo piekło (poezje, 1976) – z grafikami Franciszka Starowieyskiego^[40]

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Katalog BIblioteki Narodowej