Felice Giardini : Życiorys, Twórczość, Przypisy, Linki zewnętrzne Wikipedia, wolna encyklopedia

Felice Giardini

Data i miejsce urodzenia

12 kwietnia 1716
Turyn

Pochodzenie

francuskie

Data i miejsce śmierci

8 czerwca 1796
Moskwa

Instrumenty

skrzypce

Gatunki

muzyka poważna, muzyka klasycyzmu

Zawód

kompozytor, skrzypek

Multimedia w Wikimedia Commons

Felice (de) Giardini, także Degiardino^[1] (ur. 12 kwietnia 1716 w Turynie, zm. 8 czerwca 1796 w Moskwie^[1]^[2]^[3]) – włoski kompozytor i skrzypek pochodzenia francuskiego^[2].

Życiorys

Jako chłopiec był członkiem chóru przy katedrze w Mediolanie, gdzie uczył się śpiewu, kompozycji i gry na klawesynie u Giuseppe Paladiniego^[2]. Następnie uczył się gry na skrzypcach u Giovanniego Battisty Somisa w Turynie^[2]^[3]. Na początku lat 30. XVIII wieku występował jako skrzypek w orkiestrach teatralnych, najpierw w Rzymie, następnie w Teatro San Carlo w Neapolu^[1]^[2]. Na początku lat 50. odbył tournée koncertowe po Europie, odwiedzając Francję, Niemcy i Anglię^[1]^[2]. W 1755 roku objął stanowisko koncertmistrza opery włoskiej przy King’s Theatre w Londynie, z którym związany był z przerwami przez następne cztery dekady^[2]. W latach 1774–1779 prowadził orkiestrę Pantheon Concerts^[2]. Między 1784 a 1790 rokiem przebywał w Neapolu, następnie wrócił do Londynu^[2]. W 1795 roku wyjechał do Rosji, po drodze zatrzymując się w Grodnie, gdzie dał koncert na dworze Stanisława Augusta Poniatowskiego, otrzymując od króla prezent wartości 120 dukatów^[2]. Krótko po przybyciu do Moskwy podupadł na zdrowiu i zmarł^[1]^[3].

Twórczość

Twórczość Giardiniego reprezentuje styl galant, w swoich utworach instrumentalnych łączył dynamizm typowy dla szkoły mannheimskiej z melodyjnością w stylu J.Ch. Bacha^[2]. Okres jego działalności w Anglii przyczynił się do podniesienia poziomu muzycznego życia w tym kraju, zwłaszcza w zakresie muzyki skrzypcowej^[2]. Za życia w dużej mierze poświęcał się tworzeniu oper (m.in. Rosmira 1757, Siroe 1763, Enea e Lavinia 1764, Il Re pastore 1765^[3]), jednak najważniejszą część jego dorobku stanowią dzieła instrumentalne^[2]. Jego zbiór Sei sonate di cembalo con violino o flauto traverso op. 3 (1751) jest najwcześniejszym znanym przykładem sonaty akompaniowanej wydanym w Anglii^[2]. W swoich kwartetach smyczkowych oprócz zespołu składającego się z 2 skrzypiec, altówki i wiolonczeli wprowadzał także obsadę w składzie skrzypce, 2 altówki i wiolonczela oraz skrzypce, obój, altówka i wiolonczela^[2].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 306. ISBN 0-674-37299-9.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 3. Część biograficzna efg. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1987, s. 295–296. ISBN 83-224-0344-5.
↑ ^a ^b ^c ^d Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1268. ISBN 0-02-865527-3.