François Couperin Le Grand

François Couperin
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

10 listopada 1668
Paryż

Pochodzenie

francuskie

Data i miejsce śmierci

11 września 1733
Paryż

Instrumenty

organy

Gatunki

muzyka poważna muzyka barokowa

Zawód

kompozytor, organista

Multimedia w Wikimedia Commons

François Couperin zw. Le Grand (ur. 10 listopada 1668 w Paryżu, zm. 11 września 1733 tamże) – francuski kompozytor epoki baroku.

Życiorys

Pochodził ze znanego rodu kompozytorów i muzyków. Uczył go ojciec, Charles Couperin(inne języki), który umarł, gdy François miał 10 lat. Po śmierci ojca uczył go Jacques Thomelin. W 1685 został organistą w kościele świętego Gerwazego (Saint-Gervais) w Paryżu, stanowisko, jakie odziedziczył po ojcu miało przejść dalej na jego kuzyna – Nicolasa Couperina. Inni członkowie rodziny trzymali tę samą pozycję w późniejszych latach. W 1693 Couperin został po Thomelinie organistą w Chapelle Royale (Kaplica Królewska) oraz nadwornym muzykiem króla Ludwika XIV. W 1717 Couperin stał się organistą i kompozytorem dworu z tytułem ordinaire de la musique de la chambre du Roi. Wraz z innymi nadwornymi muzykami Couperin przygotowywał cotygodniowe koncerty niedzielne. Wiele z tych koncertów miało formę suit na skrzypce, wiolonczelę, obój, fagot i klawesyn, na których to instrumentach sam grał biegle. Był również nauczycielem muzyki w Wersalu, nadwornym klawesynistą i organistą kościoła Saint-Gervais w Paryżu. Przez całe życie mieszkał w Paryżu, bardzo rzadko opuszczając na dłużej miasto. Zmarł tamże w 1733 roku.

Twórczość

Couperin jest uważany za, obok mistrzów wczesnego baroku Jeana-Baptiste'a Lully'ego i Marca-Antoine'a Charpentiera, najwybitniejszego francuskiego kompozytora epoki baroku. Konserwatywna w XVII wieku muzyka francuska, cechująca się brakiem zainteresowania najnowszymi osiągnięciami muzyki włoskiej, szukająca własnego stylu, skłaniała się na początku XVIII wieku w stronę melodyjnego, przepełnionego ornamentami nurtu rokoko. François Couperin przezwyciężał zachowawczość muzyki francuskiej, z wielkim kunsztem łączył charakterystyczne cechy muzyki francuskiej z włoskim concerto. Wybitnym tego przykładem są zbiory sonat zespołowych Les Goûts réunis (Style ponownie połączone) czy Le Parnasse, w których Couperin niezwykle odważnie jak na tamte czasy naśladuje styl Corellego. Wysiłki w stronę konstruktywnego „łączenia stylów” szybko podjęli inni wybitni kompozytorzy, m.in. Jean-Marie Leclair. François Couperin był, obok młodszego o 15 lat Jeana-Philippe'a Rameau, najwybitniejszym tzw. klawesynistą francuskim. Jego traktat L'Art de toucher le clavecin (1716) stanowi kamień milowy dla praktyki gry na instrumentach klawiszowych. Było to jedno z najbardziej autorytatywnych dzieł teorii muzyki w XVIII wieku. Couperin porusza w nim kwestie prawidłowego ozdabiania, argements, krytykuje nadmierne stosowanie arpeggiów w lewej ręce, uczy stosowania obu manuałów klawesynu czy użycia kciuka.

Znaczenie

Dzieła klawesynowe Couperina podziwiał Johann Sebastian Bach i, dużo później Maurice Ravel, który upamiętnił ich kompozytora z Le Tombeau de Couperin (Nagrobek Couperina).

Twórczością Couperina inspirował się Johannes Brahms pisząc swe utwory na fortepian. Wykonał również jego muzykę publicznie i przyczynił się do pierwszego kompletnego wydania Piéces de clavecin przez Friedricha Chrysandera w 1880 r.

Utwory klawesynowe ze swoim bogactwem nastrojów i ilustracyjnością zainspirowały również Richarda Straussa do orkiestracji niektórych z nich.

Jordi Savall wskazał na Couperina jako na „muzyka-poetę”, który uwierzył w Muzykę (przez duże M) wyrażającą się w poezji i prozie. Uwierzył, że jeżeli wchodzimy do poezji muzyki, odkrywamy, że jest to piękniejsze niż piękno absolutne.

Zobacz też

Posłuchaj

    Couperin – Cinquieme Prélude z: L'art de toucher le clavecin
    Couperin – Cinquieme Prélude Ordinaire z: L'art de toucher le clavecin
  • W przypadku problemów z odtwarzaniem zobacz instrukcję obsługi


Bibliografia

  • Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995, s. 167–168. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).
  • The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. C. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).
  • Manfred Bukofzer Muzyka w epoce baroku – od Monteverdiego do Bacha PWN, 1970 (strony 347-355)
  • François Couperin w bazie AllMusic (ang.)

Linki zewnętrzne

Kontrola autorytatywna (osoba):
  • ISNI: 0000000121336716
  • VIAF: 54332134
  • LCCN: n50000562
  • GND: 118670247
  • NDL: 00620533
  • LIBRIS: fcrttq5z3v6czsp
  • BnF: 138927932
  • SUDOC: 077722086
  • SBN: TO0V074443
  • NLA: 35251398
  • NKC: jn20000601212
  • DBNL: coup020
  • BNE: XX1071317
  • NTA: 070405263
  • BIBSYS: 90337669
  • CiNii: DA01758245
  • Open Library: OL2046964A
  • PLWABN: 9810585512505606
  • NUKAT: n97047417
  • J9U: 987007260105305171
  • PTBNP: 555872
  • CANTIC: a10433685
  • LNB: 000039554
  • BNA: 000035330
  • CONOR: 8680547
  • KRNLK: KAC199605817
  • RISM: people/30000757
  • WorldCat: lccn-n50000562
Encyklopedia internetowa:
  • PWN: 3887974
  • Britannica: biography/Francois-Couperin-French-composer-1668-1733, biography/Francois-Couperin-French-composer-1631-1708-1712
  • Universalis: couperin-reperes-chronologiques
  • БРЭ: 2122423
  • NE.se: francois-couperin
  • SNL: François_Couperin_d.y.
  • VLE: francois-couperin
  • Catalana: 0020416
  • DSDE: François_Couperin
  • identyfikator w Hrvatska enciklopedija: 12616