Helena Łuczywo

Helena Łuczywo

Helena Łuczywo (1987)
Imię i nazwisko urodzenia	Helena Chaber
Data i miejsce urodzenia	18 stycznia 1946 Warszawa
Zawód, zajęcie	dziennikarka
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Stanowisko	redaktor naczelna „Tygodnika Mazowsze” (1982–1989), zastępczyni redaktora naczelnego „Gazety Wyborczej” (1989–2009)
Multimedia w Wikimedia Commons

Helena Łuczywo (ur. 18 stycznia 1946 w Warszawie) – polska dziennikarka, działaczka opozycji w okresie PRL, w latach 1982–1989 redaktor naczelna „Tygodnika Mazowsze”, współzałożycielka i w latach 1989–2009 zastępczyni redaktora naczelnego „Gazety Wyborczej”.

Życiorys

Urodziła się w rodzinie działaczy komunistycznych żydowskiego pochodzenia: Ferdynanda Chabera (1907–2005) i Doroty (Debory) z domu Guter (1913–2012). Uczęszczała do XIV Liceum Ogólnokształcącego im. Klementa Gottwalda w Warszawie^[1]. Od 1964 do 1967 należała do Związku Młodzieży Socjalistycznej. Była aktywną uczestniczką strajków studenckich w trakcie wydarzeń marcowych w 1968, za co czasowo relegowano ją ze studiów^[2]. Ukończyła w 1969 studia na Wydziale Ekonomii Politycznej na Uniwersytecie Warszawskim. Studiowała też w latach 1973–1977 anglistykę na tej samej uczelni^[2]. Promotorem jej pracy magisterskiej był Włodzimierz Brus. W okresie PRL zaangażowana w działalność opozycyjną, od 1976 współpracowała z Komitetem Obrony Robotników^[3]. Była współpracowniczką Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”^[4]. W 1977 brała udział w założeniu i do 1981 redagowała pismo „Robotnik”. Od 1970 do 1973 pracowała w centrali Banku Rolnego. W roku szkolnym 1977/1978 pracowała jako nauczycielka języka angielskiego w XVIII Liceum Ogólnokształcącym im. Jana Zamoyskiego w Warszawie. Zwolniona z pracy z przyczyn politycznych, zajmowała się następnie zarobkowo tłumaczeniami. Od 1980 do 1981 była korespondentką „The Daily Telegraph”. W 1981 została redaktor naczelną Agencji Prasowej „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego przez ponad rok pozostawała w ukryciu^[2]. Po śmierci Jerzego Zieleńskiego objęła w 1982 funkcję redaktora naczelnego „Tygodnika Mazowsze”^[3], który stał się największym pismem podziemnej „Solidarności”. Redakcją „TM” kierowała do 1989. W tym samym roku jako przedstawicielka strony opozycyjnej uczestniczyła w obradach zespołu ds. mediów w ramach rozmów Okrągłego Stołu^[2].

W 1989 była jedną z osób zakładających „Gazetę Wyborczą”, w której objęła stanowisko zastępczyni redaktora naczelnego^[5]. W latach 1990–1998 zajmowała stanowisko prezesa przedsiębiorstwa Agora-Gazeta, następnie do 2004 była zastępczynią prezesa zarządu Agory^[2]. Od 2004 do 2007, w związku z chorobą Adama Michnika, faktycznie kierowała redakcją „Gazety Wyborczej”. W 2009 przeszła na emeryturę^[6].

W 1989 otrzymała nagrodę Harvard University Niemann Foundation Lyons Award for Conscience and Integrity in Journalism, a w 1999 została wyróżniona Knight International Press Fellowship Award. W 2002, 2004 i 2005 była notowana na liście najbogatszych Polaków tygodnika „Wprost”^[7].

W 2019 jej wizerunek znalazł się na muralu „Kobiety Wolności” na stacji PKM Strzyża w Gdańsku^[8].

Życie prywatne

Rozwiedziona z Witoldem Łuczywą^[9], działaczem opozycji demokratycznej i organizatorem podziemnej poligrafii w czasach PRL. Ma córkę Łucję^[10].

Wybrane publikacje

• Jacek (z Anną Bikont), Agora i Wydawnictwo Czarne, Warszawa 2018.

Przypisy