Hiacynt wschodni

Systematyka^[1]^[2]

Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

Nadgromada

Gromada

Podgromada

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

liliopodobne (≡ jednoliścienne)

Rząd

szparagowce

Rodzina

szparagowate

Rodzaj

hiacynt

Gatunek

hiacynt wschodni

Nazwa systematyczna

Hyacinthus orientalis L.
Sp. pl. 1:317. 1753

Multimedia w Wikimedia Commons

Hiacynt wschodni (Hyacinthus orientalis L.) – gatunek byliny z rodziny szparagowatych. Pochodzi z wschodniej części basenu Morza Śródziemnego z obszaru od Azji Mniejszej poprzez Syrię do Palestyny. Poza tym często uprawiany i w innych częściach obszaru śródziemnomorskiego też spotykany jako roślina zdziczała^[3].

Morfologia

Pokrój: Roślina dorasta do 30 cm wysokości. Organem spichrzowym jest duża cebula okryta łuskami o różnych barwach w zależności od odmiany (od białych do ciemnopurpurowych).
Liście: Tylko odziomkowe, w liczbie 4–5, dość szeroko równowąsko-lancetowate, ciemnozielone.
Kwiaty: Głąbik gruby zakończony kwiatostanem groniastym. Rośliny typowe liczą od 5 do 15 kwiatów w kwiatostanie, u odmian uprawnych liczba ta jest większa. Kwiaty roślin typowych niebieskie, u odmian o różnych kolorach (białe, różowe, fioletowe) o silnym i przyjemnych zapachu. Okwiat o długości 2,5 cm, z lejkowatą rurką. Słupek krótki, pręciki długie^[3].
Owoce: Torebki o kulistym kształcie.

Biologia

Bylina. Okres kwitnienia w obszarze naturalnego występowania przypada lutego do kwietnia^[3], rośliny uprawiane dalej na północ, w Europie Środkowej kwitną od kwietnia do maja.

Zastosowanie

Roślina ozdobna, uprawiana zwłaszcza w obszarze śródziemnomorskim i w zachodniej Europie. Hiacynty należą do najpopularniejszych roślin ogrodowych stosowanych na rabaty i obwódki. Spośród różnych roślin cebulowych, hiacynt jest najbardziej popularną rośliną pokojową, uprawianą w doniczkach. Powodami popularności jest bardzo szeroka gama kolorów, zapach, łatwość uprawy. We Francji hiacynty uprawiane są dla uzyskania olejku eterycznego używanego w perfumerii. W Polsce roślina występuje głównie w uprawie doniczkowej.

Uprawa

Historia uprawy: Hiacynty uprawiane były już w starożytnym Rzymie i Grecji. Wiek XVII i XVIII to okres wielkiej "hiacyntowej prosperity" w Europie. W tamtym okresie pojedyncze cebule można było sprzedać za 300 dolarów, co było niebagatelną sumą na owe czasy.
Rozmnażanie: Rozmnażanie hiacyntów nie należy do najprostszych. W produkcji wykorzystuje się duże zdolności regeneracyjne tych roślin (podobnie jak lilii czy szachownic). Hiacynty rozmnaża się przez nacinanie lub drążenie piętki cebul w celu zniszczenia stożka wzrostu. W miejscach zranienia, po letnim przechowywaniu zawiązują się małe cebulki, które są gotowe do kwitnienia po trzech, czterech latach. Amatorsko rozmnaża się je z cebul przybyszowych, choć można je rozmnażać z nasion, ale otrzymuje się rośliny o niejednolitych cechach (kwitną dopiero w szóstym roku).
Pielęgnacja: Cebule wykopuje się z ziemi pod koniec czerwca, gdy liście zaczynają podsychać. Osuszone cebule przechowuje się w chłodnym i przewiewnym miejscu. Wsadza się je we wrześniu na głębokości kilkunastu centymetrów uważając, by wsadzić je w odpowiednią stronę (piętką ku dołowi). Rozstawa – zależna od wielkości cebul. Ziemia powinna być żyzna o odczynie obojętnym z przyswajalnym wapniem, choć rośliny te tolerują niemal wszystkie warunki z wyjątkiem skrajnie kwaśnych lub o wysokim poziomie wód gruntowych. Stanowisko powinno być nasłonecznione, a jeśli nie da się uniknąć cienia, to powinien on być lekki. Miejsce nie powinno być narażone na silne wiatry. Do uprawy w doniczkach najlepiej nadają są hiacynty o krótkiej, sztywnej łodydze.

Zmienność

Uprawianych jest około 100 odmian uprawnych hiacyntów, ale mniej niż 25 stanowi 90% całej światowej produkcji. Hiacynty są często sadzone w grupach 3-5 na jednej rabacie lub w większych grupach, jednokolorowe lub wielokolorowe.

Ciemnoniebieskie
'Amethyst' – purpurowofioletowy
'Amsterdam' – karminowy
'Anna Liza'
'Atlantic'
'Blue Jacket'
'Delft Blue' – porcelanowoniebieski
'Jan Bos' – karminowy, powszechnie określany jako czerwony
'Splendid Cornelia' – karminowy
Różowe
'Anna Marie'
'Fondant'
'Lady Derby' – bladoróżowa
'Marconi' – ciemnoróżowy
'Pink Pearl' – różowy
Żółte
'City of Haarlem' – ciemnokremowy
Pomarańczowe
'Gypsy Queen' – łososiowopomarańczowy
Białe
'Carnegie' – kwiaty duże
'L'Innocence' – kwiaty drobne, ale gęste
'White Pearl'
Pełne (o podwójnych działkach kielicha)
'Chestmint Flower' – jasnoróżowe
'General Köhler' – jasnoniebieska
'Hollyhock' – karminowe
- 'Madame Sophie' – biała
- 'Sunflower' – kremowa

Kolory i kształty kwiatostanów wszystkich wymienionych odmian są wyjątkowe, ale na szczególną uwagę zasługują 'Hollyhock' o podwójnych kwiatach, żółte 'City of Haarlem', białe 'Carnegie' i ostatnio wyhodowany łososiowo-pomarańczowy 'Gypsy Queen'.

Filatelistyka

W lutym 1999 roku Poczta Izraela wydała beznominałowy znaczek pocztowy z Hiacyntem wschodnim w technice heliograwiury^[4]. Następnie dodrukowywano ten sam znaczek w: 2003 oraz 2004^[5].

Przypisy

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-10-14] (ang.).
↑ ^a ^b ^c Oleg Polunin, Anthony Huxley: Flowers of Mediterranean. Chatto and Windus, Londyn, 1981, s. 216.
↑ Hyazinthe (Hyacinthus orientalis). colnect.com. [dostęp 2019-04-29]. (ang.).
↑ Hyazinthe (Hyacinthus orientalis). Variants. colnect.com. [dostęp 2019-04-29]. (ang.).