Hydroterapia

Hydroterapia, dział fizjoterapii, inaczej wodolecznictwo, akwaterapia (łac. aqua = woda) – metoda leczenia bodźcowego polegająca na zewnętrznym stosowaniu wody o różnych stanach skupienia: ciekłej, stałej lub gazowej. Podstawę leczniczego działania stanowi odpowiednia temperatura lub ciśnienie wody użytej odpowiednio do danej terapii.

Rys historyczny

Hydroterapia stanowi jedną z najstarszych metod fizykoterapii. Była znana w starożytnych Indiach, gdzie odkryto najstarsze kąpieliska lecznicze, a także w Egipcie, gdzie członkowie rodziny królewskiej zażywali kąpieli w specjalnych basenach w wodzie z dodatkiem olejków i kwiatów. Stosowana była w Chinach i Japonii (woda wzbogacana minerałami), a w Europie miała szerokie zastosowanie w rzymskich łaźniach. Zapomniana w średniowieczu, została na nowo odkryta w XVIII i XIX wieku. Stosowali ją J.S. Hahn (1696–1773), Vincenz Priessnitz, Oertel (1764–1850) czy J.H. Rausse (1805–1848). Na ich doświadczeniach bazował ksiądz Sebastian Kneipp, który rozwinął i usystematyzował zabiegi hydroterapeutyczne wykorzystywane w owym czasie przez lekarzy^[1].

Zastosowanie

Hydroterapia wpływa korzystnie na przemianę materii, układ krążenia, układ nerwowy oraz wiele innych narządów organizmu. Działa również uspokajająco, łagodzi bóle spowodowane urazami sportowymi, czy artretyzmem^[1].

Podział

Zabiegi lecznicze możemy podzielić na:

1. Zabiegi z wykorzystaniem ciśnienia hydrostatycznego wody:

• kąpiele całkowite
• kąpiele częściowe
• kąpiele kinezyterapeutyczne
• kąpiele perełkowe
• kąpiele tlenowe
• kąpiele aromatyczne
• masaż podwodny

2. Zabiegi z wykorzystaniem ciśnienia strumienia wody:

• polewanie
• natryski stałe
• natryski ruchome

3. Zabiegi za pośrednictwem tkanin:

• zmywanie
• nacieranie
• zawijanie
• okłady
• kompresy^[1]

Przypisy

Zobacz też

• Sebastian Kneipp
• Vincenz Priessnitz
• Ludwik Sauvan
• cyrulik