I-58
Typ | B3 | ||
---|---|---|---|
Historia | |||
Stocznia | Yokosuka | ||
Położenie stępki | 26 grudnia 1942 | ||
Wodowanie | 30 czerwca 1943 | ||
Dai-Nippon Teikoku Kaigun | |||
Wejście do służby | 7 września 1944 | ||
Los okrętu | zatopiony jako okręt-cel, 1 kwietnia 1946 | ||
Dane taktyczno-techniczne | |||
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
| ||
Długość | 108,71 metra | ||
Szerokość | 9,30 metra | ||
Zanurzenie | 5,19 metra | ||
Zanurzenie testowe | 100 metrów | ||
Napęd | |||
2 silniki Diesla Kampon Mk.22 o mocy 4700 KM, 2 silniki elektryczne o mocy 1200 KM, 2 wały i 2 śruby | |||
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
| ||
Zasięg | 21 000 Mm @ 16 węzłów (pow.) | ||
Wyrzutnie torpedowe | 6 x 533 mm (dziób) zapas 19 torped typ 95 2 x 25 mm działka przeciwlotnicze typ 96 | ||
Wyposażenie | |||
mocowania dla 6 torped samobójczych Kaiten | |||
Wyposażenie lotnicze | |||
Hangar i katapulta dla 1 samolotu, zdemontowane maj-czerwiec 1945 | |||
Załoga | 101 oficerów i marynarzy | ||
|
I-58 – japoński okręt podwodny typu B3[1] (I-53) dowodzony przez kmdr. por. Mochitsurę Hashimoto. I-58 został zwodowany 30 czerwca 1943 roku, ukończony 7 września 1944 roku. Został wyposażony w radar przeszukiwania przestrzeni powietrznej oraz powierzchni, a także przystosowany do przenoszenia żywych torped kaiten. Biorąc udział w wojnie podwodnej na Pacyfiku, 29 lipca 1945 roku zatopił konwencjonalnymi torpedami amerykański ciężki krążownik USS „Indianapolis” (CA-35). Był jednym z zaledwie kilku japońskich okrętów podwodnych, które biorąc udział w wojnie przetrwały ją.
Historia służby
Zatopienie Indianapolis
O godzinie 23:00 dnia 29 lipca 1945 I-58 wynurzył się 250 mil na północ od Palau i skierował się na południe. Oficer nawigacyjny porucznik Tanaka dostrzegł okręt zbliżający się od wschodu z prędkością 12 węzłów, płynący prostym kursem i nie zygzakujący. Kmdr por. Hashimoto błędnie zidentyfikował cel jako pancernik typu Idaho. W rzeczywistości dostrzeżonym okrętem był ciężki krążownik Indianapolis (CA-35), powracający do Guam z Leyte po dostarczeniu elementów bomby atomowej Little Boy z San Francisco do Tinian. Okręt operował samodzielnie, bez eskorty niszczycieli, nie był wyposażony w sonar. Stanowił w związku z tym łatwy cel dla ataku.
I-58 zanurzył się i przygotował do odpalenia konwencjonalne torpedy Typ 95. O godzinie 23:26 czasu tokijskiego (JST) odpalono pełną salwę 6 torped w odstępach 2 sekundowych. Dziewięć minut później dowódca zaobserwował 3 eksplozje na sterburcie nieprzyjacielskiego okrętu, w równych interwałach czasowych. Indianapolis zatrzymał się ze znacznym przechyłem na sterburtę i przegłębieniem na dziób. Kmdr por. Hashimoto zdecydował się na ponowienie ataku. I-58 zanurzył się i przeładował torpedy. W międzyczasie, o godzinie 00:28 30 lipca 1945, Indianapolis przewrócił się do góry stępką i zatonął, na pozycji 12°02′N 134°48′E. I-58 nie mógł zlokalizować celu przez peryskop, wynurzył się i odpłynął na północ z pełna prędkością, ładując akumulatory[2].
Koniec wojny
W dniu 18 sierpnia 1945 wpłynął do portu Kure. Japonia poddała się 2 września. 1 kwietnia 1946, w ramach operacji planowego pozbywania się japońskich okrętów (kryptonim "Operation Road's End") został po wymontowaniu cennych elementów wyposażenia wyholowany z Sasebo przez okręt-bazę okrętów podwodnych Nereus (AS-17) w pobliże wysp Gotō (pozycja 32°37′N 129°17′E) i zatopiony[3].
Przypisy
Bibliografia
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). ABC-CLIO, marzec 2007. ISBN 1-8510-9563-2.
- Mochitsura Hashimoto: Sunk. Story of the Japanese Submarine Fleet, 1941-1945. Progressive Press, 2010. ISBN 1-61577-581-1.