Implementation Force
| Ten artykuł od 2008-09 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
NATO Operacja Joint Endeavour | |||||
Oznaka IFOR. Jeden napis w alfabecie łacińskim, a drugi w cyrylicy | |||||
Historia | |||||
Państwa wystawiające |
| ||||
---|---|---|---|---|---|
Państwa mandatowe | |||||
Decyzja o użyciu | 14 grudnia 1995 (Układ w Dayton | ||||
Rozpoczęcie misji | 20 grudnia 1995 | ||||
Zakończenie misji | 20 grudnia 1996 | ||||
Liczba zmian | 1 | ||||
Dowódcy | |||||
Pierwszej zmiany | adm. Leighton W. Smith Jr. | ||||
Konflikt zbrojny | |||||
Wojna w Bośni | |||||
Organizacja | |||||
Typ | budowania pokoju | ||||
Podporządkowanie | |||||
Skład | 3 dowództwa komponentów | ||||
Liczebność | 80 000 żołnierzy (łącznie) | ||||
Dyslokacja | Sarajewo (dowództwo) |
Zobacz galerię związaną z tematem: Implementation Force |
Implementation Force (IFOR) – międzynarodowe siły wojskowe pod przywództwem NATO, na podstawie mandatu ONZ w okresie od 20 grudnia 1995 do 20 grudnia 1996 roku prowadzące w Bośni i Hercegowinie operację Joint Endeavour. Jej dowódcą był admirał US Navy Leighton W. Smith, Jr.
Historia
15 grudnia Rada Bezpieczeństwa ONZ upoważniła NATO do wprowadzenia w życie postanowień wojskowych układu pokojowego w Dayton w sprawie Bośni i Hercegowiny. Ustanowiono w tym celu wielonarodowe Siły Implementacyjne (Implementation Force – IFOR) znalazły się pod dowództwem wojskowym NATO od 20 grudnia 1995. W skład tych sił poza wojskami NATO wchodziły również jednostki państw uczestniczących w programie Partnerstwo dla Pokoju oraz państw nieeuropejskich (Egipt, Malezja, Pakistan). Udział Rosji był przedmiotem osobnego porozumienia między NATO a Rosją. Celem operacji była kontrola wprowadzenia w życie ustaleń konferencji z Dayton kończącej wojnę w Bośni. Zadaniem sił IFOR w ramach operacji "Wspólny Wysiłek" było bezpieczne wykonanie planu pokojowego. Mieściło się ono w nowej skali potrzeb i problemów z zakresu logistyki, wyposażenia i zdolności operacyjnych. Stronami antagonistycznymi w konflikcie były Federacja Bośni i Hercegowiny oraz Republiki Serbskiej. Wojska NATO kontrolowały także przekazanie pomiędzy stronami kontroli nad spornymi terytoriami oraz rozbrojenie z broni ciężkiej. Pomimo pokojowego charakteru misji, żołnierze IFOR wielokrotnie używali broni w walce. Pierwszą taką sytuacją był atak artyleryjski, przeprowadzony 23 sierpnia 1996 r. na pozycje oddziałów serbskich, prowadzących ataki moździerzowe.
Zgodnie z zapisami aneksu 1A porozumienia pokojowego, operacja "Wspólny wysiłek" była prowadzona przez NATO pod politycznym kierownictwem i kontrolą Rady Północnoatlantyckiej.
Zadania sił IFOR:
- Bezpieczne wykonanie programu pokojowego, który opierał się na postanowieniu z Dayton
- Zapewnienie stałego przestrzegania zawieszenia broni
- Zabezpieczanie przekazywania kontroli na spornych terytoriach
- Doprowadzenie do wycofania się do baz własnego terytorium, sił z uzgodnionych stref rozgraniczających obszary objęte zawieszeniem, oraz zapewnienie rozgraniczenia sił
- Rozbrojenie z broni ciężkiej, przeprowadzenie zbiórki ciężkiego uzbrojenia do parków sprzętu i koszar oraz demobilizacja pozostałych sił
- Kontrola i zapewnienie bezpieczeństwa granicom i terenom przygranicznym
- Stworzenie warunków dla bezpiecznego, uporządkowanego i szybkiego wycofania sił ONZ, które nie zostały przeniesione do IFOR
- Zabezpieczanie dostaw pożywienia
- Kontrolowanie przestrzeni powietrznej nad Bośnią i Hercegowiną
Po wyczerpaniu się mandatu misji w 1996 Rada Północnoatlantycka podjęła decyzję o rozpoczęciu nowej długoterminowej misji pokojowej o kryptonimie SFOR (Stabilization Force).
Struktura organizacyjna
Pod względem organizacyjnym w skład IFOR wchodziły trzy dowództwa komponentów poszczególnych rodzajów sił zbrojnych i 3 wielonarodowe dywizje wojsk lądowych (w nawiasie jednostka ramowa)[2]:
- Dowództwo Sił Implementacyjnych (Połączone Siły NATO Europy Południowej) – adm. Leighton W. Smith Jr., Sarajewo
- Dowództwo Komponentu Lotniczego (Połączone Siły Powietrzne NATO Europy Południowej) – gen. broni Micheal E. Ryan, Vicenza
- Dowództwo Komponentu Morskiego (Połączone Siły Morskie NATO Europy Południowej) – adm. Mario Angeli, Neapol
- Dowództwo Komponentu Lądowego (Korpus Szybkiego Reagowania Dowództwa NATO w Europie) – gen. broni Michael Walker, Ilidža
- Wielonarodowa Dywizja Północ (1 Dywizja Pancerna (USA)) – gen. dyw. William L. Nash, Tuzla
- Wielonarodowa Dywizja Południowy-Zachód (3 Dywizja Zmechanizowana) – gen. dyw. Mike Jackson, Banja Luka
- Wielonarodowa Dywizja Południowy-Wschód (6 Lekka Dywizja Pancerna) – gen. dyw. Rideau, Mostar
- odwód manewrowy IFOR (Siły Manewrowe Dowództwa NATO w Europie) – gen. dyw. Henry A. Kievenaar, Bihać
- Przemieszczenie amerykańskich wojsk do Bośni w grudniu 1995 r.
- Fińscy żołnierze na patrolu w marcu 1996 r.
- Kolumna rosyjskich wojsk powietrznodesantowych w lipcu 1996 r.
W kulturze
Polscy żołnierze IFOR-u są głównymi bohaterami dramatu wojennego pt. Demony wojny według Goi z 1998 roku w reżyserii W. Pasikowskiego. Polscy żołnierze IFOR-u występują w filmie Peacemaker.
Zobacz też
- Brygada Nordycko-Polska
- Polski Kontyngent Wojskowy w Bośni i Hercegowinie
- 6 Brygada Powietrznodesantowa
Przypisy
- ↑ Larry Wentz: Lessons From Bosnia:The IFOR Experience. Waszyngton: DoD Command and Control Research Program, 1997, s. 475-476. ISBN 1-57906-004-8.
- ↑ Patrick Melissa: Intelligence in Support of Peace Operation: The Story of Task Force Eagle and Operation Joint Endeavour. Carlisle Barracks: US. Army War College, 2000, s. 3-4.
- p
- d
- e