Józef Wimmer

Józef Wimmer
Ilustracja
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

16 września 1890
Niepołomice

Data i miejsce śmierci

28 listopada 1952
Kraków

Przebieg służby
Lata służby

1914–1928

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Komenda Miasta Toruń

Stanowiska

komendant miasta

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi
Grób Józefa Wimmera i Adolfa Drwoty na Cmentarzu Podgórskim

Józef Wimmer (ur. 16 września 1890 w Niepołomicach, zm. 28 listopada 1952 w Krakowie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari

Życiorys

Urodził się w rodzinie Józefa i Wiktorii z domu Pawlica. Od 1910 do 1914 student Politechniki Lwowskiej na wydziale Budowy Dróg i Mostów. Od 1910 w Związku Walki Czynnej, a od 1911 w Związku Strzeleckim w którym otrzymał stopień podporucznika[1]. W sierpniu 1914 wstąpił do 3 pułku piechoty w którym przydzielony został do kompanii technicznej oraz otrzymał awans na stopień kapitana. 4 lipca 1916 wykazał się męstwem podczas walk pod Polską Górką, kiedy z dowodzoną przez niego kompanią utrzymywał wysuniętą linię okopów, żeby umożliwić pułkowi przegrupować się na bardziej dogodne pozycje[1]. Rana jaką otrzymał podczas walki uniemożliwiała mu dalszą służbę na pierwszej linii. Za czyn ten został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2][1].

W listopadzie 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. 15 listopada został awansowany na stopień majora. Do września 1919 komendant placu w Warszawie, a później dowodził Twierdzą Chełmno oraz był dowódcą miasta Grudziądza[1]. 11 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[3]. 14 października 1921 wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy Twierdzy Brześć nad Bugiem[1]. Później został przydzielony z 83 pułku piechoty na stanowisko oficera placu Kowel, a w maju 1927 przydzielony do Komendy Miasta Toruń na stanowisko komendanta[4]. Z dniem 1 marca 1928 został zwolniony ze stanowiska komendanta miasta Toruń z równoczesnym oddaniem do dyspozycji Ministerstwa Spraw Wewnętrznych[5][6][7]. Z dniem 30 listopada 1928 został przeniesiony w stan spoczynku[8].

Z dniem 1 grudnia 1928 został mianowany starostą powiatowym w Brodnicy[9], od 1935 w Kołomyi i od 1937 w Urzędzie wojewódzkim w Tarnopolu pełnił obowiązki naczelnika wydziału[10]. Po przejściu w 1938 na emeryturę wyjechał z rodziną do Poznania. 12 grudnia 1939 z rodziną został przez Niemców wysiedlony do Częstochowy, a później do Niepołomic, gdzie w tamtejszej Spółdzielni Rolniczej wykonywał obowiązki kierownika handlowego[1]. Walczył z Niemcami należąc do Armii Krajowej. Ponownie przyjechał do Poznania w 1945, gdzie podjął pracę w Spółdzielni Emerytów Państwowych. Był także w Urzędzie Bezpieczeństwa przesłuchiwany oraz więziony. Od 1951 był mieszkańcem Krakowa, gdzie zmarł i został pochowany na Cmentarzu Podgórskim[1] (pas 2-zach-9).

Żonaty z Franciszką Czuraj. Mieli dzieci: Wandę, Krystynę oraz Zbigniewa[1].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i Polak (red.) 1993 ↓, s. 231.
  2. ↑ Czajkowski 1930 ↓, s. 48.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 23 czerwca 1920, s. 500.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927, s. 148.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 20 lutego 1928, s. 33, tu oddany do dyspozycji komendanta kadry piechoty.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928, s. 187, sprostowanie.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 115, 162.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928, s. 382.
  9. ↑ Ruch służbowy : D. we władzach powiatowych. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych”. 1, s. 99, 1929-01-31. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. .
  10. ↑ B. starosta kołomyjski Wimmer na nowym stanowisku. „Wschód”. Nr 63, s. 9, 20 października 1937. 
  11. ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 115.
  12. ↑ M.P. z 1932 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  13. ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 232.
  14. ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 297 „za zasługi na polu administracji państwowej”.

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993, s. 231−232. ISBN 83-900510-0-1.
  • Czesław Czajkowski: Zarys historji wojennej 3-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.